Arkadaşlar merhaba,
Kadın olmak zaten toplumumuzda zor. Hele de hem anne, hem çalışan kadın, hem de eş olmak.
Maalesef erkekler de hayatımızı pek kolaylaştırmıyorlar.
Yine de genel bir şey yazmayacağım da buradan sevgili kardeşlerimize (erkeklere) bir mesaj göndereceğim :
Kadınlar da insandır.
Bunun böyle algılanmadığını gördüm geçenlerde ve içim parçalandı. 6 aylık hamileyim. Karnım burnumda değil ama gayet belli hamile olduğum. Normalde çok eyvallah etmem aslında. Sadece bu aralar ağırlıktan yorulan bacaklarım isyanlarda. O yüzden toplu taşımada oturmak ihtiyacı hissediyorum.
Son bir ayda iki kez metroya bindim (Kadıköy-Kartal). Bir Allah'ın kulu (genç, yaşlı, çoluk, çocuk) daha garibi Allah'ın erkek kulları da çıkıp bana yer vermedi. Üstelik pek çoğu özellikle hamile/yaşlı/engelliler içim ayrılmış koltuklarda, sonsuza açılan pergel gibi bacaklarını açıp otururlarken. Yalnızca bana başka bir hamile bayan yer vermeye çalıştı. Ona da engel oldum. Bu arada yalnızca erkek kardeşlerimize yüklenmeyeyim. Bayanlar da yer vermedi...
Ve beni de herkes gördü.
Şimdi ben şunu sorguluyorum. Bu insanları (erkek/kadın) da bir anne büyüttü. Birileri yetiştirdi. Kuralları, hayatı öğretti. Ama sanırım merhameti, sevgiyi, insana değeri öğretmedi. Ya da en azından empati kurmayı anlatmadı. Bencilliklerini törpüleyemedi.
Kısmetse ben de bir erkek çocuk dünyaya getireceğim. Acaba diyorum ben de bu körlüğe düşecek miyim?
Sonra da diyorum ki "Asla."
Evet biraz yoruldum, belim ağrıdı, bacağım ağrıdı ama ölmedim. Ayakta da olsa gittim o yolu.
Ama şunu gördüm ki kız çocuk terbiyesi kadar erkek çocuk terbiyesi de bir o kadar önemli.