Kincilik değil olması gereken anne,baba çocuk bağı sizde gelişmemiş.Evlat olarak hep geri plana atılmışsınız.Onlara duygusal anlamda ihtiyaç duyduğunuz anlarda hep ortada bırakılmışsınız.Öz benliğiniz artık onları kabul etmiyor.Bir yabancıdan farkları yok aslında içinizde. Vicdan azabı çekmek yerine,olanı kabullenin ,şimdi gösterdikleri sevgi pıtırcık halleri size samimi gelmiyor( bence de samimi değil)Benim size bir şey sormam lazım. Ben bunu bayağıdır erteliyordum. Kolay bir konu değil çünkü. Şöyle ki... Ben kendi anne babama dokunamıyorum. Annem sarılınca bile rahatsız hissediyorum. Onun temas etme ihtimali bile beni geriyor. Benim gibi hisseden var mı?
Bunun vicdan azabını yaşıyorum.
“Anne- baba teması sevmeme, rahatsız olma, çocukluğu net hatırlayamama” tam olarak yaşadığım bu.
Mesela geçmişi düşünüyorum. Aklıma mutlu bir anı gelmiyor. Kendimi zorluyorum. Gelmiyor. Aslında çok suçluluk da duyuyorum onlara karşı hissettiğim bu boşluk yüzünden ama... Yine de iyi hissedemiyorum. Annem hep dayımı ve teyzemleri hayatımızın merkezine koymuştu. Hep onlar vardı. Bir baba figürü yok. Babamın yerine dayım bize sahip çıkıyor. İşte ne yapması gerekiyorsa o yapacak sanki. Ve annem bundan çok mutlu olup sürekli onların ilgisini bekliyordu. Ve bu durum çok rahatsız ediciydi. Ve ben de onları hiçbir zaman sevmezdim. Tabii ben bunu günlüğüme yazardım mesela. Annem günlüğümü bulup onların yanında okuyup... İşte bu sizi sevmiyormuş, sen kimsin dayını sevmiyorsun diye onların yanında beni azarlardı. Sanki onlara yalakalık yapmak için beni harcıyordu. Hep böyleydi aslında. Babam da hep anneme uyuyordu zaten. Evlendim, hiç ilgilenmedi. Sorunlu bir hamilelik geçirdim, hiç ilgilenmedi. Çocuk doğdu, hiç ilgilenmedi. Şimdi ise çocuklar büyüdü, artık ona ihtiyacım yok. Kendi durumum daha iyi. Şimdi ise aşırı iyi ilgili bir anneymiş gibi numara yapıyor. Aşırı sevmeye çalışıp öpmeye çalışıyor. Ben karşılık vermeyince de sen niye anneni öpmüyorsun diye hesap soruyor. Ve ben de vicdan azabı çekiyorum tabii. Çünkü şu an aşırı melekler torunlarına düşkün görünüyorlar herkesin yanında. 1 hafta İstanbul’a geleceğim ve şimdiden onları göreceğim için geriliyorum.
Aslında tedirgin hissetmiyorum. Aslında bir şey hissetmiyorum. Normalde iyi hissetmem gerekir yani. Anne baba görülecek. Ben hiçbir şey hissetmiyorum. Sadece bu aralar aklımda babamın biz küçükken teyzem babama sormuştu niye sen hiç çocuklarını sevmiyorsun, niye hiç onları severken görmedim ben diye. Babam da şunlara bak bunlar sevilecek çocuk mu demişti. Niyeyse o an hiç unutamıyorum.
İstanbul’a gittiğimde de bol bol çocuklarla gezip, gün içinde de sınırlı zaman geçirme niyetindeyim. Çocukları da maruz bırakmak istemiyorum buna çünkü. Eminim ki ben arkamı döndüğümde onlarada duygusal manipülasyon yapabilirler. Çocuklarımı da korumak zorundayım.
Çok karışık yazdım kafamda ki düşünceleri toparlayamıyorum.
