Tek çocuk yalnızlığı..

Köpek almak Bize pek uymayacaktır, hem yerden ötürü, hem de çok gezdiğimiz için. Kaplumbağalarımız var, bakımı en kolay hayvan, onları bile giderken bir yerlere bırakmak sıkıntı oluyor.

Kreş olayları ise bizim için çoktan bitti, 3. Sınıfa gidiyor bizim bücürük :) ki o yaşlarda çok ihtiyaç hissetmiyordu zaten, kreş işe yarıyordu. Ve eğlendirmesi de basitti. Biz kolayca oyalıyorduk. Çalışıyordum, sabah 6 da kalkıp beraber faaliyet yapıyorduk. 7 yaşından sonra birden başlıyor o ihtiyaç ve anne babayı aşıyor çocuk. Kendi denklerini arıyor.

Ben de sizin gibi düşünüyordum. Hatta bir arkadaşımla aynı senede çocuğumuz oldu, oğlum bir yaşındayken, arkadaş hamile kaldı. Üzülmüştüm durumuna, Allah korusun diyordum. Aradan 8 sene geçti. Şimdi o arkadaş oğlumun gitmeye can attığı yerlerden. Başta tabi ki ben rahattım, o yoruluyordu. Şimdi ben yoruluyorum, o rahat. İşini gücünü yapıyor, çocuklar

Onlara gittiğimizde, çocuklar kayboluyor birden. Onlar içerde oynuyor, biz oturuyoruz.işini gücünü yapıyor, çocuklar gerekli olduğunda onun yanına geliyor. Ki bu bana çok garip gelen bir durum. Çünkü oğlum normalde hep anne bak, anne gel, anne oynayalım modunda evde. İşimi gücümü yaparken bile, onun ne yaptığını organize etme durumundayım eğer televizyon ve tabletin karşısında kalmasını istemiyorsam.

Arkadaşsız bırakmıyorum. Ama bunun için ben çok yorucu. Yazları mahalle çocuklarını topluyorum. Kuzenleri devamlı gidip geliyor. Tabi anneleriyle beraber, devamlı bir misafir ağırlama hali. Oynasın diye devamlı kuzenlere götürme. Ben tv izlerken içerde oyalansınlar işte durumu olmuyor.

Çocuklar gelince anneler dağıtma etme modunda, ben bırakınız oynasınlar, yeter ki oynansın o oyuncaklarla, minderlerle modUndayım.

Artı bir çocuğun boşluğunu bir sürü kalabalık doldurmuyor anlayacağınız.
selam cnm seni en iyi anlayanlardan biriyim nede olsa 2. çocuk konusu açılınca ben ordayım ve çocuklarımızın yaşıda aynı benim oğlumda 3 e gidiyor.2. çocuk kararını vermekte çok zorlandım çünkü bakacak kimse yokla başlıyor maddii yetebilirmiyizle devam ediyordu düşüncelerim ,oğlum sürekli 2 kardeşli arkadaşlarını anlatıyor ve sürekli kalabalık ailelere gitmek istiyor ,babası nekadarda arkadaş gibi olsada olmuyor yetmiyoruz çocuğa arada bu kadar zaman geçirdik evet şartlar bunu gerektirdi ama yinede şuan kardeşinin eşyalarına bakmaları okuldan gelip karnımı öpmeler ne olursa olsun herşeye değer ,her haftayı sayıyor kıskançlııkta var daha doğmadan ama onuda aşacak inşallah bu zor kararı ben verdiysen sende verirsin diye düşünüyorum herhangi bir sıkıntın yoksa sağlık açısından ,inan yaş geçince çok zor oluyor ben hantallaştım oğlumda daha aktif bir hamileydim bunda değilim maalesef sormak istediğin birşey olursa seve seve cevaplarım
 
