Tek basina bebek bakmak

Herkese merhaba. 32 yasindayim, 11 aylik bir bebegim var. Baska kariyer planlamasi yapmak istedigim icin bebegim olunca isten ayrildim. Ailemden uzak yasiyorum. Hem kimseye guvenemeyecegimden hem de isi biraktim dusuncesiyle bebegime ben bakarim diye dusundum. Simdi bu dusunceme hayret ediyorum nasil hafife almisim bebek bakma isini. Basta annem ve tum ailem sagolsunlar cok destekciler aslinda. Annem dogumdan sonra neredeyse 50 gun yanimizda kaldi. Arada iki sefer 10 gun yine gitti geldi. Bebegim uyumayan bir bebekti gece gunduz uyku bizim icin bir merasimdi :) simdi tecrubelendik tabi, ah nasil tecrubesiz misim sonraki surecte 4-5 ay hep ben tek baktim bebegime ve bende iyice yalnizlik psikolojisi olustu.
Aklimda keske aileme yakin olsaydim dusuncesi var surekli. Mesela komsumuzun torunu oldu, hem kizi annesine yerlesti. Ustune ustlik bakici hemsire falan tutmuslar. Benim bunu yapmamam imkansizliktan degil de toyluktan oldu sanirim. Bu zamana kadar her seyi kendi kendine basaran biri oldum. Ailem hep destekciydi ama bir suru zorlukla mucadele ettim. Gel gelelim bebegime tek basima bakmak beni cok yalniz hissettiriyor. Bir sure ailemin yanina gittik bebegimle, tabi kalabalik bir suru kucak cok iyi geldi bize. Simdi afalladik. Sabah aksam yuruyuse cikiyoruz sosyallesmek icin. Esim deseniz cok calisiyor eve genelde gec geliyor. 8-9-10 hatta bazen daha gec. Esimi anlatmak baska bir konu acmayi gerektirir.

Biraz karisik yazdim ama tek basima olmak psikolojik olarak beni yordu. Bazen iste her seyin ustesinden geliyorsun halloldu diyorum derken dagiliveriyorum. Bebegim de insan istiyor yaninda. Ya da cevreme bakiyorum 3 aylik bebekleri var aksam yemeklerindeler. 11 aydir biz bunu bir kere yapmadik. Sonra diyorum annem burada degil olsaydi ona birakirdim. Boyle dusundugum icin cok da vicdan azabi duyuyorum.

Biraz ic dokmek biraz da benzer tecrubeleri yasayanlar varsa dinlemek istedim.

Bunalmışsın canım ama bir çoğumuz yalnız baktık çocuklara. Şimdi senin ki çok küçük elbette çok fazla sıkıntı oluyor, tuvalete gitmek banyo yapmak bile. Ama büyüdükçe daha da kolaylaşacak. Zamanla sende rahatlayacaksın. Ayrıca bu şekilde tek bakmanın çok büyük bir avantajı var , tamamen istediğin gibi yetiştiriyorsun çocuğunu. Ben de riskli gebelikte iş bırakıp sonra çocuğunu kendi büyüten annelerdenim, senin kuralların senin yöntemlerin oluyor ve çocuk gerçekten daha disiplinli büyüyor. 3 yaşında kreşe verir başlarsan tekrardan işe. Bu yaşlar bir daha gelmeyecek , hiç bu kadar küçük olmayacak, keyfini çıkarmaya çalış annesi

Hayırlı olsun bebeğin canım ilk önce şunu söylemek istiyorum başkalarını düşünme o şunu yapmış, bu bunu tutmuş.. Bende yalnız büyütüyorum bu anların kıymetini bil daha yürüyecek parka gidecek evleri dağıtacak pop daha güzel günler gelecek

Sizin şanssızlığınız eşinizin iş saatleri olmuş birazda. Akşam erken eve gelmiş olsa 11 aylık bebekle de yemeğe gidebilirsiniz. Azıcık daha sabredin, kreşe başlatıp rahatlar ve sosyalleşirsiniz.

