Temas dan rahatsız olma

Benim size bir şey sormam lazım. Ben bunu bayağıdır erteliyordum. Kolay bir konu değil çünkü. Şöyle ki... Ben kendi anne babama dokunamıyorum. Annem sarılınca bile rahatsız hissediyorum. Onun temas etme ihtimali bile beni geriyor. Benim gibi hisseden var mı?
Bunun vicdan azabını yaşıyorum.

“Anne- baba teması sevmeme, rahatsız olma, çocukluğu net hatırlayamama” tam olarak yaşadığım bu.

Mesela geçmişi düşünüyorum. Aklıma mutlu bir anı gelmiyor. Kendimi zorluyorum. Gelmiyor. Aslında çok suçluluk da duyuyorum onlara karşı hissettiğim bu boşluk yüzünden ama... Yine de iyi hissedemiyorum. Annem hep dayımı ve teyzemleri hayatımızın merkezine koymuştu. Hep onlar vardı. Bir baba figürü yok. Babamın yerine dayım bize sahip çıkıyor. İşte ne yapması gerekiyorsa o yapacak sanki. Ve annem bundan çok mutlu olup sürekli onların ilgisini bekliyordu. Ve bu durum çok rahatsız ediciydi. Ve ben de onları hiçbir zaman sevmezdim. Tabii ben bunu günlüğüme yazardım mesela. Annem günlüğümü bulup onların yanında okuyup... İşte bu sizi sevmiyormuş, sen kimsin dayını sevmiyorsun diye onların yanında beni azarlardı. Sanki onlara yalakalık yapmak için beni harcıyordu. Hep böyleydi aslında. Babam da hep anneme uyuyordu zaten. Evlendim, hiç ilgilenmedi. Sorunlu bir hamilelik geçirdim, hiç ilgilenmedi. Çocuk doğdu, hiç ilgilenmedi. Şimdi ise çocuklar büyüdü, artık ona ihtiyacım yok. Kendi durumum daha iyi. Şimdi ise aşırı iyi ilgili bir anneymiş gibi numara yapıyor. Aşırı sevmeye çalışıp öpmeye çalışıyor. Ben karşılık vermeyince de sen niye anneni öpmüyorsun diye hesap soruyor. Ve ben de vicdan azabı çekiyorum tabii. Çünkü şu an aşırı melekler torunlarına düşkün görünüyorlar herkesin yanında. 1 hafta İstanbul’a geleceğim ve şimdiden onları göreceğim için geriliyorum.

Aslında tedirgin hissetmiyorum. Aslında bir şey hissetmiyorum. Normalde iyi hissetmem gerekir yani. Anne baba görülecek. Ben hiçbir şey hissetmiyorum. Sadece bu aralar aklımda babamın biz küçükken teyzem babama sormuştu niye sen hiç çocuklarını sevmiyorsun, niye hiç onları severken görmedim ben diye. Babam da şunlara bak bunlar sevilecek çocuk mu demişti. Niyeyse o an hiç unutamıyorum.

İstanbul’a gittiğimde de bol bol çocuklarla gezip, gün içinde de sınırlı zaman geçirme niyetindeyim. Çocukları da maruz bırakmak istemiyorum buna çünkü. Eminim ki ben arkamı döndüğümde onlarada duygusal manipülasyon yapabilirler. Çocuklarımı da korumak zorundayım.
Çok karışık yazdım kafamda ki düşünceleri toparlayamıyorum.
37 yaşına geldim hala aynı konuları düşünüyorum artık aşmam gerekli. Nasıl bir kinciyim asla aşamadım.

Genel olarak mı teması sevmiyorsunuz yoksa sadece anne babamı

my mister .!.:

Genel olarak mı teması sevmiyorsunuz yoksa sadece anne babamı

Genişletmek için tıkla...

Hemen samimi olan insanlardan da rahatsız olurum. Yakın arkadaşlarımın teması rahatsız etmiyor. Eşimin ve çocuklarımın dokunmasını çok seviyorum.
Aslında samimi olmadığım insanlar dokununca garip bir gerginlik hissediyorum.

Benim ki o kadar ileri derece değil ama bende çok fazla sarılmayı öpmeyi felan sevmem.Durup durukende pek sarılmam.kocamin ailesi bana çok demiştir ay sen çok soguksun sarilmiyorsun felan diye ama sevmiyorum işte yahu zorlami.

phalanx .!.:

Benim size bir şey sormam lazım. Ben bunu bayağıdır erteliyordum. Kolay bir konu değil çünkü. Şöyle ki... Ben kendi anne babama dokunamıyorum. Annem sarılınca bile rahatsız hissediyorum. Onun temas etme ihtimali bile beni geriyor. Benim gibi hisseden var mı?
Bunun vicdan azabını yaşıyorum.