valla ben tek çocuğum.çocuğunuza kendine ait zamanları nasıl değerlendireceği konusunda yardımcı olun.yani tek çocuk olduğu için sürekli sizlerle olması gerektiğini düşünmeyin ve de düşündürtmeyin.kendi kendine yetmeyi öğrensin yani.kardeş konusuna gelince ben ilkokul 5teyken annemler bana sordu kardeş ister misin diye bana niye soruyosunuz siz bakıp büyüteceksiniz dedim :KK45: eksikliğini hissettim mi bu yaşıma kadar hayır.belki de o duyguyu tatmadığım için bi eksiklik olmadığını düşünüyorumdur bak onu da bilemem şimdi.hiç kafanıza takmayın tek çocuk diye de çok üzerine düşmeyin.kendi ayakları üzerinde durmayı ne kadar erken öğrenirse o kadar iyi oluyor bizler için.
Kendi kendini oyalıyor oğlan. Ben de dediğinize dikkat ettim, ediyorum büyütürken. kendi kendine oyunlar kuruyor, resimler yapıyor. 8 yaşında bir çocuk, istanbul şehir gezmeleri, 4 yaşından beri devamlı yurt dışı seyahatleri. Oldukça keyifli, sosyal bir çocuk. Biraz İngilizcesiyle, otelde görevliyle konuşur, restoranda sipariş verir küçük küçük. Yaşına göre epey renkli tecrübeleri var çok şükür.

Şikayetten çok, tek olmanın getirdiği bazı etkiler var hayatımızda yalnızca. Eskiden ben de daha çok üzülüyordum bu duruma. Oğlum kardeşi olunca yapacakları şeyleri anlattıkça filan gizlice ağlıyordum ama bu konuyu açıp, herkesin tecrübelerini dinledikten ve biraz derinlemesine düşündükten sonra, artık o kadar büyümedi sorunl
valla ben tek çocuğum.çocuğunuza kendine ait zamanları nasıl değerlendireceği konusunda yardımcı olun.yani tek çocuk olduğu için sürekli sizlerle olması gerektiğini düşünmeyin ve de düşündürtmeyin.kendi kendine yetmeyi öğrensin yani.kardeş konusuna gelince ben ilkokul 5teyken annemler bana sordu kardeş ister misin diye bana niye soruyosunuz siz bakıp büyüteceksiniz dedim :KK45: eksikliğini hissettim mi bu yaşıma kadar hayır.belki de o duyguyu tatmadığım için bi eksiklik olmadığını düşünüyorumdur bak onu da bilemem şimdi.hiç kafanıza takmayın tek çocuk diye de çok üzerine düşmeyin.kendi ayakları üzerinde durmayı ne kadar erken öğrenirse o kadar iyi oluyor bizler için.
Kendi kendine oynar, resimler yapar, oldukça eğlenceli sosyal bir çocuk zaten. Dediklerinize ben de dikkat ediyorum büyütürken.

8 yaşında devamlı şehir gezmeleri, 4 yaşından beri yurt dışı seyahatleri, biraz ingilizcesiyle restoranlarda sipariş vermeler, otel görevlileriyle sohbet filan, yaşına göre oldukça zengin tecrübeleri oldu çok şükür.

Şikayetten çok durum analizi benimkisi. Eskiden daha çok üzülürdüm, o kardeşi olunca yapacaklarını anlattıkça gizli ağlardım filan ama burda konu açıp tecrübeleri dinledikçe ve derinlemesine düşündükçe çok daha rahatladım.

Yalnızca bu durumun da kendine göre eksileri var, onları minimize edip artılarına yoğunlaşıyorum.
 
Ben 2. Bebegi cokkk istiyorum.
Fakat calisan biri oldugum icin bakici kres oyle zor ki
Oglum biraz buyusun 30umu gecmeden istiyorum
Tavsiye ederim. Yaş araları fazla değilken, o itişip kakışmalar, kavgalar, oyunlar çok şey katıyor çocuğa. Biraz büyüyüp beraber oynadıkça annenin üstündeki yük de büyük oranda azalıyor.
 
Arada kaç yaş olursa olsun kardeşe geç kalınmaz.
Kardeş candır,kandır.
Aynen. oğlum bu sene 9 olacak. Tüp bebek filan derken muhtemelen 11 yaşında filan olacak kardeşi olunca, allah nasip ederse. Oyun oynamıyacaklar belki ama çok iyi ve kardeşinin değerini bilen bir abi olacak inşallah.
 
