• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

Ülke değişiminden dolayı arkadaşlarım yok oldu, ve şu an hiç arkadaşım yok, kendi arkadaşım dahi beni umursamıyor, adaletli mi bu?

cikolatalipankek

Aktif Üye
Kayıtlı Üye
15 Eylül 2020
358
182
53
Önceden normal bir hayatım, iyi güzel bir çevrem vardı (ben öyle sanıyordum) arkadaşlarım vardı 5-6 tane baya samimi olduğum, bir tanesi de kuzenim olur hatta. Hep beraber vakit geçirirdik gezerdik eğlenirdik falan filan. Ben ülke değiştirdim, doğal olarak aramıza mesafe girdi, ve şu an hepsi ile fazla muhattabım kalmadı, ara ara bir kaç tanesi ile konuşuyorum ama o da nadiren. Hiç bana yazıp sormuyorlar ne yaptın nasıl gidiyor, adapte oldun mu falan filan diye. Eskisi gibi samimiyette kalmadı aramızda. Şimdi buradayım ve burada hiç arkadaşım da yok çevrem de yok, konuşup derdimi anlatacak sohbet edecek hiç kimsem yok, bu durum beni üzüyor, arkadaşlarımın beni hiçe saymaları sizce normal mı, neden öyle yaptıklarınıda anlamıyorum.. Yaşadığım yer küçük bir ilçe, dışarı çıkıp etmek pek uygun olmuyor, merkeze de uzağım. Yani bütün gün evdeyim. He birde nişanım var, ama kendisi bendem 800km uzaklıkta, yoğun çalışıyor ve sık görüşemiyoruz, 3 ayda bir falan. İşten gelince yorgun oluyor konuşuyoruz her gün ama onu da fazla yormak istemiyorum..

anlayacağınız büyük bir yalnızlığın içimdeyim 🙁
 
Tam tamına 9 aydır buradayım. Ama bu 9 ay içinde hiç bir tane bile arkadaş edinmedim kendime. Bir yere gitsem bile insanlar bana soğuk gibi geliyorlar sıcak kanlı değiller. Ben öyle açık saçık giyinen bir insanda değilim, insanlar neden bana karşı böyle olduklarını merak ediyorum. Sadece saçlarımı ve makyaj yapmayı seviyorum. Dış görünüşüm biraz egolu gibi görünüyor ama insanlar beni tanıyınca derler hiç öyle değilsin çok samimisin vs. Ben kendime çevre yapmak istiyorum, neler önerirsiniz acaba? Bu arada küçük bir ilçe olduğu için öyle çıkıp gezme gibi bir lüKSüm yok burası öyle gezmeme çok uygun bir ortam değil.
 
Şimdi ablacım bu gayet normal bir durum. Burda adaletsizlik yok, sana adaletsizlik yapan kimse de yok. ben de göçmenim ve bu göçmenin doğal sonuçlarından. ben de arkadaşlarımı yılda 2-3 kez görüyorum mesela, diğer arkadaşlarımla daha samimiler çünkü beraber geziyorlar beniyse sadece 2 kez görüyorlar yılda. Tabi ki bu yürek burkucu bir durum. Anne baban da kardeşinle daha çok vakit geçirecek, daha çok anısı olacak mesela çünkü onlar beraber yaşıyor, sen uzakta yaşıyorsun.


Bu daha 1. yılın anladığım kadarıyla. Ben 8. yıldayım. Artık ülkemize, hatta kendi kimliğime yabancılaştığımı düşünüyorum. Ülkemden uzakta olunca içimdeki bazı şeyleri kayıp mı ettim diyorum bazen. Eve gittiğimde de insanların konuştuğu konulara bazen çok uzak hissediyorum, başka bir yere aitmişim gibi. Topluma yabancı hissediyorum, kendi kimligime yabancı hissediyorum. Doğrduğun ülke ve ait olduğun toplum kimliğin çok çok büyük bir parçası. Ondan uzaklaşınca kimliğin bulanıyor. Ben bunu 5. yılımdan sonra anladım mesela.

Göç etmek böyle, buraya hep yazarım göç etmek öyle laylaylom bir şey değil asla çok farklı psikolojik getirileri var. Hiç kolay değil. Ailenin, arkadaşlarının hayatı sensiz akıp gidecek seninki başka bir yerde akacak bunu kabullenmelisin. Kabullenemeyenler zaten dönüyor. Bu şekilde Arafta kalır azap çekersin. sana tavsiyem orda arkadaş edinmeye bak ki, eski hayatını arama. Yoksa bedenin orda, kafan Türkiyede yaşarsın. Bir de Bati Avrupa cidden bayik ve sıkıcı, biraz eğlenceli bir yerde olsaydın bu kadar sıkılmazdın diye düşünüyorum.
 
Son düzenleme:
Yurtdışından Türkiye'ye mi geldiniz, öyle anladım yazınızdan.

Küçük bir ilçede dışarı çıkmayarak nasıl çevre edinebilirsiniz ki hele de korona varken.

Aylardır hepimiz evdeyiz zaten.