Genişletmek için tıkla...

Var mı atlatamadığınız küçüklük anısı ?

ellerimlekazidim .!.:

Var mı atlatamadığınız küçüklük anısı ?

Genişletmek için tıkla...

Taciz istismar vs yok.

O zaman aileniz samimi gelmiyor size ya da siz öyle hissediyorsunuz hoşlanmıyor da olabilirsiniz garip bir durum çünkü insan annesinin sarılmasından neden rahatsızlık duyar ki

Çocukluğumuzda duygusal ihmale uğradığımızda sonuçları yetişkinlikte çıkıyormuş, psikolojide karşılığı var yaşadığınız durumun. Anne- baba teması sevmeme, rahatsız olma, çocukluğu net hatırlayamama gibi.
Tabii bu durum sizde var mı bilemem ama psikolojide karşılığı çocukken duygusal ihmal olması.

Benim annem sarılıp öpen bir anne değil. Sanırım o yüzden ayda yılda bir sarıldığında çok tuhaf hissediyorum ve rahatsız oluyorum. Genel olarakta sarilmaktan hiç hoşlanmam. Hoşgeldin derken sarılırya hani millet, keşke sarılmasalar derim içimden. Alışık olmadığım birşey olduğu için böyle oluyor sanırım.

phalanx .!.:

Taciz istismar vs yok.

Genişletmek için tıkla...

Yani illa taciz istismar gelmemeli akla , çocuksunve kırılıyorsun gibi düşün o dönem belki içinde ukte kalmıştır bastırmışsındır. Bazen beyin unutmak istediklerini bastırır ve başka şekilde yansıtır.

Size bir örnek vereyim ; Teyzem , kuzenimi bir olaydan dolayı bizim yanımızda çok büyük azarladı (10yaşlarındayız) ayağına bastı ve parmağı patladı şuan 32 yaşında hâlâ dün yaşanmış gibi anlatır ve gözleri dolar.

Annalise Keating .!.:

Çocukluğumuzda duygusal ihmale uğradığımızda sonuçları yetişkinlikte çıkıyormuş, psikolojide karşılığı var yaşadığınız durumun. Anne- baba teması sevmeme, rahatsız olma, çocukluğu net hatırlayamama gibi.
Tabii bu durum sizde var mı bilemem ama psikolojide karşılığı çocukken duygusal ihmal olması.

Genişletmek için tıkla...

“Anne- baba teması sevmeme, rahatsız olma, çocukluğu net hatırlayamama” tam olarak yaşadığım bu.

Mesela geçmişi düşünüyorum. Aklıma mutlu bir anı gelmiyor. Kendimi zorluyorum. Gelmiyor. Aslında çok suçluluk da duyuyorum onlara karşı hissettiğim bu boşluk yüzünden ama... Yine de iyi hissedemiyorum. Annem hep dayımı ve teyzemleri hayatımızın merkezine koymuştu. Hep onlar vardı. Bir baba figürü yok. Babamın yerine dayım bize sahip çıkıyor. İşte ne yapması gerekiyorsa o yapacak sanki. Ve annem bundan çok mutlu olup sürekli onların ilgisini bekliyordu. Ve bu durum çok rahatsız ediciydi. Ve ben de onları hiçbir zaman sevmezdim. Tabii ben bunu günlüğüme yazardım mesela. Annem günlüğümü bulup onların yanında okuyup... İşte bu sizi sevmiyormuş, sen kimsin dayını sevmiyorsun diye onların yanında beni azarlardı. Sanki onlara yalakalık yapmak için beni harcıyordu. Hep böyleydi aslında. Babam da hep anneme uyuyordu zaten. Evlendim, hiç ilgilenmedi. Sorunlu bir hamilelik geçirdim, hiç ilgilenmedi. Çocuk doğdu, hiç ilgilenmedi. Şimdi ise çocuklar büyüdü, artık ona ihtiyacım yok. Kendi durumum daha iyi. Şimdi ise aşırı iyi ilgili bir anneymiş gibi numara yapıyor. Aşırı sevmeye çalışıp öpmeye çalışıyor. Ben karşılık vermeyince de sen niye anneni öpmüyorsun diye hesap soruyor. Ve ben de vicdan azabı çekiyorum tabii. Çünkü şu an aşırı melekler torunlarına düşkün görünüyorlar herkesin yanında. 1 hafta İstanbul’a geleceğim ve şimdiden onları göreceğim için geriliyorum.