selam cnm seni en iyi anlayanlardan biriyim nede olsa 2. çocuk konusu açılınca ben ordayım ve çocuklarımızın yaşıda aynı benim oğlumda 3 e gidiyor.2. çocuk kararını vermekte çok zorlandım çünkü bakacak kimse yokla başlıyor maddii yetebilirmiyizle devam ediyordu düşüncelerim ,oğlum sürekli 2 kardeşli arkadaşlarını anlatıyor ve sürekli kalabalık ailelere gitmek istiyor ,babası nekadarda arkadaş gibi olsada olmuyor yetmiyoruz çocuğa arada bu kadar zaman geçirdik evet şartlar bunu gerektirdi ama yinede şuan kardeşinin eşyalarına bakmaları okuldan gelip karnımı öpmeler ne olursa olsun herşeye değer ,her haftayı sayıyor kıskançlııkta var daha doğmadan ama onuda aşacak inşallah bu zor kararı ben verdiysen sende verirsin diye düşünüyorum herhangi bir sıkıntın yoksa sağlık açısından ,inan yaş geçince çok zor oluyor ben hantallaştım oğlumda daha aktif bir hamileydim bunda değilim maalesef sormak istediğin birşey olursa seve seve cevaplarım

Çok teşekkürler. Kıskançlık filan illa ki olur ama onlar da sağlıklı duygular zaten. Hepsini aşıp çok güzel bir abi olacağına eminim oğlunun :) bir de bizim durumun avantajı evde küçük bir yardımcımız olacak. Bir bezi bile alıp getirmesi ya da 10 dakika banyo yaparken kucağında tutabilmesi çok büyük şeyler bir anne için.

Benimde ilkinde hiç yardımcım yoktu. 5 dakika bırakamıyordum.

İlk 5 sene maddi sıkıntılardan dolayı hiç cesaret edemedim. 27 yaşımda tekrar istediğimde de sağlık sorunlarım olduğunu öğrendim. Oğluma evliliğimin 3. Ayında hamile kaldığım için hiç beklemiyordum tabi bu kadar beklemeyi. 3 senedir bekliyorum şimdi. Yaşı 11-12 de olsa olana kadar ben deneyeceğim inşallah.

Kader diyorsun, ben çalışabilmek için çocuğu bu kadar sene erteledim. Çalıştım, zoru geçtik, ev araba aldık ama şimdi de tekrar tedaviler için çalışmayı bıraktım. Düzensiz randevular ve yatman gerektiği zamanlar oluyor çünkü.

Ve evet, yaş genç olunca uykusuzluk filann çpk koymuyordu. Şimdi bir gece uyumayayım, ertesi gün hayalet oluyorum. :) artık tecrübe kısmıyla kapatacağız o açığı inşallah.
 
Bu konuda için tasalanmak için biraz geç kalmışsınız sanki. Şimdi hamile kalsanız aralarında 8.5 yaş olacak ve erişkinlige kadar sizin bahsettiğiniz paylaşımları yaşayamayacak zaten. O yüzden dert etmek niye?

Daha aktif bir çocuk olması için ona destek verebilirsiniz belki. Arkadaşları ve akraba çocukları ile daha yoğun programlar yapmaniz ona da iyi gelir. Yaşıtları birlikte vakit gecirecegi hobiler edindirin
Onları bolca yapıyoruz zaten. Devamlı bir misafir hali evde, çocuklar anneleriyle paket halinde geliyor çünkü :)) yorucu gerçekten. Ama katlanıyorum ona.

Endişelenmek için geç kalmadım aslında. Kardeş istediğimde oğlum 5 yaşındaydı, 6 yaşında kardeşi olacaktı. Yine oynayacaklardı hesabımca ama tabi evdeki hesap çarşıya uymuyor. 27 yaşımda artık tüp bebekten başka çarem olmadığını öğrendim. 3 senedir tedavi görüyorum. Bu sırada da durumu en güzel şekilde geçirmek istiyoeum inşallah. Bu başlık çok yardımcı oldu bana.
 
Ben de tek çocuğum ve oğlumda tek olarak kalacak.Hic bir zaman tek çocuk eksikliğini yaşamadım ve oğluma da yasattirmayacagim ülkenin şartlarını görüyorsunuz yarin ne olacağımız belli değil maddi manevi 1 çocuk olsun ama layiki ile yetişsin diye düşünenlerdenim çünkü ben de böyle yetistirildim
Bu konuda sizin gibi içi rahat olanlar da rahatlatıyor beni. Çok da büyütmeye gerek yok diyorsun. Ama ben hep en az 2 çocuk olması taraftarıyım. İyi ywtiştirilmiş ve bağları kuvvetli iki kardeş bir anne babanın en güzel armağanı bence çocuğa.
 
