geçen merkezimize gittik, toplantı yapılmış, neden tutmadığına dair bizimle konuşmak görüşmek istediler ben merkezin ismini dahi duymak istemeyecek bir ruh halindeydim ama yine de gitmeliyim en azından içimi dökmeliyim dedim. gider gitmez de "ben artık anne olacağıma inanmıyorum" dedim doktora karşı. O da tabiki pozitif yaklaştı, herşeyin, tüm değerlerimizin çok iyi olduğunu ama tutunamama nedenini net bişekilde belirlemenin güç olduğunu söyledi, ilkinde kısa protokol ikincisinde uzun protokol uygulanmıştı, genetik testimiz de temiz çıkmıştı. eğer üçüncü denemeyi düşünürsek senin dediğin gibi histeroskopi yapılacak rahime kamerayla bakılacak. Aynen ben de senin dediğin gibi bişey çıksın da çözümü bulunsun istiyorum öbür türlü daha zor hiçbir neden yok ama tutunamıyor, insan düşündükçe kafayı yiyecek gibi oluyor. Ama merak etmeyin daha iyiyim kafamdan tamamen çıkarmaya bile çalışıyorum, çocuğa o kadar konsantre oldum ki kendi hayatımı, eşimle evliliğimizin tadını çıkarmayı ihmal ettim açıkçası biraz gezip tozucam, kafayı dinlicem, işime vericem kendimi, ha bebek hasreti dinicek mi hayır ama en azından bi süre unutmam, düşünmemem lazım...