Ortada bir çocuk var evet benim kızım. Sizden daha fazla çocuğumu düşündüğüme emin olabilirsiniz.
Ortada bir çocuk var evet benim kızım. Sizden daha fazla çocuğumu düşündüğüme emin olabilirsiniz.İçinde bulunduğunuz durumun ciddiyetini görenler ponçik yorum yapamıyor malesef. Ortada bir çocuk var çünkü. Siz gayet normal görüyorsunuz bu süreci. Beni şoke eden şey de bu. Böyle bir adamla terapiye başlamak, sizi maddi ve manevi sömürme planlarını yüzünüze açık açık söylemesine rağmen buna devam etmek sizce normal mi? Anormalse neden bu kadar rahatsız ettik sizi. Değilse neden buraya konu açacak kadar telaş ettiniz? Yahu adam sizin ömrünüzün önemli bir bölümüne mıçmış. Daha ne anlatıyorsunuz siz?
Teşekkür ederim yorumunuz icin. Kızımı öne sürmedim aslında konu buralara geldi. Sadece ayrılık sürecinde cok zorlandım kızım o zaman cok hırçınlaştı bundan bahsettim. Bende maalesef psilolojik siddet içinde büyüdüm. Babamın bir takım ciddi rahatsızlıkları vardı ve çocukluğum iyi geçmedi. Ama açıkçası babama hep duskundum hala da düşkünüm. Bizi sevdiğini hep hissettim çünkü.Şöyle bir durum var siz bu adamla tekrardan birlikte olursanız kendinize edersiniz. Evet değişik bir bağlılık duygunuz var. Bunu çocuğunuzu öne sürerek yapmayınız çünkü yarın bir gün bu çocuk büyüdüğünde sizin bu yaptıklarınızı takdir etmeyecek beni babamdan ayırdın değil keşke beni babamdan korusaydın diyecek siz şiddetle büyüyen çocukların düzgün psikoloji ile hayatlarına devam ettiklerini mi düşünüyorsunuz Ben de o mağdurlardan olarak aynı baba figüründeki insanları buluyorsun istemesen de çekiyorsun zaten çocukla alakası olmayan bir insanı şu an çocuğumuzun hayatına neden soktuğunuzu anlamıyorum kusura bakmayın sert girdim ama cidden ben o küçük kız çocuğuna üzüldüm
Teşekkür ederim yorumunuz icin. Kızımı öne sürmedim aslında konu buralara geldi. Sadece ayrılık sürecinde cok zorlandım kızım o zaman cok hırçınlaştı bundan bahsettim. Bende maalesef psilolojik siddet içinde büyüdüm. Babamın bir takım ciddi rahatsızlıkları vardı ve çocukluğum iyi geçmedi. Ama açıkçası babama hep duskundum hala da düşkünüm. Bizi sevdiğini hep hissettim çünkü.
İlk fırsatta yine aldatacaktir,böyle bir hatayı göz göre göre yapmazsınız herhalde?Merhaba,
İlk defa konu açıyorum. 5 senelik evliliğimi 1 sene önce aldatma ve şiddet yüzünden bitirdim. evliliğimin başlarında aldatıldığımı bilmeden geçen 4 senesinde eşime çok aşık olarak çok fazla kendimden vererek, fedakarlıklar yaparak sürdürdüm. aldatıldığımı öğrendiğim zaman fedakarlık yapmayı bırakıp hırçınlaştım(doğal olarak). bu süreçte eşim fiziksel şiddet uygulamaya aynı zamanda psikolojik baskı uygulamaya başladı. 1 senede boşandım. 3 yaşında bir kızımız var.