Ben tek çocuk olarak büyüdüm. Ufakken pek dert değildi etraf kalabalıktı da sonra 12 yaşına geldim annem kanser oldu 18e geldim vefat etti. Kaldım mı ortada sudan çıkmış balık gibi. Öyle isterdim ki kardeşim olsun kol kanat gerelim birbirimize. Evlendim eşimin bir kız bir erkek kardeşi var bayılıyorum her durumda birbirlerine destekler sağolsunlar beni de ayırmazlar daha çok söylenirim ahh niye yapmamışlar bir kardeşim olaydı diye. Oğlum var 16 aylık. Ben ikinciyi düşünüyorum önümüzdeki sene. Allah nasip ederse kardeşsiz kalmasını istemiyorum. Naçizane fikrim tabii.
 
Onları bolca yapıyoruz zaten. Devamlı bir misafir hali evde, çocuklar anneleriyle paket halinde geliyor çünkü :)) yorucu gerçekten. Ama katlanıyorum ona.

Endişelenmek için geç kalmadım aslında. Kardeş istediğimde oğlum 5 yaşındaydı, 6 yaşında kardeşi olacaktı. Yine oynayacaklardı hesabımca ama tabi evdeki hesap çarşıya uymuyor. 27 yaşımda artık tüp bebekten başka çarem olmadığını öğrendim. 3 senedir tedavi görüyorum. Bu sırada da durumu en güzel şekilde geçirmek istiyoeum inşallah. Bu başlık çok yardımcı oldu bana.
Ben 41 yasinda ucuncu cocugumu dogurmus biri olarak soyliyim.Siz istedikten sonra hic bir sey icin gec degil.Kardes gibisi yok bence de , hakkinizda hayirlisi olsun.Benim kizimla abileri arasinda da baya bir yas farki var ama sevmeye doyamiyorlar.
 
Üç kardeşiz iyiki bar onlar hayatımda. Her konuda desteğim benim kardeşlerim. Şu an tedavi olduğumu annem bile bilmezken onlarla dertleşiyorum. Ben tek çocuk fikrini maalesef anlayamıyorum hele ki ekonomik sebeplerle yapılmamasını hiç. Benim hiç çocuğum yok nasip olmadı tedavilerle uğraşıyorum. Böyleyken bile gözüm korkmuyor evladım olursa yalnız kalmasını istemem.
 
Ben 41 yasinda ucuncu cocugumu dogurmus biri olarak soyliyim.Siz istedikten sonra hic bir sey icin gec degil.Kardes gibisi yok bence de , hakkinizda hayirlisi olsun.Benim kizimla abileri arasinda da baya bir yas farki var ama sevmeye doyamiyorlar.
Süpersiniz :) neden olmasın, gayet de keyifli olur tabi ki. Bir de 40 yaş annelikleri insanı dinç tutuyor bence. Çocuk ilgilendiği için her türlü yeniliği takip halinde oluyor insan
 
Süpersiniz :) neden olmasın, gayet de keyifli olur tabi ki. Bir de 40 yaş annelikleri insanı dinç tutuyor bence. Çocuk ilgilendiği için her türlü yeniliği takip halinde oluyor insan
Ablamı yakın zamanda 47 yaşında kaybettik.
Yeğenim 19 yaşında üniversite 2.sınıfta.
Bu zamana kadar onun tek çocuk olmasını hiç dert etmemiştik. Ama şimdi keşke onun yaşlarına yakın bir kardeşi olsaydı diyoruz.
2 teyzesi,4 dayısı bolca da kuzenleri var.
Biz ne kadar destek olsak da kardeş candır/canandır. Muhakkak içinde kopan fırtınaları kardeşiyle hafif esintiye çevirirdi..
Allah'ın takdiri ne olacağı hiç belli olmuyormuş.
 
Üç kardeşiz iyiki bar onlar hayatımda. Her konuda desteğim benim kardeşlerim. Şu an tedavi olduğumu annem bile bilmezken onlarla dertleşiyorum. Ben tek çocuk fikrini maalesef anlayamıyorum hele ki ekonomik sebeplerle yapılmamasını hiç. Benim hiç çocuğum yok nasip olmadı tedavilerle uğraşıyorum. Böyleyken bile gözüm korkmuyor evladım olursa yalnız kalmasını istemem.
Aynen. Ben birinci tüp bebek tutarsa 1 sene sonra yine düşünüyorum hemen. Doktorum şaşırmıştı. Senin zaten var, 3. İçin bu kadar zahmeti neden göze alıyorsun diye sormuştu.