Neden yalniz olasiniz kendi kurallarinizla kendi dogrularinizla buyutuyorsunuz.cok sanslisiniz kendiniz buyutuyosunuz karisaniniz yok.ya tepenizde devamli sunu spyle yap bunu boyle yap diye konusan olsaydi.bence keyfini cikartin.keyif almaya bakin

joynss .!.:

Herkese merhaba. 32 yasindayim, 11 aylik bir bebegim var. Baska kariyer planlamasi yapmak istedigim icin bebegim olunca isten ayrildim. Ailemden uzak yasiyorum. Hem kimseye guvenemeyecegimden hem de isi biraktim dusuncesiyle bebegime ben bakarim diye dusundum. Simdi bu dusunceme hayret ediyorum nasil hafife almisim bebek bakma isini. Basta annem ve tum ailem sagolsunlar cok destekciler aslinda. Annem dogumdan sonra neredeyse 50 gun yanimizda kaldi. Arada iki sefer 10 gun yine gitti geldi. Bebegim uyumayan bir bebekti gece gunduz uyku bizim icin bir merasimdi :) simdi tecrubelendik tabi, ah nasil tecrubesiz misim sonraki surecte 4-5 ay hep ben tek baktim bebegime ve bende iyice yalnizlik psikolojisi olustu.
Aklimda keske aileme yakin olsaydim dusuncesi var surekli. Mesela komsumuzun torunu oldu, hem kizi annesine yerlesti. Ustune ustlik bakici hemsire falan tutmuslar. Benim bunu yapmamam imkansizliktan degil de toyluktan oldu sanirim. Bu zamana kadar her seyi kendi kendine basaran biri oldum. Ailem hep destekciydi ama bir suru zorlukla mucadele ettim. Gel gelelim bebegime tek basima bakmak beni cok yalniz hissettiriyor. Bir sure ailemin yanina gittik bebegimle, tabi kalabalik bir suru kucak cok iyi geldi bize. Simdi afalladik. Sabah aksam yuruyuse cikiyoruz sosyallesmek icin. Esim deseniz cok calisiyor eve genelde gec geliyor. 8-9-10 hatta bazen daha gec. Esimi anlatmak baska bir konu acmayi gerektirir.

Biraz karisik yazdim ama tek basima olmak psikolojik olarak beni yordu. Bazen iste her seyin ustesinden geliyorsun halloldu diyorum derken dagiliveriyorum. Bebegim de insan istiyor yaninda. Ya da cevreme bakiyorum 3 aylik bebekleri var aksam yemeklerindeler. 11 aydir biz bunu bir kere yapmadik. Sonra diyorum annem burada degil olsaydi ona birakirdim. Boyle dusundugum icin cok da vicdan azabi duyuyorum.

Biraz ic dokmek biraz da benzer tecrubeleri yasayanlar varsa dinlemek istedim.

Genişletmek için tıkla...

Üçüncü bebem doğdu doğdukları günden hep kendim bakdim hiç yardım eden olmadı bana hep yalnız hep evde.

İki cocuk annesi olarak tek cocuk bakmak aslinda okadar kolayki tecrübesizlikten zorlaniyorsun ama 11 aylik artik biseylerin oturmus olmasi lazim. Hicbir aksam yemegine gitmemis olmanizda cok garip neden gitmiyorsunuz durmuyor demeyin kimsenin cocugu durmuyor benim iki erkek ikiside zor cocuklar inatla hicbiseyden geri kalmiyorum geziyorum oyle boyle alisti cocuklar simdi evde durmak istemiyorlar. Onun disinda maddi olarak rahatsaniz yardimci alin haftada 3 gun gelsin cocuk alisinca birakin disari cikin kendinize vakit ayirin spora falan gidin bi sekilde yola girer

Benim de bebeğin 11 aylık ben de tek bakıyorum çocuğuma. Ailemden uzaktayım. Kimseden yardım istemedim hiç. Sadece bebek bakımı değil başka konularda da kimseden yardım istemedim. Her şeyi kendi başıma başaracağım çünkü. Allahım ne gereksiz bir huy. Sanki madalya takacaklar
Size tavsiyem dışarı çıkmanız olacak. Evde durdukça daha çok bunalıyorum ben. Park bahçe avm geziyoruz biz. İyi geliyor bana da çocuğa da. Sağlıkla büyütün Babil’inizi

ben de kızıma tek bakıyorum. eylül 2020 doğumlu. annem doğumdan sonra 45 gün kadar kaldı ve döndü. arada gelip gitmeler dışında bakma fırsatları olmadı yani. eşim asker üstelik bazen günlerce haftalarca gelmediği olur.

zamanla daha da rayına oturuyor her şey. diş dönemleri azaldıkça etrafı tanıyıp oyunlara sardıkça, yeni şeyler keşfettikçe daha çok uyum sağlıyorsunuz bebeğinize. şu an sizi en çok yıpratan şeye odaklanın bence uykuya. uyku eğitimi almayı düşünmez misiniz?