Eşim boşandıktan sonra çocuğu hiç aramadı. zaten ilgisiz bir babaydı hepten kopardı bağlarını. çocuğum çok hırçınlaştı zor zamanlar geçirdi. bu süreçte boşanma psikolojisi bana da ağır geldi çok zorlandım ama toparlanmaya başlamıştım maddi olarak durumum iyi çalışıyorum kendime ve çocuğuma bakabiliyorum. ama tam toparlandım derken eski eşim çıkıp geldi barışmak istediğini söyledi. aile terapisine gitmeye başladık. bişeyler düzelir diye umuyordum ama görüyorum ki eşimin tek derdi tekrar eve girmek. maddi, manevi açıdan kullanıldığımı hissediyorum. tekrar evlenelim diye baskı yapıyor her an tek konuştuğu konu bu ne zaman evleneceğiz diye hesap yapıyor. benden eskisi gibi olmamı istiyor fedakarlık yapmamı, kazandığım parayı bile şimdiden hesap yapıyor şunu harca bunu ayır şöyle yapalım diye.
Sözün kısası çok kararsızım boşanmaya tam anlamıyla alışamamıştım. kızım için çok üzülüyordum, kendimi tam olarak toparlayamadım bile. ama şimdi aynı eve girmek aynı şeyleri yaşamaktan da korkuyorum. eşim beni ve ailemi suçluyor. ailemin ne olursa olsun kocanın yanında dur demesini bekliyormuş. benimde ne olursa olsun boşanmamam lazımmış. kendi hatalarını görmek şöyle dursun bende düzeltilmesi gereken bişeyler olduğunu düşünüyor hala. beni sevdiğini söylüyor. aile terapisine bile aynı eve girene kadar beni kandırmak amacıyla gitmeyi istediğini düşünüyorum. terapiden memnunum kendi adıma bazı şeyleri daha net görebiliyorum. ama eşimin değişmeyeceğini de anladım artık.
Kendimce ölçüp tartamıyorum. onu böyle kabul edip terapiyle kötünün iyisine razı olmak mı? yoksa hayatın tüm yüküne karşı yalnız kalmak mı iyidir. bir türlü doğru yanlış ayırt edemiyorum artık. siz olsanız ne yapardınız?
Yorum yapan herkese çok teşekkür ederim. aslında şimdiden pişman oldum terapiye gittiğime, tekrar denediğime. şimdi ayrılık sürecini baştan yaşayacağım gibi. terapiye bende mutlaka devam etmek istiyorum çünkü yanlış olduğunu bildiğim şeyleri tekrarlıyorum. dediğim gibi içinde büyüdüğüm aile çok zor bir aileydi. aslında bende içten içe yanlış yaptığımı biliyorum. ailem evlenirken eşime karşı çıkmıştı. dinlemedim onları. şimdi yine karşılar. bende bu sefer doğru olanı yapmak istiyorum.
Aldatma ve şiddet olaylarını yasamisken neden bir daha bu cehenneme giresiniz.O kişinin sizi manüpüle etmesine izin vermeyin.Huylu huyundan vazgeçmez.Yazik günah 5 seneniz acı içinde geçmiş .Geri kalan hayatinizi bari güzel gecirin.Emin olun size imzayı attirdiktan sonra aynı kötü seyleri yine yaşatacak.Konusmasındanda belli.Kendini hatalı görmüyor.Zeytinyagi gibi üste çıkıyor.Boyle kişiler düzelmez.Cahil cahil konuşan birisi.Yok kesinlikle bosanmamaliymissin bilmem ne.Ona köle olmayami geldiniz bu dünyaya.Ne yobaz bir düşünce tarzı.Şiddet görüp kabul edip susacak mıydınız?Bu kişiden ne koca ne baba olur.Karar veremeyecek bir durum yok.Olmasi gereken belli.Yolvereceksiniz o kadar..Merhaba,
İlk defa konu açıyorum. 5 senelik evliliğimi 1 sene önce aldatma ve şiddet yüzünden bitirdim. evliliğimin başlarında aldatıldığımı bilmeden geçen 4 senesinde eşime çok aşık olarak çok fazla kendimden vererek, fedakarlıklar yaparak sürdürdüm. aldatıldığımı öğrendiğim zaman fedakarlık yapmayı bırakıp hırçınlaştım(doğal olarak). bu süreçte eşim fiziksel şiddet uygulamaya aynı zamanda psikolojik baskı uygulamaya başladı. 1 senede boşandım. 3 yaşında bir kızımız var.