Ben bir tek çocuk yetiştirdim, 2. Bir tek çocuk daha yetiştirmek istemiyorum demiştim. oynasınlar, itişip kakışsınlar, öylesi çok daha kolay bence.

Oğlumun kuzenleri var, biri bir şeyi anlatıyor, diğeri onun lafını tamamlıyor, 9 yaşında biz küçükken şöyleydi böyleydi diye anlatıyorlar. Ortak anıları var, tek çocukta bunlar olmuyor.

Üç kardeşiz. Benim küçüklüğümde araba yolculuklarımızda, arabanın arkası hep oyundu. Kendi kendimize uydurduğumuz oyunlar, gidene kadar. Köprüden geçerken kim bilet alacak kavgaları. Nereye gittiğimizin önemi yoktu. Heryer eğlenceli olabilir 3 küçük çocuk için.

Oğlumu incelediğimde, arabanın arkası büyük bir boşluk. İkimiz arabada, Hayal kurar ve sıkılınca uyur. Gidilecek yerde çocuk da yoksa, gitmek bile gelmez içinden.

İşte biz sohbet ederiz, şarkı dinleriz, erken gider, önce bir parklarda oynar, paten kaydırırım. Çok şükür halimize, güzel geçiriyoruz tabi ki. Ama bir boşluk hissi hep var. İkinci kardeş önemli bence de.

Bir de anne babanın dedikodusunu yapıyorsun tatlı tatlı, ortak şeyleri anıyorsun. Dediğiniz gibi, kimi zaman annene babana söylemediğin şeyleri kardeşle paylaşıyorsun. Ve o bağ öyle kuzenle filan kurulmuyor, aynı hissiyat oluşmuyor.
 
Süpersiniz :) neden olmasın, gayet de keyifli olur tabi ki. Bir de 40 yaş annelikleri insanı dinç tutuyor bence. Çocuk ilgilendiği için her türlü yeniliği takip halinde oluyor insan
Aynen dediginiz gibi kizimda o kadar cok sey ogrendim ki , diger cocuklarla kiyaslayinca onlari, buyuturken bu kadar bilgi sahibi degildim.Yirmili yaslardaki enerjiniz olmasa da hayatiniz baya bir renkleniyor.Gecen buyuk oglum anne iyikide kardesim olmus , hep bir eksiklik hissediyordum o olunca tamamladık , dedi.Kardesin olmasi o kadar guzel bir duygu bana gore de , sizin icin de hayirlisi olsun.
 
Aynen. Ben birinci tüp bebek tutarsa 1 sene sonra yine düşünüyorum hemen. Doktorum şaşırmıştı. Senin zaten var, 3. İçin bu kadar zahmeti neden göze alıyorsun diye sormuştu.

Ben bir tek çocuk yetiştirdim, 2. Bir tek çocuk daha yetiştirmek istemiyorum demiştim. oynasınlar, itişip kakışsınlar, öylesi çok daha kolay bence.

Oğlumun kuzenleri var, biri bir şeyi anlatıyor, diğeri onun lafını tamamlıyor, 9 yaşında biz küçükken şöyleydi böyleydi diye anlatıyorlar. Ortak anıları var, tek çocukta bunlar olmuyor.

Üç kardeşiz. Benim küçüklüğümde araba yolculuklarımızda, arabanın arkası hep oyundu. Kendi kendimize uydurduğumuz oyunlar, gidene kadar. Köprüden geçerken kim bilet alacak kavgaları. Nereye gittiğimizin önemi yoktu. Heryer eğlenceli olabilir 3 küçük çocuk için.

Oğlumu incelediğimde, arabanın arkası büyük bir boşluk. İkimiz arabada, Hayal kurar ve sıkılınca uyur. Gidilecek yerde çocuk da yoksa, gitmek bile gelmez içinden.