37 yaşına geldim hala aynı konuları düşünüyorum artık aşmam gerekli. Nasıl bir kinciyim asla aşamadım.
Herkeste farklı bir etki bırakıyor belki deYa açıkçası bu herkes için gecerli değil ya duygusal ihmalde yaşadım ilk çoçuk olduğum için burda anlatmak istemiyorum ama .. 33 yaşındayım hala daha çok baglıyım kaşlarına gözlerine bakıyorum aman onlara bişey olmasın diye
Herseyi net hatırlıyorum keza ailemde …konuşulur arada keşke o zamanlar öyle yapsaydım şunu deseydim yada daha farklı olsaydım diye ama geçip gitmiş yani
Oladabilir aslında o yüzden dedim zaten herkes farklı diye canımHerkeste farklı bir etki bırakıyor belki de
Aynen zaten bunların doğrusu yanlısı olmaz ki duygu sonuçtaOladabilir aslında o yüzden dedim zaten herkes farklı diye canım
Yanlış veya doğru bilemiyorum ama bendeki durum bu
İnşallah hiç bir çoçuk böyle şeyler yaşamaz genel olarak diyorum bunu çünkü sevgi bambaşka bişey eksik olunca insan yarım kalıyorAynen zaten bunların doğrusu yanlısı olmaz ki duygu sonuçtakonu sahibi de rahatsız bu durumdan, ben de anneme temas ederken zorlanıyorum kötü hissediyorum ama babam öyle değil, annem ben küçükken çok ilgilenemedi kendi sikintilari da vardı yaşadığı şeyler de kötüydü belki doğru yanlış ama annemle güzel anı gelmiyor aklıma küçüklükten, annemin de hatalari vardı, zorunlulukları da vardı şimdi pişman ve elinden geleni yapmaya çalışıyor, konu sahibinn ailesi gibi yapmacık değil samimi hissediyorum ama benim de elimde değil, suçluluk duyuyorum sozlu ve maddi olarak elimden geleni yapmaya çalışıyorum, babamla öyle değil ama küçükken çok ilgilenirdi bizimle babamla daha kolay gibi duygusal konular
Evet aşmam gerekliGünlük meselesini okuyunca sizi tamamen haklı buldum..özelinizi okuyup ,dayılar önünde ifşa etmiş.ay boşverin ,evladınıza,yuvasına odaklanın..Birşey düzelmeyince düzelmiyor
Ailemle ve yabancılarlaBen de aileme,anne, babama sarılmayı sevmem. Ama ablama, erkek arkadaşlarıma sarılmayı çok seviyorum. Bu temas sorunu bir tek ailenizle mi oluyor yoksa herkesle mi?
Gittim aslında aşmıştım da onlarla zaman geçirince tekrar zorlanıyorumKendinizi suçlu hissetmeyin. Ailenize sarılmak istememeniz çok doğal bu yaşadıklarınızdan dolayı. Keşke her çocuk sevgi, ilgi görerek koşulsuz büyüse ama olmuyor ne yazıkki. Ben de toksik, sevgisiz bir aile ortamında büyüdüm. Çocuklarınıza, eşinize kocaman sarılın. Kendi yuvanız, mutluluğunuz için elinizden geleni yapın. Yaralarınızı çocuklarınızla büyüyerek saracaksınız. Ayrıca psikoloğa gitmenizi de öneririm.
Zaten kardeşim doğunca 2 sene sanırım babaannem e göndermiş. Halam ve babaannem bakmışlar. Hala halam annem gibi gelir. Ona sarılmayı çok severim.Anne babanız size çocukken çok temas etmemiş olabilir, sık sık sarılmamış, saçınızı okşamamış olabilir.
Konuyu takipteyim.
Bende de anı yok. Ben genel olarak da çok temas sevmiyorum.
Böyle anne babaya temas etmeyi sevsen çok daha tuhaf olurdu zaten bence. Benimde erkek kardeşimle nahoş anılarım var asla sarılmam ya da tokalaşmam.
