- 4 Temmuz 2019
- 466
- 525
- Konu Sahibi senvarsindiye
- #1
Merhaba icimdekileri yazarak kurtulmak istiyorum. Ben kara kaşlı kara gözlü normal bir kızım. Bugüne kadar hep bir seylerin üstünü bastırdım ama bu yaşımdan sonra artık olmuyor. Hele şu karantina döneminde gecmisimle yüzleşmekten bıktım. Bastıramadığım öne çıkan kendime nefretim, sevmeyişim. Kendi öz saygımı yitirmişim. Çok güzel yazı yazamam, yazdıklarım bölük pörçük gelebilir ama yeteri kadar açık olmaya çalışacağım. Bu bir itiraf yazısı olacak yazıp bırakacağım.
Ben İstanbul'un bir gece kondu mahallesinde doğdum. Normal bir ailenin ortanca çocuğuyum. Çocukluğum sakin geçmedi aklıma gelen her şeyi yaptım. Bastıralan bir çocuk olmadım hiç. Her zaman hem yaramaz olan hem herkesin sevdiği övdüğü akıllı bir çocuktum. Ama bunların yanında bir şey daha vardı. Tacize uğruyordum. Her gün... Bunu aileme soyleyememistim korkumdan. Bir kişi için de değil bu akraba ziyaretine gittiğimizde kuzenlerim tarafından da uğramıştım bunu o sıra anlayamamıştım çocuk aklı işte. Akıl erdirememiştim biraz büyüyünce neyin ne olduğunu anladım. Kendime karşı bu konuda büyük bir utancım var. Karşımdaki insanlar suçlu biliyorum ama bu benim de altında ezildiğim tuhaf bir his. Engel olamıyorum.
İlkokul 5.siniftayken bir akrabamizin evi bizimkine çok yakındı bende her gün gidip gelirdim. Bir gün komüdinin üstünde 10 lira gördüm. Hayatımda o andan önce hiç hırsızlık yapmamıştım. O an neden yaptığımı da bilmiyorum. Ertesi gün yerli malı vardı galiba o yüzden fazladan bir şeyler almak istemiştim bunun yüzünden başladı diye hatırlıyorum. O parayı aldım ve daha sonra neredeyse her gün aynı şekilde para çalmaya devam ettim. Hırsızlık yaptım. Sonradan fark edildi ve oraya para konmamaya başlandı bende bu sefer evi karıştırmaya cepleri karıştırmaya başladım. Kumbaralarından aldım. Daha sonra sobelendim ve uyarıldım. Şükretmeliyim ki aileme bunu söylemediler ve konu kapandı. Ama şuan hala o akrabamiza gidiyoruz ve ben utanıyorum. Acaba başkalarına söyledi mi bu utanç verici davranışımı diye. Hoş sadece o uyaran kişiye bakınca bile utanıyorum gözüne bakamıyorum.
Ben ilkokul ve ortaokul 6 ya kadar sınıfın en çalışkan ogrencisiydim. Hep bu konuda takdir edildim. Bir dersimden düşük bir not almak beni çok üzüyordu. Ailem beni zorlukla okuttu ve dünyanın en mükemmel anne babasıydılar onlara layık biri olmak istiyordum. Düşük not alınca da sahip olduğum ailemi haketmediğimi düşünüyordum.
7.sinifta arkadaş ortamım tamamen değişti. Dış görünüşe önem verdim derslerimi astım. Sevgilim oldu. Ailemin gözünden düştüm. Ve bunun devamında dönem sonu çok kötü bir karneyle karşılarına çıktım. O sıralar kavga gürültü çok oldu evimizde. O dönemden başlayıp üniversiteye kadar annem herhangi bir yere arkadaşlarımla gezmeme hiç izin vermedi. Yazları karne günleri hep evdeydim.
Ortaokul yillarim hem güzeldi hem çok kötü. Hem iyi arkadaşlarım oldu hem de dışlandım. Birinden hoşlandım ve bir arkadaşı bana o sana bakar mı diye sertçe dönüş yapmıştı. Öyle tipsiz birisi değildim. Beni seven platonik aşık olan teklif eden bir çok erkek de vardı. Ortaokul yillari işte çok da matah değil ama o dönemde aldığım o lafı hala unutamiyorum. Daha sonra o hoşlandığım çocuk ve bana o lafı söyleyen çocuk bile mesaj atmisti bana. Ama bir kere o gün çok kirilmistim öz güvenim yerle bir olmuştu.