Eşim boşandıktan sonra çocuğu hiç aramadı. zaten ilgisiz bir babaydı hepten kopardı bağlarını. çocuğum çok hırçınlaştı zor zamanlar geçirdi. bu süreçte boşanma psikolojisi bana da ağır geldi çok zorlandım ama toparlanmaya başlamıştım maddi olarak durumum iyi çalışıyorum kendime ve çocuğuma bakabiliyorum. ama tam toparlandım derken eski eşim çıkıp geldi barışmak istediğini söyledi. aile terapisine gitmeye başladık. bişeyler düzelir diye umuyordum ama görüyorum ki eşimin tek derdi tekrar eve girmek. maddi, manevi açıdan kullanıldığımı hissediyorum. tekrar evlenelim diye baskı yapıyor her an tek konuştuğu konu bu ne zaman evleneceğiz diye hesap yapıyor. benden eskisi gibi olmamı istiyor fedakarlık yapmamı, kazandığım parayı bile şimdiden hesap yapıyor şunu harca bunu ayır şöyle yapalım diye.
Sözün kısası çok kararsızım boşanmaya tam anlamıyla alışamamıştım. kızım için çok üzülüyordum, kendimi tam olarak toparlayamadım bile. ama şimdi aynı eve girmek aynı şeyleri yaşamaktan da korkuyorum. eşim beni ve ailemi suçluyor. ailemin ne olursa olsun kocanın yanında dur demesini bekliyormuş. benimde ne olursa olsun boşanmamam lazımmış. kendi hatalarını görmek şöyle dursun bende düzeltilmesi gereken bişeyler olduğunu düşünüyor hala. beni sevdiğini söylüyor. aile terapisine bile aynı eve girene kadar beni kandırmak amacıyla gitmeyi istediğini düşünüyorum. terapiden memnunum kendi adıma bazı şeyleri daha net görebiliyorum. ama eşimin değişmeyeceğini de anladım artık.
Kendimce ölçüp tartamıyorum. onu böyle kabul edip terapiyle kötünün iyisine razı olmak mı? yoksa hayatın tüm yüküne karşı yalnız kalmak mı iyidir. bir türlü doğru yanlış ayırt edemiyorum artık. siz olsanız ne yapardınız?
Merhaba,
İlk defa konu açıyorum. 5 senelik evliliğimi 1 sene önce aldatma ve şiddet yüzünden bitirdim. evliliğimin başlarında aldatıldığımı bilmeden geçen 4 senesinde eşime çok aşık olarak çok fazla kendimden vererek, fedakarlıklar yaparak sürdürdüm. aldatıldığımı öğrendiğim zaman fedakarlık yapmayı bırakıp hırçınlaştım(doğal olarak). bu süreçte eşim fiziksel şiddet uygulamaya aynı zamanda psikolojik baskı uygulamaya başladı. 1 senede boşandım. 3 yaşında bir kızımız var.
Eşim boşandıktan sonra çocuğu hiç aramadı. zaten ilgisiz bir babaydı hepten kopardı bağlarını. çocuğum çok hırçınlaştı zor zamanlar geçirdi. bu süreçte boşanma psikolojisi bana da ağır geldi çok zorlandım ama toparlanmaya başlamıştım maddi olarak durumum iyi çalışıyorum kendime ve çocuğuma bakabiliyorum. ama tam toparlandım derken eski eşim çıkıp geldi barışmak istediğini söyledi. aile terapisine gitmeye başladık. bişeyler düzelir diye umuyordum ama görüyorum ki eşimin tek derdi tekrar eve girmek. maddi, manevi açıdan kullanıldığımı hissediyorum. tekrar evlenelim diye baskı yapıyor her an tek konuştuğu konu bu ne zaman evleneceğiz diye hesap yapıyor. benden eskisi gibi olmamı istiyor fedakarlık yapmamı, kazandığım parayı bile şimdiden hesap yapıyor şunu harca bunu ayır şöyle yapalım diye.