Nedense iki gündür bende aynı şeyleri düşüyorum. Annem bikaç gündür bende kalıyor nezamqn soru sorsa benimle konuşmaya çalışsa ilgili davransa rahatsız oluyorum aynı şekilde babam içinde aynı şeyi hissediyorum babam sarıldığında ay kızım canım cicim dediğinde irite oluyorum gıcık oluyorum.Benim size bir şey sormam lazım. Ben bunu bayağıdır erteliyordum. Kolay bir konu değil çünkü. Şöyle ki... Ben kendi anne babama dokunamıyorum. Annem sarılınca bile rahatsız hissediyorum. Onun temas etme ihtimali bile beni geriyor. Benim gibi hisseden var mı?
Bunun vicdan azabını yaşıyorum.
“Anne- baba teması sevmeme, rahatsız olma, çocukluğu net hatırlayamama” tam olarak yaşadığım bu.
Mesela geçmişi düşünüyorum. Aklıma mutlu bir anı gelmiyor. Kendimi zorluyorum. Gelmiyor. Aslında çok suçluluk da duyuyorum onlara karşı hissettiğim bu boşluk yüzünden ama... Yine de iyi hissedemiyorum. Annem hep dayımı ve teyzemleri hayatımızın merkezine koymuştu. Hep onlar vardı. Bir baba figürü yok. Babamın yerine dayım bize sahip çıkıyor. İşte ne yapması gerekiyorsa o yapacak sanki. Ve annem bundan çok mutlu olup sürekli onların ilgisini bekliyordu. Ve bu durum çok rahatsız ediciydi. Ve ben de onları hiçbir zaman sevmezdim. Tabii ben bunu günlüğüme yazardım mesela. Annem günlüğümü bulup onların yanında okuyup... İşte bu sizi sevmiyormuş, sen kimsin dayını sevmiyorsun diye onların yanında beni azarlardı. Sanki onlara yalakalık yapmak için beni harcıyordu. Hep böyleydi aslında. Babam da hep anneme uyuyordu zaten. Evlendim, hiç ilgilenmedi. Sorunlu bir hamilelik geçirdim, hiç ilgilenmedi. Çocuk doğdu, hiç ilgilenmedi. Şimdi ise çocuklar büyüdü, artık ona ihtiyacım yok. Kendi durumum daha iyi. Şimdi ise aşırı iyi ilgili bir anneymiş gibi numara yapıyor. Aşırı sevmeye çalışıp öpmeye çalışıyor. Ben karşılık vermeyince de sen niye anneni öpmüyorsun diye hesap soruyor. Ve ben de vicdan azabı çekiyorum tabii. Çünkü şu an aşırı melekler torunlarına düşkün görünüyorlar herkesin yanında. 1 hafta İstanbul’a geleceğim ve şimdiden onları göreceğim için geriliyorum.
Aslında tedirgin hissetmiyorum. Aslında bir şey hissetmiyorum. Normalde iyi hissetmem gerekir yani. Anne baba görülecek. Ben hiçbir şey hissetmiyorum. Sadece bu aralar aklımda babamın biz küçükken teyzem babama sormuştu niye sen hiç çocuklarını sevmiyorsun, niye hiç onları severken görmedim ben diye. Babam da şunlara bak bunlar sevilecek çocuk mu demişti. Niyeyse o an hiç unutamıyorum.
İstanbul’a gittiğimde de bol bol çocuklarla gezip, gün içinde de sınırlı zaman geçirme niyetindeyim. Çocukları da maruz bırakmak istemiyorum buna çünkü. Eminim ki ben arkamı döndüğümde onlarada duygusal manipülasyon yapabilirler. Çocuklarımı da korumak zorundayım.
Çok karışık yazdım kafamda ki düşünceleri toparlayamıyorum.
37 yaşına geldim hala aynı konuları düşünüyorum artık aşmam gerekli. Nasıl bir kinciyim asla aşamadım.
