8 senemi değmeyecek bir adam için harcadım. Bitirdiğimde onladar yorgundum ki üzülecek dermanım yoktu. Defalarca aldatılıp yine dönmüştüm. Sonra ksrşıma eşim çıktı, 1 sene içinde evlendik, 35 yaşındaydım. 39 yaşında anne oldum. O adam hâlâ ara ara yoklar beni, saçma sapan beni bıraktın gittin, mutlu musun, psikolğa gidiyorum bilmem ne binton safsata. Basarım engeli geçer. Geçmişe boş yere üzülmeyin, önünüze bakın. Yaşım geçti diyerek olmayacak insanlara tutunmayın. Bu adamla evlenseniz mutlu mu olacaksınız sanıyorsunuz? Yarın yanınızdan biri geçse sen onunla yattın mı diye kavga çıkaracak, belki şiddet uygulayacak. Pardon ama deli misiniz? Bir gariban sevindirin, sadaka falan verin ne güzel kurtulmuşsunuz.