Aslında tedirgin hissetmiyorum. Aslında bir şey hissetmiyorum. Normalde iyi hissetmem gerekir yani. Anne baba görülecek. Ben hiçbir şey hissetmiyorum. Sadece bu aralar aklımda babamın biz küçükken teyzem babama sormuştu niye sen hiç çocuklarını sevmiyorsun, niye hiç onları severken görmedim ben diye. Babam da şunlara bak bunlar sevilecek çocuk mu demişti. Niyeyse o an hiç unutamıyorum.

İstanbul’a gittiğimde de bol bol çocuklarla gezip, gün içinde de sınırlı zaman geçirme niyetindeyim. Çocukları da maruz bırakmak istemiyorum buna çünkü. Eminim ki ben arkamı döndüğümde onlarada duygusal manipülasyon yapabilirler. Çocuklarımı da korumak zorundayım.
Çok karışık yazdım kafamda ki düşünceleri toparlayamıyorum.
37 yaşına geldim hala aynı konuları düşünüyorum artık aşmam gerekli. Nasıl bir kinciyim asla aşamadım.

Annalise Keating .!.:

Çocukluğumuzda duygusal ihmale uğradığımızda sonuçları yetişkinlikte çıkıyormuş, psikolojide karşılığı var yaşadığınız durumun. Anne- baba teması sevmeme, rahatsız olma, çocukluğu net hatırlayamama gibi.
Tabii bu durum sizde var mı bilemem ama psikolojide karşılığı çocukken duygusal ihmal olması.

Genişletmek için tıkla...

Ya açıkçası bu herkes için gecerli değil ya duygusal ihmalde yaşadım ilk çoçuk olduğum için burda anlatmak istemiyorum ama .. 33 yaşındayım hala daha çok baglıyım kaşlarına gözlerine bakıyorum aman onlara bişey olmasın diye
Herseyi net hatırlıyorum keza ailemde …konuşulur arada keşke o zamanlar öyle yapsaydım şunu deseydim yada daha farklı olsaydım diye ama geçip gitmiş yani

phalanx .!.:

“Anne- baba teması sevmeme, rahatsız olma, çocukluğu net hatırlayamama” tam olarak yaşadığım bu.

Mesela geçmişi düşünüyorum. Aklıma mutlu bir anı gelmiyor. Kendimi zorluyorum. Gelmiyor. Aslında çok suçluluk da duyuyorum onlara karşı hissettiğim bu boşluk yüzünden ama... Yine de iyi hissedemiyorum. Annem hep dayımı ve teyzemleri hayatımızın merkezine koymuştu. Hep onlar vardı. Bir baba figürü yok. Babamın yerine dayım bize sahip çıkıyor. İşte ne yapması gerekiyorsa o yapacak sanki. Ve annem bundan çok mutlu olup sürekli onların ilgisini bekliyordu. Ve bu durum çok rahatsız ediciydi. Ve ben de onları hiçbir zaman sevmezdim. Tabii ben bunu günlüğüme yazardım mesela. Annem günlüğümü bulup onların yanında okuyup... İşte bu sizi sevmiyormuş, sen kimsin dayını sevmiyorsun diye onların yanında beni azarlardı. Sanki onlara yalakalık yapmak için beni harcıyordu. Hep böyleydi aslında. Babam da hep anneme uyuyordu zaten. Evlendim, hiç ilgilenmedi. Sorunlu bir hamilelik geçirdim, hiç ilgilenmedi. Çocuk doğdu, hiç ilgilenmedi. Şimdi ise çocuklar büyüdü, artık ona ihtiyacım yok. Kendi durumum daha iyi. Şimdi ise aşırı iyi ilgili bir anneymiş gibi numara yapıyor. Aşırı sevmeye çalışıp öpmeye çalışıyor. Ben karşılık vermeyince de sen niye anneni öpmüyorsun diye hesap soruyor. Ve ben de vicdan azabı çekiyorum tabii. Çünkü şu an aşırı melekler torunlarına düşkün görünüyorlar herkesin yanında. 1 hafta İstanbul’a geleceğim ve şimdiden onları göreceğim için geriliyorum.

Aslında tedirgin hissetmiyorum. Aslında bir şey hissetmiyorum. Normalde iyi hissetmem gerekir yani. Anne baba görülecek. Ben hiçbir şey hissetmiyorum. Sadece bu aralar aklımda babamın biz küçükken teyzem babama sormuştu niye sen hiç çocuklarını sevmiyorsun, niye hiç onları severken görmedim ben diye. Babam da şunlara bak bunlar sevilecek çocuk mu demişti. Niyeyse o an hiç unutamıyorum.