8.sinifta öyle böyle geçti, normal bir lise kazandım. Liseye gidince bir kavga etmiştim. Kavgayida bir arkadaşım için çıkarmıştım. Yürek yiyip kızı çıkışa çağırmıştım. Daha sonra o kız hakkında sinifimdaki bazı kizlar beni baya korkuttular ve çıkışa gitmedim. Gittim de aslında bile bile yanlış bir yerde bekledim. Sonra kızla okul koridorunda karşılaştık ve benimle ileri geri konuştu ben hiçbir şey demedim. Çok ezikce bence ama korkutulmustum. Aslında normalde çok cesur kimseden korkmayan bir kızdım. Ama o sefer öyle olmadı bu yüzden o sıralar çok kötü günler geçirdim. Özgüven yine yerle bir. Ve onun için kavga çıkardığım arkadaşım o kızla daha sonra arkadaş olmuştu çok gülünç.
O olaydan sonra kendi kendime yemin ettim ve en ufak bir meseleden bile kaçmayacaktım. Biri canımı sikarsa kavgayla karşılık verecektim ki öyle oldu. Canımı sıkanın üstüne yürüdüm kavga ettim. Sırf bu yüzden yurttan atıldım. Ama olsun bu benim için gurur verici bir şeydi.
Sonra işte sevgilim oldu. Çok sevdim kimseyi sevmeyen kendimi bile sevmeyen ben başka birini çok sevdim. Ergenlik aşkı değildi benim için. Çok sevdim ve kendimden bile çok güvendim hayatımın merkezine koydum. Ve nihayetinde tabiki aldatıldım. Sonra özür diledi çok peşimden koştu çok sevdiğim için affettim ama onunla konuştuğum her gün içten içe işkenceydi benim icin. En sonunda gururum galip geldi ve onu bıraktım. Aradan bir kaç ay geçti dayanamadım dönmek istedim ama o istemedi. Başka bir sevgilisi olmuştu. Bende bıraktım ve bitti. İçimde bitirmesi hayli zaman aldı. O da büyük bir travma bıraktı bende. Şuan hala izleri var silemedim. Kendimi övmem asla ama bana tercih ettiği kızla kıyasladım kendimi. Bu kıyas yanlış belki. Göreceli diyeceksiniz belki ama ben ondan çok daha güzeldim. Hep düşündüm neden ben değilde o diye hiç anlam verememistim buna o yıllarda. Neden tercih edilmediğimi bir türlü anlayamamıştım. Bu da özgüvenimi yerle bir etti.
Lise sonda üniversiteye hazırlanırken benden çok iyi bir bölüm kazanmamı bekledi herkes. Bu bekleyiş beni berbat bir baskı altında bıraktı. Çalıştım ama çok değil. Hukuk istiyordum ve 60 bine girmiştim. Çok değil bir 6-7 netim daha olsa kötü de olsa bir devlet okulunda hukuk okuyabilirdim ama kaçırdım. Ve benden beklenilenler yine olmadı. Hayal kırıklığına uğrattım herkesi. Bir sene daha hazırlanmak istemedim ve normal bir bölüme gittim. Üniversite yıllarımda çok eğlendim iyi arkadaşlar edindim ama okuduğum bölüm beni hiç tatmin etmedi. Daha iyisi varken bu bölümde okumayi istemedim. Bölümümü hiç sevmedim. Bu mutsuzluk üstümde hep oldu. Hep o daha iyi bölümü okuyabilirdim düşüncesindeyim ama olmadı. Bu da özgüvenimi yavaş yavaş yedi bitirdi.
Tüm bunlara rağmen dışarıdan bakılınca öz güvenli görünen birisiyim. Ama içim bambaşka.