Bende tek baktım halen bakıyorum daha bu yil okula vereceğim inşAllah, işten ayrılıp çocuk bakınca insan zor alışıyor,alışma süreci var,yalnız ve bunalmış hissetmen çok normal.Esine cok iş düşüyor, ne kadar çalışırsa çalışsın çocuk 11 aylık olmuş neden hiç yemeğe çıkmadınız, 4 aylık bebekle bodrum turuna gittim,özel günleri hep disarda gecirdik,yilbasinda çocuk kabul eden dolu bilindik restaurant var gittik vs. kısaca çocukla da yemeğe çıkın,gezin,denize,havuza gidin..yavaş yavaş herşey düzene girer. Is hayatına geri dönünce daha bir rahatlarsınız,3 yaş sonrası çocuk daha rahat oluyor bence...

Eve tıkılıp kalmayın öyle daha çok bunalırsınız. Atın çocuk arabasına gezin dilediğiniz gibi..

Benzer tecrübeyi yaşdım, hala yaşıyorum iki çocukla

Ornek verdiğiniz komsu kizinin bebegi olduktan sonra annesine yerlesmesi size normal mi geliyor ki? Cok sacma.

Kendinizi salmayin, karalar baglamayin hemen.
Oncelikle esinize sorumluluklar vermeye baslayin, gec gelmesi ve cok calismasi bahane değil.

Sizi anliyorum, ben de iki kucuk bebeyle cok savastim ki esim ustune dusenden fazlasini yaptığı halde.

Devir degisti, eskilerin yaptiklarini biz yapamiyoruz nedense, kendim de dahil.

Hem bisuru bebeye bakar, hem baga bahceye çalışmaya giderlermis ya.

Camasirlar elde
Bulasik elde
Her yuk kendinde olan nenelerimiz zamani...

Aslinda suan hayatimizi kolaylaştırıran o kadar sey olmasina ragmen yine de yapamiyoruz

Bir dokun bin ah işit şeklinde uzunca bir yorum olacak ama bence teselli olur.

Anneye yerleşmek, hemşire tutmak vs çok uç örnekler bence.
Onları düşünüp kendinizi dibe çekmeyin.

10 aylık bebeğim var. Herkesin görene kadar abartıyorsun dediği ama gerçekten aşırı hareketli bir bebek. O sebeple kısa dönem tecrübelerimi aktarabilirim.

Annelerimiz, diğer büyükler anlatıyorlar işte hem çocuğa baktık hem şu işleri yapardık hem kayınvalidenin işine koşar hem soba yakar vs.. şükredin halinize modunda cümleler. Siz de duymuşsunuzdur.

Kendime gelince çok zor bir gebelik süreci geçirdim. Kendi evimden midem bulandı 6 ay boyunca ekmek dahil hiç bir şey yiyemedim sadece serum, sonrasında da basit karbonhidrat arada bi domates, et yedim. Annemde kayınvalidemde kaldım ara ara başka türlü olmadı.

8.ayda aniden preklempsi başladı hazırlıksızca doğuma alındım. Haliyle sezaryen oldu. Bir kaç gün annem-kayınvalidem dönüşümlü kaldılar. Sonrasında gerek yok dedim. Doğum sonrasında bile tansiyonum 20lerde dolaşıyordu ilaçlara rağmen. 1 hafta görümcem bizimle kaldı o da gündüzleri evden çalışıyordu iletişimi yoktu yani. Gelen giden yemek getirdi ama genel bir çocuk bakımına yardım istemedim. Çünkü biz doğurduk biz bakacağız. Çalışma hayatına başlayınca da şartlara göre belki bir sene bakarlar sonrası kreş dedim hep.

