Tesekkür ederim, umarim gec kalmamisimdir. Birsey sorabilirmiyim siz cocuklarinizla neler yapiyorsunuz? Nasil ilgileniyorsunuz?
Çocuklar kolay affeder, hala yanınıza geldiklerine göre siz kendinizden umudu kesmiş olabilirsiniz ama onlar kesmemiş.
Nasıldan kastınız ne bilmiyorum evde oldukları ve olduğum süre boyunca hayatımda olduklarını kabul ettim ve birlikte yaşıyorum
Sabah uyandığımızda güzel uyuyup uyumadiklarini, rüyalarında ne gördüklerini soruyorum. Onlar anlattıkça keyifli bir hal alıyor.
Bir yandan sabah ihtiyaçlarımızı goruyoruz, dis fırçalama, ust bas degistirme, sac tarama..
10 yaşında çocuğum yok, ama 4.5 yasindakine tavla ogrettik mesela.
Satranç yavaş yavaş ogreniyor.
Ev işi yaparken birinden biri yanımda oluyor.
2.5 yasindaki eksiksiz kek tarifi verebilir.
Ikisi de güneş sistemini sayar, gezegenlerin özelliklerini bilir,
4.5 yaşındaki vücuttaki kemiklerin büyük bir kismini latince sayabilir.
Konuşuyoruz.
Konuştuklarını dinliyorum.
Laf lafı açıyor ve öğreniyorlar.
Bazen birlikte açıp bakıyoruz, bazen resmini çiziyoruz. Bazen babası anlatıyor.
Evet oturup saatlerce onlarla aktivite yapmıyorum ama ben ne yapıyorsam yanımdalar.
Gece uyumadan kitap okuma ve dertleşmek rutinimiz.
Haftasonları ilgilerini çekeceklerini düşündüğüm plan yapıyorum.
Haftaiçi havalar güzel oldukça akşam scooter surmeye gidiyoruz.
Kötüyse evde lego, araba.
Markete çıkıyorsam en az biri çoğunlukla ikisi yanımda oluyor, izole değiller, reyondan aradıklarını bulurlar.
Hayatımdalar işte.
Ama hayatımda olmaları için ben hayattayim.