Tüm bunlar çocukluktan yetişkinliğe daha da aklıma gelmeyenler beni yıpratıyor. Aklıma geldiklerinde kötü oluyorum hala aşamıyorum o edemediğim kavga bana söylenen laflar. İyi güzel şeyler yaşadım ama insan hep kötüleri hatırlıyor. Keşke bunları hiç yasamasaymisim diyorum. İçimde bitiremiyorum. Kendimi sevemiyorum.
Ben İstanbul'un bir gece kondu mahallesinde doğdum. Normal bir ailenin ortanca çocuğuyum. Çocukluğum sakin geçmedi aklıma gelen her şeyi yaptım. Bastıralan bir çocuk olmadım hiç. Her zaman hem yaramaz olan hem herkesin sevdiği övdüğü akıllı bir çocuktum. Ama bunların yanında bir şey daha vardı. Tacize uğruyordum. Her gün... Bunu aileme soyleyememistim korkumdan. Bir kişi için de değil bu akraba ziyaretine gittiğimizde kuzenlerim tarafından da uğramıştım bunu o sıra anlayamamıştım çocuk aklı işte. Akıl erdirememiştim biraz büyüyünce neyin ne olduğunu anladım. Kendime karşı bu konuda büyük bir utancım var. Karşımdaki insanlar suçlu biliyorum ama bu benim de altında ezildiğim tuhaf bir his. Engel olamıyorum.
İlkokul 5.siniftayken bir akrabamizin evi bizimkine çok yakındı bende her gün gidip gelirdim. Bir gün komüdinin üstünde 10 lira gördüm. Hayatımda o andan önce hiç hırsızlık yapmamıştım. O an neden yaptığımı da bilmiyorum. Ertesi gün yerli malı vardı galiba o yüzden fazladan bir şeyler almak istemiştim bunun yüzünden başladı diye hatırlıyorum. O parayı aldım ve daha sonra neredeyse her gün aynı şekilde para çalmaya devam ettim. Hırsızlık yaptım. Sonradan fark edildi ve oraya para konmamaya başlandı bende bu sefer evi karıştırmaya cepleri karıştırmaya başladım. Kumbaralarından aldım. Daha sonra sobelendim ve uyarıldım. Şükretmeliyim ki aileme bunu söylemediler ve konu kapandı. Ama şuan hala o akrabamiza gidiyoruz ve ben utanıyorum. Acaba başkalarına söyledi mi bu utanç verici davranışımı diye. Hoş sadece o uyaran kişiye bakınca bile utanıyorum gözüne bakamıyorum.
Ben ilkokul ve ortaokul 6 ya kadar sınıfın en çalışkan ogrencisiydim. Hep bu konuda takdir edildim. Bir dersimden düşük bir not almak beni çok üzüyordu. Ailem beni zorlukla okuttu ve dünyanın en mükemmel anne babasıydılar onlara layık biri olmak istiyordum. Düşük not alınca da sahip olduğum ailemi haketmediğimi düşünüyordum.
7.sinifta arkadaş ortamım tamamen değişti. Dış görünüşe önem verdim derslerimi astım. Sevgilim oldu. Ailemin gözünden düştüm. Ve bunun devamında dönem sonu çok kötü bir karneyle karşılarına çıktım. O sıralar kavga gürültü çok oldu evimizde. O dönemden başlayıp üniversiteye kadar annem herhangi bir yere arkadaşlarımla gezmeme hiç izin vermedi. Yazları karne günleri hep evdeydim.
Ortaokul yillarim hem güzeldi hem çok kötü. Hem iyi arkadaşlarım oldu hem de dışlandım. Birinden hoşlandım ve bir arkadaşı bana o sana bakar mı diye sertçe dönüş yapmıştı. Öyle tipsiz birisi değildim. Beni seven platonik aşık olan teklif eden bir çok erkek de vardı. Ortaokul yillari işte çok da matah değil ama o dönemde aldığım o lafı hala unutamiyorum. Daha sonra o hoşlandığım çocuk ve bana o lafı söyleyen çocuk bile mesaj atmisti bana. Ama bir kere o gün çok kirilmistim öz güvenim yerle bir olmuştu.