Bitti mi bitmedi. Aniden şiddetli ağrılarım oldu. Kaç kez acile gittim, dahiliyeye gittim bulamadılar. Bir gün ağrıdan bilincimi dahi kaybettim. En son hatırladığım eşime çok ağrım var ne olur yetiş bebek var koş dedim eşim işten çıkıp gelmiş. Orada safra kesesi ağrısınn olduğunu buldular. Ameliyat günü gelene kadar o ağrılara ve açlıkla boğuştum yeri geldi gece üçte bebeği eşime bıraktım acile gittim. Kızım bir anda yoğun bakıma alındı bunca şeyin ardından. 9 gün hiç kimseyi almadılar kızım ve ben kaldık. Sonra ameliyat oldum sezaryenden 3 ay geçmişken karnım delik deşik. Bir gün hastane, 1 gün annem, 1 gün kayınvalidem kaldı yine gittiler. Kendi sağlık sorunları oldu onların da. Eşim de işe gidiyor tabi mecbur. Ve çok yoğun bir dönemi idi.

O dikişlerimle emzirdim, kucağıma aldım gaz çıkardım, gezdirdim.

İlk 4-5 ay çok zor idi anlayacağınız. Sonra yavaş yavaş azaldı. Tepkileri arttı, hava ısındı, gezdirdim. Şimdi de aşırı hareketli bi bebek ama tek başımıza bakmak bu kadar imkansız değil. Ev uçar, halı kirlenir, bulaşık birikir, vaktinde yemek yiyemeyiz vs... Yapacak hiç bir şey yok.

Hala gece uykusu çok düzensiz. Sürekli beslenmek istiyor. Diş sorunları, ara ara gelen hastalıklar vs... Uykusuz kalıyoruz yoruluyoruz yapacak hiç bir şey yok.

Annemlerde kayınvalidemler de çok yakın.
Çok çok yorulunca gidiyorum evet bu büyük bir nimet. Ama öyle haftanın her günü falan değil. Kırk yılda bir. Ama elimizdeki imkanlara göre beklentilerimiz olmalı.

Mesela imkanlarınız doğrultusunda temizlik vs için yardım alabilirsiniz.

Görüştüğünüz komşu, arkadaş varsa psikolojik olarak sizi çok rahatlatır.

Size ve tüm annelere özellikle yalnız büyütmek zorunda kalanlara kolaylık diliyorum.

Arkadaşına çocuk bırakan kadının konusu geldi aklıma:)
Bende arada beni idare edecek bir komşu arkadaş istiyorum. Akrabalarim yakın olsa zorla yardım isterim. İki gündür rahatsızim yakın olsaydım deyip duruyorum. Yinede tek çocuk olduğu için daha kolay emin olun çıkın gezin eşiniz yoksa çocuğunuzla gezin. Park oyun alanlarına gidin sosyalleşir sıkılmazsiniz diye düşünüyorum

Ben de tek bakıyorum ve bakacağım. Annem sadece doğumda bir hafta kalıp gitti. Zaten olması gereken de buydu çünkü şartlarım ortada olduğu ve değişmeyeceği için kendime güvenerek yaptım. Siz de bakarsınız ama bebeğinizin uygulaması vs sizi çok yormuş. O bi düzene girsin çok daha rahat edersiniz. Benimkinin şükür bana bi zorluğu yok şu an için. Güle güle büyütün siz de ❤

joynss .!.:

Herkese merhaba. 32 yasindayim, 11 aylik bir bebegim var. Baska kariyer planlamasi yapmak istedigim icin bebegim olunca isten ayrildim. Ailemden uzak yasiyorum. Hem kimseye guvenemeyecegimden hem de isi biraktim dusuncesiyle bebegime ben bakarim diye dusundum. Simdi bu dusunceme hayret ediyorum nasil hafife almisim bebek bakma isini. Basta annem ve tum ailem sagolsunlar cok destekciler aslinda. Annem dogumdan sonra neredeyse 50 gun yanimizda kaldi. Arada iki sefer 10 gun yine gitti geldi. Bebegim uyumayan bir bebekti gece gunduz uyku bizim icin bir merasimdi :) simdi tecrubelendik tabi, ah nasil tecrubesiz misim sonraki surecte 4-5 ay hep ben tek baktim bebegime ve bende iyice yalnizlik psikolojisi olustu.
Aklimda keske aileme yakin olsaydim dusuncesi var surekli. Mesela komsumuzun torunu oldu, hem kizi annesine yerlesti. Ustune ustlik bakici hemsire falan tutmuslar. Benim bunu yapmamam imkansizliktan degil de toyluktan oldu sanirim. Bu zamana kadar her seyi kendi kendine basaran biri oldum. Ailem hep destekciydi ama bir suru zorlukla mucadele ettim. Gel gelelim bebegime tek basima bakmak beni cok yalniz hissettiriyor. Bir sure ailemin yanina gittik bebegimle, tabi kalabalik bir suru kucak cok iyi geldi bize. Simdi afalladik. Sabah aksam yuruyuse cikiyoruz sosyallesmek icin. Esim deseniz cok calisiyor eve genelde gec geliyor. 8-9-10 hatta bazen daha gec. Esimi anlatmak baska bir konu acmayi gerektirir.