İstanbul’a gittiğimde de bol bol çocuklarla gezip, gün içinde de sınırlı zaman geçirme niyetindeyim. Çocukları da maruz bırakmak istemiyorum buna çünkü. Eminim ki ben arkamı döndüğümde onlarada duygusal manipülasyon yapabilirler. Çocuklarımı da korumak zorundayım.
Çok karışık yazdım kafamda ki düşünceleri toparlayamıyorum.
37 yaşına geldim hala aynı konuları düşünüyorum artık aşmam gerekli. Nasıl bir kinciyim asla aşamadım.

Genişletmek için tıkla...

Çok üzgünüm yaşadıklarınız için. Hiçbir çocuk sevgisiz, ilgisiz kalmamalı. Kendi yaralarınızı çocuklarınızla saracaksınız. Bu konuyla ilgili videolar, metinler bulabilirsiniz. Ah işte, minicik, ufacık anlamaz, ne olacak dedikleri her şey yetişkinliğimizde karşımıza dikiliyor.

phalanx .!.:

“Anne- baba teması sevmeme, rahatsız olma, çocukluğu net hatırlayamama” tam olarak yaşadığım bu.

Mesela geçmişi düşünüyorum. Aklıma mutlu bir anı gelmiyor. Kendimi zorluyorum. Gelmiyor. Aslında çok suçluluk da duyuyorum onlara karşı hissettiğim bu boşluk yüzünden ama... Yine de iyi hissedemiyorum. Annem hep dayımı ve teyzemleri hayatımızın merkezine koymuştu. Hep onlar vardı. Bir baba figürü yok. Babamın yerine dayım bize sahip çıkıyor. İşte ne yapması gerekiyorsa o yapacak sanki. Ve annem bundan çok mutlu olup sürekli onların ilgisini bekliyordu. Ve bu durum çok rahatsız ediciydi. Ve ben de onları hiçbir zaman sevmezdim. Tabii ben bunu günlüğüme yazardım mesela. Annem günlüğümü bulup onların yanında okuyup... İşte bu sizi sevmiyormuş, sen kimsin dayını sevmiyorsun diye onların yanında beni azarlardı. Sanki onlara yalakalık yapmak için beni harcıyordu. Hep böyleydi aslında. Babam da hep anneme uyuyordu zaten. Evlendim, hiç ilgilenmedi. Sorunlu bir hamilelik geçirdim, hiç ilgilenmedi. Çocuk doğdu, hiç ilgilenmedi. Şimdi ise çocuklar büyüdü, artık ona ihtiyacım yok. Kendi durumum daha iyi. Şimdi ise aşırı iyi ilgili bir anneymiş gibi numara yapıyor. Aşırı sevmeye çalışıp öpmeye çalışıyor. Ben karşılık vermeyince de sen niye anneni öpmüyorsun diye hesap soruyor. Ve ben de vicdan azabı çekiyorum tabii. Çünkü şu an aşırı melekler torunlarına düşkün görünüyorlar herkesin yanında. 1 hafta İstanbul’a geleceğim ve şimdiden onları göreceğim için geriliyorum.

Aslında tedirgin hissetmiyorum. Aslında bir şey hissetmiyorum. Normalde iyi hissetmem gerekir yani. Anne baba görülecek. Ben hiçbir şey hissetmiyorum. Sadece bu aralar aklımda babamın biz küçükken teyzem babama sormuştu niye sen hiç çocuklarını sevmiyorsun, niye hiç onları severken görmedim ben diye. Babam da şunlara bak bunlar sevilecek çocuk mu demişti. Niyeyse o an hiç unutamıyorum.

İstanbul’a gittiğimde de bol bol çocuklarla gezip, gün içinde de sınırlı zaman geçirme niyetindeyim. Çocukları da maruz bırakmak istemiyorum buna çünkü. Eminim ki ben arkamı döndüğümde onlarada duygusal manipülasyon yapabilirler. Çocuklarımı da korumak zorundayım.
Çok karışık yazdım kafamda ki düşünceleri toparlayamıyorum.
37 yaşına geldim hala aynı konuları düşünüyorum artık aşmam gerekli. Nasıl bir kinciyim asla aşamadım.

Genişletmek için tıkla...