Ailenizi sevmediğiniz ve derin bir kirginliginiz olduğu için temas etmek istemiyorsunuz hepsi bu. Sevmemekte de haklısınız , kendinizi zorlamayın .
Yalnız değilsiniz. Ben de aynı durumdayım. Zamanında bana sevgisini göstermeyen aileme karşı ben de şuan sevgi göstermek zorunda değilim. Diğer kardeşlerim sanki normal bir ailede büyümüş gibi davranıyorlar ama ben rol yapamam. Zaten son yıllarda başka şeyler de girdi araya kimseyle görüşmüyorum sülaleden. İnsanların yapmacık tavırlarından gına gelmişti artık.Benim size bir şey sormam lazım. Ben bunu bayağıdır erteliyordum. Kolay bir konu değil çünkü. Şöyle ki... Ben kendi anne babama dokunamıyorum. Annem sarılınca bile rahatsız hissediyorum. Onun temas etme ihtimali bile beni geriyor. Benim gibi hisseden var mı?
Bunun vicdan azabını yaşıyorum.
“Anne- baba teması sevmeme, rahatsız olma, çocukluğu net hatırlayamama” tam olarak yaşadığım bu.
Mesela geçmişi düşünüyorum. Aklıma mutlu bir anı gelmiyor. Kendimi zorluyorum. Gelmiyor. Aslında çok suçluluk da duyuyorum onlara karşı hissettiğim bu boşluk yüzünden ama... Yine de iyi hissedemiyorum. Annem hep dayımı ve teyzemleri hayatımızın merkezine koymuştu. Hep onlar vardı. Bir baba figürü yok. Babamın yerine dayım bize sahip çıkıyor. İşte ne yapması gerekiyorsa o yapacak sanki. Ve annem bundan çok mutlu olup sürekli onların ilgisini bekliyordu. Ve bu durum çok rahatsız ediciydi. Ve ben de onları hiçbir zaman sevmezdim. Tabii ben bunu günlüğüme yazardım mesela. Annem günlüğümü bulup onların yanında okuyup... İşte bu sizi sevmiyormuş, sen kimsin dayını sevmiyorsun diye onların yanında beni azarlardı. Sanki onlara yalakalık yapmak için beni harcıyordu. Hep böyleydi aslında. Babam da hep anneme uyuyordu zaten. Evlendim, hiç ilgilenmedi. Sorunlu bir hamilelik geçirdim, hiç ilgilenmedi. Çocuk doğdu, hiç ilgilenmedi. Şimdi ise çocuklar büyüdü, artık ona ihtiyacım yok. Kendi durumum daha iyi. Şimdi ise aşırı iyi ilgili bir anneymiş gibi numara yapıyor. Aşırı sevmeye çalışıp öpmeye çalışıyor. Ben karşılık vermeyince de sen niye anneni öpmüyorsun diye hesap soruyor. Ve ben de vicdan azabı çekiyorum tabii. Çünkü şu an aşırı melekler torunlarına düşkün görünüyorlar herkesin yanında. 1 hafta İstanbul’a geleceğim ve şimdiden onları göreceğim için geriliyorum.
Aslında tedirgin hissetmiyorum. Aslında bir şey hissetmiyorum. Normalde iyi hissetmem gerekir yani. Anne baba görülecek. Ben hiçbir şey hissetmiyorum. Sadece bu aralar aklımda babamın biz küçükken teyzem babama sormuştu niye sen hiç çocuklarını sevmiyorsun, niye hiç onları severken görmedim ben diye. Babam da şunlara bak bunlar sevilecek çocuk mu demişti. Niyeyse o an hiç unutamıyorum.
İstanbul’a gittiğimde de bol bol çocuklarla gezip, gün içinde de sınırlı zaman geçirme niyetindeyim. Çocukları da maruz bırakmak istemiyorum buna çünkü. Eminim ki ben arkamı döndüğümde onlarada duygusal manipülasyon yapabilirler. Çocuklarımı da korumak zorundayım.
Çok karışık yazdım kafamda ki düşünceleri toparlayamıyorum.