Biraz karisik yazdim ama tek basima olmak psikolojik olarak beni yordu. Bazen iste her seyin ustesinden geliyorsun halloldu diyorum derken dagiliveriyorum. Bebegim de insan istiyor yaninda. Ya da cevreme bakiyorum 3 aylik bebekleri var aksam yemeklerindeler. 11 aydir biz bunu bir kere yapmadik. Sonra diyorum annem burada degil olsaydi ona birakirdim. Boyle dusundugum icin cok da vicdan azabi duyuyorum.

Biraz ic dokmek biraz da benzer tecrubeleri yasayanlar varsa dinlemek istedim.

Genişletmek için tıkla...

Ahhh ahh okurken kendimi gördüm . Öyle zor öyle zor bir süreç kii. Yalnızlıktan depresyona giriyorsun zaten bir de lohusa depresyon u var bir de bebek durmuyor ağlıyor. Hiçbir şey hayal ettiğin gibi olmadı. Kucağında bebeğin dans edecektin ev ebebek kokusu olacaktı fonda Şevval sam nar tanem şarkısı sen eşin işten gelince duş almışsın saçlarıni taramışsın mis gibi kokuyosun. Sonuç bebek sussun diye zıplayan saç baş dağınık bir kadın fonda ağlama sesi koku olarak ta mayhoş b.k kokusu. Başkalarıyla kıyaslama hayatım bitti düşüncesi. Bunalma, beni anlamıyorsunuz iç kavgaları. Aradan 11 ay geçmiş aklına geliyor hakkaten niye yürüyüşe gitmedik yemek yemeye gitmedik o an niye aklıma gelmedi diyosun çünkü geçen 11 ayı unutmaya başlamışsın yorgunluktan uykusuzluktan gitmediğini değil de aklına gelmediği için gitmediğini zannediyorsun. Geçiyor bacım geçiyor. Yolun sonunda ışık var. Yolun sonunda bebeğinin resimlerine bakıp ayyy benim böyle tatlı bir şeyim varmış niye şikayet ediyomusum keşke daha çok tadını cikarsaydim diyosun. Ağlamaktan helak olan ben şimdi oğlumun resimlerine bakarak yaaa ne kadar tatliymisss canım bebek çekti diyorum

Ben de sizin gibiyim, tek fark komşularımla aramın iyi olması. Çocuğu komşuya bırakıp bir yere gitmekten bahsetmiyorum ama haftada 3-4 kez görüşüyoruz, hiç değilse bir iki sohbet ediyoruz, onların çocukları oynarken bizim kız onları izliyor, iki agu bugu yapacak insan olunca ben de bir çay içebiliyorum mesela.

Big babol .!.:

Ben de tek bakıyorum ve bakacağım. Annem sadece doğumda bir hafta kalıp gitti. Zaten olması gereken de buydu çünkü şartlarım ortada olduğu ve değişmeyeceği için kendime güvenerek yaptım. Siz de bakarsınız ama bebeğinizin uygulaması vs sizi çok yormuş. O bi düzene girsin çok daha rahat edersiniz. Benimkinin şükür bana bi zorluğu yok şu an için. Güle güle büyütün siz de ❤

Genişletmek için tıkla...

1 hafta kalacağını bilip ona göre kendini sartlamak ne yaşayacağını bilerek çocuk yapmak iyi bir şey. Ben mesela böyle bir şey yaşayacağımi ve beni herkesin ilk haftadan bir basima bırakacağını bilemedim