Bu eklediklerinizden sonra biraz haklısınız rahatsız olmakda açıkçası

Günlük meselesini okuyunca sizi tamamen haklı buldum..özelinizi okuyup ,dayılar önünde ifşa etmiş.ay boşverin ,evladınıza,yuvasına odaklanın..Birşey düzelmeyince düzelmiyor

Ben de aileme,anne, babama sarılmayı sevmem. Ama ablama, erkek arkadaşlarıma sarılmayı çok seviyorum. Bu temas sorunu bir tek ailenizle mi oluyor yoksa herkesle mi?

phalanx .!.:

“Anne- baba teması sevmeme, rahatsız olma, çocukluğu net hatırlayamama” tam olarak yaşadığım bu.

Mesela geçmişi düşünüyorum. Aklıma mutlu bir anı gelmiyor. Kendimi zorluyorum. Gelmiyor. Aslında çok suçluluk da duyuyorum onlara karşı hissettiğim bu boşluk yüzünden ama... Yine de iyi hissedemiyorum. Annem hep dayımı ve teyzemleri hayatımızın merkezine koymuştu. Hep onlar vardı. Bir baba figürü yok. Babamın yerine dayım bize sahip çıkıyor. İşte ne yapması gerekiyorsa o yapacak sanki. Ve annem bundan çok mutlu olup sürekli onların ilgisini bekliyordu. Ve bu durum çok rahatsız ediciydi. Ve ben de onları hiçbir zaman sevmezdim. Tabii ben bunu günlüğüme yazardım mesela. Annem günlüğümü bulup onların yanında okuyup... İşte bu sizi sevmiyormuş, sen kimsin dayını sevmiyorsun diye onların yanında beni azarlardı. Sanki onlara yalakalık yapmak için beni harcıyordu. Hep böyleydi aslında. Babam da hep anneme uyuyordu zaten. Evlendim, hiç ilgilenmedi. Sorunlu bir hamilelik geçirdim, hiç ilgilenmedi. Çocuk doğdu, hiç ilgilenmedi. Şimdi ise çocuklar büyüdü, artık ona ihtiyacım yok. Kendi durumum daha iyi. Şimdi ise aşırı iyi ilgili bir anneymiş gibi numara yapıyor. Aşırı sevmeye çalışıp öpmeye çalışıyor. Ben karşılık vermeyince de sen niye anneni öpmüyorsun diye hesap soruyor. Ve ben de vicdan azabı çekiyorum tabii. Çünkü şu an aşırı melekler torunlarına düşkün görünüyorlar herkesin yanında. 1 hafta İstanbul’a geleceğim ve şimdiden onları göreceğim için geriliyorum.

Aslında tedirgin hissetmiyorum. Aslında bir şey hissetmiyorum. Normalde iyi hissetmem gerekir yani. Anne baba görülecek. Ben hiçbir şey hissetmiyorum. Sadece bu aralar aklımda babamın biz küçükken teyzem babama sormuştu niye sen hiç çocuklarını sevmiyorsun, niye hiç onları severken görmedim ben diye. Babam da şunlara bak bunlar sevilecek çocuk mu demişti. Niyeyse o an hiç unutamıyorum.

İstanbul’a gittiğimde de bol bol çocuklarla gezip, gün içinde de sınırlı zaman geçirme niyetindeyim. Çocukları da maruz bırakmak istemiyorum buna çünkü. Eminim ki ben arkamı döndüğümde onlarada duygusal manipülasyon yapabilirler. Çocuklarımı da korumak zorundayım.
Çok karışık yazdım kafamda ki düşünceleri toparlayamıyorum.
37 yaşına geldim hala aynı konuları düşünüyorum artık aşmam gerekli. Nasıl bir kinciyim asla aşamadım.

Genişletmek için tıkla...

Kendinizi suçlu hissetmeyin. Ailenize sarılmak istememeniz çok doğal bu yaşadıklarınızdan dolayı. Keşke her çocuk sevgi, ilgi görerek koşulsuz büyüse ama olmuyor ne yazıkki. Ben de toksik, sevgisiz bir aile ortamında büyüdüm. Çocuklarınıza, eşinize kocaman sarılın. Kendi yuvanız, mutluluğunuz için elinizden geleni yapın. Yaralarınızı çocuklarınızla büyüyerek saracaksınız. Ayrıca psikoloğa gitmenizi de öneririm.

Anne babanız size çocukken çok temas etmemiş olabilir, sık sık sarılmamış, saçınızı okşamamış olabilir.

Konuyu takipteyim.
Bende de anı yok. Ben genel olarak da çok temas sevmiyorum.

Böyle anne babaya temas etmeyi sevsen çok daha tuhaf olurdu zaten bence. Benimde erkek kardeşimle nahoş anılarım var asla sarılmam ya da tokalaşmam.