8.sinifta öyle böyle geçti, normal bir lise kazandım. Liseye gidince bir kavga etmiştim. Kavgayida bir arkadaşım için çıkarmıştım. Yürek yiyip kızı çıkışa çağırmıştım. Daha sonra o kız hakkında sinifimdaki bazı kizlar beni baya korkuttular ve çıkışa gitmedim. Gittim de aslında bile bile yanlış bir yerde bekledim. Sonra kızla okul koridorunda karşılaştık ve benimle ileri geri konuştu ben hiçbir şey demedim. Çok ezikce bence ama korkutulmustum. Aslında normalde çok cesur kimseden korkmayan bir kızdım. Ama o sefer öyle olmadı bu yüzden o sıralar çok kötü günler geçirdim. Özgüven yine yerle bir. Ve onun için kavga çıkardığım arkadaşım o kızla daha sonra arkadaş olmuştu çok gülünç.
O olaydan sonra kendi kendime yemin ettim ve en ufak bir meseleden bile kaçmayacaktım. Biri canımı sikarsa kavgayla karşılık verecektim ki öyle oldu. Canımı sıkanın üstüne yürüdüm kavga ettim. Sırf bu yüzden yurttan atıldım. Ama olsun bu benim için gurur verici bir şeydi.
Sonra işte sevgilim oldu. Çok sevdim kimseyi sevmeyen kendimi bile sevmeyen ben başka birini çok sevdim. Ergenlik aşkı değildi benim için. Çok sevdim ve kendimden bile çok güvendim hayatımın merkezine koydum. Ve nihayetinde tabiki aldatıldım. Sonra özür diledi çok peşimden koştu çok sevdiğim için affettim ama onunla konuştuğum her gün içten içe işkenceydi benim icin. En sonunda gururum galip geldi ve onu bıraktım. Aradan bir kaç ay geçti dayanamadım dönmek istedim ama o istemedi. Başka bir sevgilisi olmuştu. Bende bıraktım ve bitti. İçimde bitirmesi hayli zaman aldı. O da büyük bir travma bıraktı bende. Şuan hala izleri var silemedim. Kendimi övmem asla ama bana tercih ettiği kızla kıyasladım kendimi. Bu kıyas yanlış belki. Göreceli diyeceksiniz belki ama ben ondan çok daha güzeldim. Hep düşündüm neden ben değilde o diye hiç anlam verememistim buna o yıllarda. Neden tercih edilmediğimi bir türlü anlayamamıştım. Bu da özgüvenimi yerle bir etti.
Lise sonda üniversiteye hazırlanırken benden çok iyi bir bölüm kazanmamı bekledi herkes. Bu bekleyiş beni berbat bir baskı altında bıraktı. Çalıştım ama çok değil. Hukuk istiyordum ve 60 bine girmiştim. Çok değil bir 6-7 netim daha olsa kötü de olsa bir devlet okulunda hukuk okuyabilirdim ama kaçırdım. Ve benden beklenilenler yine olmadı. Hayal kırıklığına uğrattım herkesi. Bir sene daha hazırlanmak istemedim ve normal bir bölüme gittim. Üniversite yıllarımda çok eğlendim iyi arkadaşlar edindim ama okuduğum bölüm beni hiç tatmin etmedi. Daha iyisi varken bu bölümde okumayi istemedim. Bölümümü hiç sevmedim. Bu mutsuzluk üstümde hep oldu. Hep o daha iyi bölümü okuyabilirdim düşüncesindeyim ama olmadı. Bu da özgüvenimi yavaş yavaş yedi bitirdi.
Tüm bunlara rağmen dışarıdan bakılınca öz güvenli görünen birisiyim. Ama içim bambaşka.
Tüm bunlar çocukluktan yetişkinliğe daha da aklıma gelmeyenler beni yıpratıyor. Aklıma geldiklerinde kötü oluyorum hala aşamıyorum o edemediğim kavga bana söylenen laflar. İyi güzel şeyler yaşadım ama insan hep kötüleri hatırlıyor. Keşke bunları hiç yasamasaymisim diyorum. İçimde bitiremiyorum. Kendimi sevemiyorum.
size de tavsiye ediyorum eğer taciz olayını atlatamadıysanız psikoloğa görünmenizi tavsiye ederim.