Sözün kısası çok kararsızım boşanmaya tam anlamıyla alışamamıştım. kızım için çok üzülüyordum, kendimi tam olarak toparlayamadım bile. ama şimdi aynı eve girmek aynı şeyleri yaşamaktan da korkuyorum. eşim beni ve ailemi suçluyor. ailemin ne olursa olsun kocanın yanında dur demesini bekliyormuş. benimde ne olursa olsun boşanmamam lazımmış. kendi hatalarını görmek şöyle dursun bende düzeltilmesi gereken bişeyler olduğunu düşünüyor hala. beni sevdiğini söylüyor. aile terapisine bile aynı eve girene kadar beni kandırmak amacıyla gitmeyi istediğini düşünüyorum. terapiden memnunum kendi adıma bazı şeyleri daha net görebiliyorum. ama eşimin değişmeyeceğini de anladım artık.
Kendimce ölçüp tartamıyorum. onu böyle kabul edip terapiyle kötünün iyisine razı olmak mı? yoksa hayatın tüm yüküne karşı yalnız kalmak mı iyidir. bir türlü doğru yanlış ayırt edemiyorum artık. siz olsanız ne yapardınız?
cevap verdiğiniz için teşekkür ederim öncelikle. terapist eski eşimin çocuğa yaklaşımı konusunda şöyle söyledi: eğer terapiye devam eder de kendi iç sesine ulaşabilirse ancak o zaman baba olduğunu anlayıp merhamet gösterebilirmiş. bu uzun vadeli bir iş dedi. ilerde kızım beni babası yanımızda olmadığı için suçlar mı diye endişelerim var. evet bir karar alıp boşandım çok zordu ama yaptım. fakat eski eşime karşı biraz zaafım da var açıkçası bu kadar şeyden sonra hala onu anlamaya çalışmalarım bundan. bu da kendi yetiştiğim ailenin sağlıklı bir ortam sağlayamayısından dedi terapist. şimdi çok emek vermek gerek böyle bir yola girersem ama benim emek verecek isteğim ve hevesim de kalmadı. acaba bundan 10 yıl sonra keşke çaba gösterseydim deneseydim der miyim diye korkuyorum.
Kendinize ve kızınıza bu kötülüğü neden yapıyorsunuz? İyi biri olsa zaten boşanmazdınız. İyi bir koca olamadığı gibi iyi bir baba da olamamış bu bile tekrar bir araya gelmemeniz için bir sebep. Kendi zevkleri bencilliği uğruna evladını da yok saymış bir adam karşınızdaki.Merhaba,
İlk defa konu açıyorum. 5 senelik evliliğimi 1 sene önce aldatma ve şiddet yüzünden bitirdim. evliliğimin başlarında aldatıldığımı bilmeden geçen 4 senesinde eşime çok aşık olarak çok fazla kendimden vererek, fedakarlıklar yaparak sürdürdüm. aldatıldığımı öğrendiğim zaman fedakarlık yapmayı bırakıp hırçınlaştım(doğal olarak). bu süreçte eşim fiziksel şiddet uygulamaya aynı zamanda psikolojik baskı uygulamaya başladı. 1 senede boşandım. 3 yaşında bir kızımız var.
Eşim boşandıktan sonra çocuğu hiç aramadı. zaten ilgisiz bir babaydı hepten kopardı bağlarını. çocuğum çok hırçınlaştı zor zamanlar geçirdi. bu süreçte boşanma psikolojisi bana da ağır geldi çok zorlandım ama toparlanmaya başlamıştım maddi olarak durumum iyi çalışıyorum kendime ve çocuğuma bakabiliyorum. ama tam toparlandım derken eski eşim çıkıp geldi barışmak istediğini söyledi. aile terapisine gitmeye başladık. bişeyler düzelir diye umuyordum ama görüyorum ki eşimin tek derdi tekrar eve girmek. maddi, manevi açıdan kullanıldığımı hissediyorum. tekrar evlenelim diye baskı yapıyor her an tek konuştuğu konu bu ne zaman evleneceğiz diye hesap yapıyor. benden eskisi gibi olmamı istiyor fedakarlık yapmamı, kazandığım parayı bile şimdiden hesap yapıyor şunu harca bunu ayır şöyle yapalım diye.