İşte biz sohbet ederiz, şarkı dinleriz, erken gider, önce bir parklarda oynar, paten kaydırırım. Çok şükür halimize, güzel geçiriyoruz tabi ki. Ama bir boşluk hissi hep var. İkinci kardeş önemli bence de.
Kardeşlerle olan çocukluk anılarının yeri başka en büyüğüm 33 yaşım diğerleriyle aramız çok yok. Şimdi bile bir araya geldik mi eğlencenin dibine vuruyoruz. Dördüncü kardeşi biz istedik ama annem yapmadı :) siz annesisiniz elbet geçirdiğiniz vakit değerli ama daha çok şey paylaşacağı bir kardeşi olsa tadı bambaşka olur.
 
Ablamı yakın zamanda 47 yaşında kaybettik.
Yeğenim 19 yaşında üniversite 2.sınıfta.
Bu zamana kadar onun tek çocuk olmasını hiç dert etmemiştik. Ama şimdi keşke onun yaşlarına yakın bir kardeşi olsaydı diyoruz.
2 teyzesi,4 dayısı bolca da kuzenleri var.
Biz ne kadar destek olsak da kardeş candır/canandır. Muhakkak içinde kopan fırtınaları kardeşiyle hafif esintiye çevirirdi..
Allah'ın takdiri ne olacağı hiç belli olmuyormuş.
Mekanı cennet olsun inşallah. Acınız tazeymiş. Allah çocuğuna da sabır ve güç versin. O bir kişilik boşluğu, kaç kişi dolduramıyor gerçekten.

Eşim 9 kardeş, başka konu komşu, arkadaş ihtiyacı bile hissetmiyorlar birbirlerine gidip gelmekten.

Biri hasta oldu mu, ya da sıkıntıya girdi mi, diğerinin canı yanmış sanki, hemen koşuyorlar. Arada tartışma olur,yine de bize laf söyletmezler mesela. Çünkü küs kalsa da barışacak, kopmayacak bir bağ var. Anne babalrını da çok erken kaybetmişler, ama sarılarak teselli bulmuşlar. Biraz da öyle kuvvetlenmiş bağları.
 
Bu konuda sizin gibi içi rahat olanlar da rahatlatıyor beni. Çok da büyütmeye gerek yok diyorsun. Ama ben hep en az 2 çocuk olması taraftarıyım. İyi ywtiştirilmiş ve bağları kuvvetli iki kardeş bir anne babanın en güzel armağanı bence çocuğa.
Düşünceleriniz güzel fakat ben kendime göre yorumlayıp fikir vermek isterim.simdi etrafımdaki kardeşli olanların yarısi birbiriyle iyi geçiriyorsa yarısı kavgalı ha diyeceksin ki ailede yetişmeye bağlı haklılık payı var tabi ki fakat riske atılmamalı ama benim çocuk yapmayı düşünmemem tamamen ben sebepli eşim de destekliyor.19 aylık bir oğlum var maşallah dünya güzeli bütün çocuklar gibi fakat çok yoruldum kendimi yorgun ve bitkin hissediyorum ayrıca biz tüm maddi ve manevi gücümüzü oğlumuza verdik 2.yi kaldırabileceğini düşünmüyorum herkes biraz büyüsün 4 yaşına gelsin sen o zaman farklı düşünürsün diyorlar ama sanmıyorum bir daha aynı yolları sil baştan geçemem heralde
 
Ablami cok severim ama abim ve erkek kardesim ayni sehirde olmamiza ragmen dogum yaptigimda bile gelmedi.

Kardes illa muhtesem bir sey degil. Ablam bir tane o ayri ama esim tek cocuk. Bi ayagini kirdi ev doldu doldu tasti.

Ne kardes varsa yalniz kalmazsin denmesi dogru... ne de kardesi olsa yalniz kalmazdi mantigi...