37 yaşına geldim hala aynı konuları düşünüyorum artık aşmam gerekli. Nasıl bir kinciyim asla aşamadım.
Nedense iki gündür bende aynı şeyleri düşüyorum. Annem bikaç gündür bende kalıyor nezamqn soru sorsa benimle konuşmaya çalışsa ilgili davransa rahatsız oluyorum aynı şekilde babam içinde aynı şeyi hissediyorum babam sarıldığında ay kızım canım cicim dediğinde irite oluyorum gıcık oluyorum.
Düşününce sanırım bunun nedeni küçükken bu ilgiye alakaya ihtiyacım olduğunda bunu göstermeyip şimdi gösteriyor olmaları. Şimdi size ihtiyacım yokki bana samimiyetsiz geliyor ihtiyacım yokken ilgi göstermek kolay tabi anne baba olarak üzerinize bi sorumluluk yok koca kadın oldum.
Ben de sizin gibiyim. Aile fertlerime hatta teyze anane asla sarılamam ten temasından deli gibi huylanırım. Tam bir yürüyen garabetim. Ama aşık olursam o ayrı o temas sevmeyen titiz kız gidiyor
Oturdum ChatGPT ye anlattım bana çok güzel bir şey söylediBen de babama karşı böyleyim. Annemle babam ayrıydı, babamdan uzakta büyüdüm. Çok gerekmedikçe temasta bulunmam, sarılıp öpmem. Hatta günde iki kere arar en az, telefonu da öff gene mi arıyor deyip açmadığım oluyor . Çünkü çocukken aylarca ortadan kayboluşlarını, beni ve kardeşimi hiç merak etmeyişlerini unutamıyorum. Kazık kadar olmuşum artık senin ilgine sevgine ihtiyacım varken nerdeydin diye düşünüyorum ister istemez.
Samimi bir pişmanlıkta yok zaten sadece olayın üstünü kapatmak istiyorlar. Cahildik o zaman bitti gitti.Ailenizi sevmediğiniz ve derin bir kirginliginiz olduğu için temas etmek istemiyorsunuz hepsi bu. Sevmemekte de haklısınız , kendinizi zorlamayın .
Gerçek yüzlerini bildiğimiz için iki yüzlü hallerine inanmıyoruz aslında.Yalnız değilsiniz. Ben de aynı durumdayım. Zamanında bana sevgisini göstermeyen aileme karşı ben de şuan sevgi göstermek zorunda değilim. Diğer kardeşlerim sanki normal bir ailede büyümüş gibi davranıyorlar ama ben rol yapamam. Zaten son yıllarda başka şeyler de girdi araya kimseyle görüşmüyorum sülaleden. İnsanların yapmacık tavırlarından gına gelmişti artık.
Sevmiyorum dokunmuyorum görüşmüyorum. Ne kadar yaşayacağım belli değilken neden kendimi huzursuz hissettiğim insanlarla zaman kaybedeyim?
Zamanında vermediklerini alamıyorlar işin özü buymuş aslında kendimi suçlamayı bırakacağım yoruldum bunu taşımaktanBende temastan nefret ediyorum.
Eşim ve oğlum dısında biri bana sarılınca uyuz oluyorum.
Hatta eşimin zamansız el şakaları, dokunmaları bile rahatsız ediyor.
Yeni doğum yaptım.. arkadaşlarım karnımı elledikçe sanki beynimdeki sinirler kopma asamasina geliyordu. Bir şey de diyemiyordum.. doğurdumda rahatladım.
Anneme babama da sarılamam sevgimi o şekilde gösteremem.
Bayramdan bayrana ya da evime geldiklerinde evlerine gittigimde öperim hoşgeldin-buldum amaçlı.
Örneğin sarılarak asla uyuyamam bu oğlum dahi olsa..
Bunun alt yapısında benim de çok şeyler var da konuyu uzatmak istemiyorum.
Bence de tespitleriniz doğru, yaşadıklarınızın etkisinden dolayı böylesiniz
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?