Sözün kısası çok kararsızım boşanmaya tam anlamıyla alışamamıştım. kızım için çok üzülüyordum, kendimi tam olarak toparlayamadım bile. ama şimdi aynı eve girmek aynı şeyleri yaşamaktan da korkuyorum. eşim beni ve ailemi suçluyor. ailemin ne olursa olsun kocanın yanında dur demesini bekliyormuş. benimde ne olursa olsun boşanmamam lazımmış. kendi hatalarını görmek şöyle dursun bende düzeltilmesi gereken bişeyler olduğunu düşünüyor hala. beni sevdiğini söylüyor. aile terapisine bile aynı eve girene kadar beni kandırmak amacıyla gitmeyi istediğini düşünüyorum. terapiden memnunum kendi adıma bazı şeyleri daha net görebiliyorum. ama eşimin değişmeyeceğini de anladım artık.
Kendimce ölçüp tartamıyorum. onu böyle kabul edip terapiyle kötünün iyisine razı olmak mı? yoksa hayatın tüm yüküne karşı yalnız kalmak mı iyidir. bir türlü doğru yanlış ayırt edemiyorum artık. siz olsanız ne yapardınız?
Affetme asla hem deMerhaba,
İlk defa konu açıyorum. 5 senelik evliliğimi 1 sene önce aldatma ve şiddet yüzünden bitirdim. evliliğimin başlarında aldatıldığımı bilmeden geçen 4 senesinde eşime çok aşık olarak çok fazla kendimden vererek, fedakarlıklar yaparak sürdürdüm. aldatıldığımı öğrendiğim zaman fedakarlık yapmayı bırakıp hırçınlaştım(doğal olarak). bu süreçte eşim fiziksel şiddet uygulamaya aynı zamanda psikolojik baskı uygulamaya başladı. 1 senede boşandım. 3 yaşında bir kızımız var.
Eşim boşandıktan sonra çocuğu hiç aramadı. zaten ilgisiz bir babaydı hepten kopardı bağlarını. çocuğum çok hırçınlaştı zor zamanlar geçirdi. bu süreçte boşanma psikolojisi bana da ağır geldi çok zorlandım ama toparlanmaya başlamıştım maddi olarak durumum iyi çalışıyorum kendime ve çocuğuma bakabiliyorum. ama tam toparlandım derken eski eşim çıkıp geldi barışmak istediğini söyledi. aile terapisine gitmeye başladık. bişeyler düzelir diye umuyordum ama görüyorum ki eşimin tek derdi tekrar eve girmek. maddi, manevi açıdan kullanıldığımı hissediyorum. tekrar evlenelim diye baskı yapıyor her an tek konuştuğu konu bu ne zaman evleneceğiz diye hesap yapıyor. benden eskisi gibi olmamı istiyor fedakarlık yapmamı, kazandığım parayı bile şimdiden hesap yapıyor şunu harca bunu ayır şöyle yapalım diye.
Sözün kısası çok kararsızım boşanmaya tam anlamıyla alışamamıştım. kızım için çok üzülüyordum, kendimi tam olarak toparlayamadım bile. ama şimdi aynı eve girmek aynı şeyleri yaşamaktan da korkuyorum. eşim beni ve ailemi suçluyor. ailemin ne olursa olsun kocanın yanında dur demesini bekliyormuş. benimde ne olursa olsun boşanmamam lazımmış. kendi hatalarını görmek şöyle dursun bende düzeltilmesi gereken bişeyler olduğunu düşünüyor hala. beni sevdiğini söylüyor. aile terapisine bile aynı eve girene kadar beni kandırmak amacıyla gitmeyi istediğini düşünüyorum. terapiden memnunum kendi adıma bazı şeyleri daha net görebiliyorum. ama eşimin değişmeyeceğini de anladım artık.
Kendimce ölçüp tartamıyorum. onu böyle kabul edip terapiyle kötünün iyisine razı olmak mı? yoksa hayatın tüm yüküne karşı yalnız kalmak mı iyidir. bir türlü doğru yanlış ayırt edemiyorum artık. siz olsanız ne yapardınız?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?