toparlanamiyorum

Ben kendimi toparlayamiyorum. Surekli evdeyim ve surekli yatiyorum. Calisiyorum. Suanda 3haftalk izindeyim. Inanin hicbisi yapamiyorum. Yemegimi zor hazirliyorum. Evde ekmk bittiginde bakkala gidio almk kabus gibi hic disari da cikasim gelmiyor.kolumu kipirtatasim yok. Bu tanimlarin hepsi depresyona uyuyor biliyorum ama tam olarak depresyonda oldugumu da düşünmüyorum. Biraz sikintilarim var evet. En büyük sikintim mutsuzlugum. Mutsuzum çünkü kendimi insanlara bi türlü sevip saydiramadim. Calistigim halde is yerinde kadin erkek bicok kisi olmasina ragmen bicok okul bitirdigim halde sanki hiç insan içine cikmamisim, kimseyle taniamisim gibi hickimse beni arayip sormaz nasilsin annen nasil oldu demez (annm bu yil hep hastnediydi hasta oldu simdi evde şükür iyi. ) bi arkds ortamim yok.
Bazen sabah uyandigimda kendime söz veriyorum bugun iyi hissedicem iyi dusunecem diye. Kendimi topluyorum. Hatta böyle karar verdigim zamanlar kendimi çok da güçlü hissediyorum her yönüyle. Ev islerimi yapiyorum. Ailemle güzel sohbetler olusturup onlara karsi enerjik oluyorum. Kendimle barisik oluyorum. Kendimle bi problem duymuyorum.... ancak bu olumlu duygum ve dusuncem en fazla 2gun suruyor hatta cogu zaman gun icerisinde bile olumlu güçlü kendime karşı problemsiz duygularim dusuncelerim kaybolup gidiyor. Birden yine depresif bir insan oluyorum ve depresif halim iyi halimden daha cok sürüyor.
Hâlbuki ne istedigimi biliyorum. Saygin olmak, saygin davranilmak ve saygin davranmak istiyorum. Bu amaç için kendimi topluyorum mutlu ve guclu hissediyorum kendimi basaracagima inanıyorum arada basardigimda oluyor ancak sonrasında moralim i bozan bi sözle ya da davranisla karsilastigimda ya da benim kendimi kötü hissetmeme sebep olan bir zamanlar benm ya da ailemin iyiligini istememis kişiler in yaptiklari aklıma gelince yeniden yelkenleri suya indiriyorum ve kendimi toparlayamamis oluyorum yine. Biyerde takiliyorum mesela su siralar kuzenime taktim. Kizdan 9 yas buyugum. Bicok seyde yardimci olmaya calistim.nasihatler verdim.derslerine yardim etmeye calistim. Saatlerce ders anlattigim zamanlar oldu. Şimdi surekli benmle yarış halinde bana saygi gostermiyor arada tersledigi bile oldu oluyor bugünkü enerjimi gücümü bu kuzenim yedi meselâ. Sinir oldugum anlari ubutamiyorum mutlu rahat biri olsam takmazdim. :2: Sonrasinda yine albastan.
Kendi içsel amacima kendi benligimee bi yogunlasabilsem dikkatimi odaklayabilsem kararlılık la devam edebilsem çok sey değişecek eminim. 31yasindayim. Yaşıma da sinir olmaya başladım. Bu yaşa kadar kafamin icerisindeki bu sacma sapan psikoloji k durumdab dolayi bi cok seyi yasayamadim yasayamiyorum da hayat adina. Öyle işte. . Uzun yazdim sıktı m da farkindayim ancak ayrintili anlatmayinca problemim çözülmez saniyorum yuzeysel gecemiyorum.
Cvp verecek okuyacak arkdaslara simdiden teşekkür ederim..