- 1 Kasım 2021
- 1.639
- 1.045
- 83
o kadar doluyum ki yazmaya mecalim bile yok hayatımda ilk defa intiharı bu kadar çok istedim kimse beni sevmedi ailem yok aşk hayatım hep berbattı hep kandırıldım kullanıldım.babam yaşında adamlara aşık oldum çünkü onların yanında çok huzurlu hissediyordum koruyucu melek gibilerdi sanki ama babam yaşında adamlar sanki bana aşık mı olacaklardı tek dertleri belliydi yaşıtlarım gibi olamadım hiç bi zaman ben de kendi yaşıtımda biriyle sinemaya gidip piknik yapıp klüplerde eğlenebilseydim aama yapamadım ailem desen yok gibi bişey arkadaşlarım ve çevrem benden nefret ediyor kimse beni sevmiyor ben ölürsem şu çok üzülür diyeceğim biri bile yok ölsem arkamdan ne derler çok iyi biliyorum bu zamana kadar ölümden çok korkardım ama artık o kadarçoj istiyorum ki çünkü çok yoruldum daha fazla devam edemiyorum.boşanmış çocuklu bir adamın tekine deli gibi aşık olmuştum şimdi bakıyorum da ondan sevgi dilenmişim resmen o da sadece beni kullanmış geçmişi düşündükçe canım çok yanıyor çok.intiharı bu kadar çok isteyip intihardan vazgeçen ve hayata çok mutlu sarılan insanlar varmı varsa nasıl oldu.psikiyatri önermeyin zaten sağlık sektörünün içindeyim olmadı ilaçlar daha kötü yapıyor çok kötü oluyorum yok resmen uçurumun kenarındayım