Bir de buyuyunce miras kavgasina tutusuyor cogu. Abim de boyle bir patlak verecek diye hissediyorum, allah gecinden versin
 
Düşünceleriniz güzel fakat ben kendime göre yorumlayıp fikir vermek isterim.simdi etrafımdaki kardeşli olanların yarısi birbiriyle iyi geçiriyorsa yarısı kavgalı ha diyeceksin ki ailede yetişmeye bağlı haklılık payı var tabi ki fakat riske atılmamalı ama benim çocuk yapmayı düşünmemem tamamen ben sebepli eşim de destekliyor.19 aylık bir oğlum var maşallah dünya güzeli bütün çocuklar gibi fakat çok yoruldum kendimi yorgun ve bitkin hissediyorum ayrıca biz tüm maddi ve manevi gücümüzü oğlumuza verdik 2.yi kaldırabileceğini düşünmüyorum herkes biraz büyüsün 4 yaşına gelsin sen o zaman farklı düşünürsün diyorlar ama sanmıyorum bir daha aynı yolları sil baştan geçemem heralde
Oğlum küçükken sizin gibi düşünüyordum, hep 2., 3. İstedim tabi ama arada zaman olsun dedim. Şimdi baktığımda 1 çocuk ve 2 çocuk arasında çok fazla emek farkı yok. O kadar emeğin az fazlasıyla büyüyor 2. Daha fazlası tabi ki daha yorucu olur.

Bir annenin şefkati ve ilgisi çok fazla, tek bir çocuk için çok fazla. Bölünmeli bence, çocuk için de, anne için de böylesi daha iyi. Yukarıda bir üye söylüyordu, devamlı ailesinin bir tek evlat baskısından. İster istemez vicdani bir baskı bu, biz yaşlanınca yanımızda olmak, biz olmayınca birilerine dayanabilmek arzusu. Çok normal duygular. Ya da bir bayramda ziyaret edecek birilerinin olması.

Evet, bazı kardeşlerde bu yok. O kopukluğu ben daha çok yetiştirme hatalarına bağlıyorum. Ki biz 3 kardeşiz, ailemin şu anda biz büyütsek çok hatası oldu bize karşı, hala oluyor. Rest çeksek, kavga çıkar. Neden ben değilde o dediğimiz çok durum var. Biz aklı selim 3 kardeş, bizimkilere bazen baskıyla, bazen tatlı sözlerle ama ona da şunu yapman lazım gibi yön gösteriyoruz. Yardımcı olmaya çalışıyoruz birbirimize.

Ortanca kardeşim annemin psikolojik sorunlarından en çok etkilenen oldu. O daha kopuktur bize göre. Düğününden yerleşeceği evine, arabasına kadar diğer kardeşimle para denkleştirip bir hayat kurdurmaya çalışıyoruz.

Annem çocuk sahibi olmaması gereken bir insandı. Çok hırslı bir iş kadını olabilirdi. Onun yerine çok mutsuz bir anne oldu. Ve bunu her daim bize belli etti. Kardeşlerimi cezalandırmak için süpermarkete gidip, buzluğuna kapattırmalar, ya da yine cezalandırmak için bizi akşama kadar ağlatmalar, ağzından tek bir kere bile seni seviyorum sözünü duymamış olmamız, yaramaz olan ortancamızı cezalandırmak için ellerini plastik çamaşır ipiyle bağlayıp gün boyunca bırakmak, 4 yaşındaki kardeşimi gelmek istemiyorum dedi diye bizi alıp, başka bir ilçeye gezmeye gitmeler, bir adamın gel beni seni annene götüreceğim diye kardeşimi tutup götürmesi Ve biz akşam vakti döndüğümüzde, minibüsten inerken kardeşim ve adamla karşılaşmamız.. o gün Allah ın bir lütfuydu bize şimdi baktığımda ama annemde de bir kıl bile kıpırdatmamıştı. Şimdi hala söyler, güleriz, anneme takılırız filan. Hala bir hata yaptığını düşünmez. Ama iyi ki 3 kardeşmişiz. Günlerimiz acıyla filan değil, gayet oyunla geçiyordu. En çok ceza alan yaramaz olduğu için ortancamızdı, şu anda problemli olan kardeşim de o zaten. Biz hep ona desteğiz.

Oğlumsa fazla ilgili bir anne ve babayla bile, aynı keyifli çocukluğu geçirmiyor. Onu devamlı gezdiren, okuluyla ilgilenen, seven ve değer veren. İyi ve bilinçli anne babayla 2 çocuk çok daha keyifli olur diye düşünüyorum ben.

Ama en güzeli insanın kendini bilmesi ve elindekilere özenle bakması dediğiniz gibi. Siz böyle mutluysanız ve Bunun daha fazlası sizi yoracaksa, gerçekten gerek yok düzeni bozmaya. Allah huzur ve mutluluk versin inşallah yuvalarımıza.
 
Back
X