Uzaklaştığınız arkadaşlarınız izin de yapılacak birşey yok. Çokta yakın değilmişsiniz demek ki.
 
Tam tamına 9 aydır buradayım. Ama bu 9 ay içinde hiç bir tane bile arkadaş edinmedim kendime. Bir yere gitsem bile insanlar bana soğuk gibi geliyorlar sıcak kanlı değiller. Ben öyle açık saçık giyinen bir insanda değilim, insanlar neden bana karşı böyle olduklarını merak ediyorum. Sadece saçlarımı ve makyaj yapmayı seviyorum. Dış görünüşüm biraz egolu gibi görünüyor ama insanlar beni tanıyınca derler hiç öyle değilsin çok samimisin vs. Ben kendime çevre yapmak istiyorum, neler önerirsiniz acaba? Bu arada küçük bir ilçe olduğu için öyle çıkıp gezme gibi bir lüKSüm yok burası öyle gezmeme çok uygun bir ortam değil.
Ülke dediniz , ilçe dediniz şaşırdım.. Hangi Ülkedesiniz ?
 
Önceden normal bir hayatım, iyi güzel bir çevrem vardı (ben öyle sanıyordum) arkadaşlarım vardı 5-6 tane baya samimi olduğum, bir tanesi de kuzenim olur hatta. Hep beraber vakit geçirirdik gezerdik eğlenirdik falan filan. Ben ülke değiştirdim, doğal olarak aramıza mesafe girdi, ve şu an hepsi ile fazla muhattabım kalmadı, ara ara bir kaç tanesi ile konuşuyorum ama o da nadiren. Hiç bana yazıp sormuyorlar ne yaptın nasıl gidiyor, adapte oldun mu falan filan diye. Eskisi gibi samimiyette kalmadı aramızda. Şimdi buradayım ve burada hiç arkadaşım da yok çevrem de yok, konuşup derdimi anlatacak sohbet edecek hiç kimsem yok, bu durum beni üzüyor, arkadaşlarımın beni hiçe saymaları sizce normal mı, neden öyle yaptıklarınıda anlamıyorum.. Yaşadığım yer küçük bir ilçe, dışarı çıkıp etmek pek uygun olmuyor, merkeze de uzağım. Yani bütün gün evdeyim. He birde nişanım var, ama kendisi bendem 800km uzaklıkta, yoğun çalışıyor ve sık görüşemiyoruz, 3 ayda bir falan. İşten gelince yorgun oluyor konuşuyoruz her gün ama onu da fazla yormak istemiyorum..

anlayacağınız büyük bir yalnızlığın içimdeyim 🙁
Arkadaşlarınızla uzaklaşmanız doğal değil mi? Başka nasıl olabilir ki? Paylaşımınız azalıyor. Yurtdışındaki yalnızlık da normal. Yetişkinken arkadaş edinmek zor zaten. Siz bunu farklı bir kültür de başarmaya çalışıyorsunuz. Yaşadıklarınızda tuhaf adaletsiz hiçbir şey yok.
 
Artık bu zamanda Maalesef, menfaati biten insanın, muhabbeti de bitiyor. O güzel dostlukları ancak film ve dizilerde izler olduk. Karamsar olmamak gerek az da olsa kaliteli ve düzgün insanlar var. Yeni yerinde inşallah o düzgün ve kaliteli insanlarla tanışırsın. Canını sıkma zaten bir yerde çevre edinilebilmesi için en az 3 yıl geçmesi lazım. Yer değişikliklerinde bu durumlar oluşabiliyor. Zamanla çevren oluşacaktır . Sağlıcakla kalın ;)
 
Arap ülkesine mi taşındınız, yoksa arkadaşlarınızla birlikte mutlu yaşadığınız modern bir ülkeden Türkiye’ye küçük bir ilçeye mi geldiniz anlamadım ki...

Her halükarda, gittiğiniz yerde kurs vardır ülkeye adapte olmak için olan, dil kursları eğitim merkezleri vs. Bunlara ulaşın, din dil ırk ayırmadan herkese sevgiyle bakmayı öğrenin, onlar da size sevgiyle bakarlar ozaman.

Burada çevre edinmeye başlayınca kendinizi geliştirdikçe o arkadaşlar da sizinle konuşmaya başlayacak kesin... hayat hep bu şekilde işliyor asla sapmaz.
 
Şimdi ablacım bu gayet normal bir durum. Burda adaletsizlik yok, sana adaletsizlik yapan kimse de yok. ben de göçmenim ve bu göçmenin doğal sonuçlarından. ben de arkadaşlarımı yılda 2-3 kez görüyorum mesela, diğer arkadaşlarımla daha samimiler çünkü beraber geziyorlar beniyse sadece 2 kez görüyorlar yılda. Tabi ki bu yürek burkucu bir durum. Anne baban da kardeşinle daha çok vakit geçirecek, daha çok anısı olacak mesela çünkü onlar beraber yaşıyor, sen uzakta yaşıyorsun.


Bu daha 1. yılın anladığım kadarıyla. Ben 8. yıldayım. Artık ülkemize, hatta kendi kimliğime yabancılaştığımı düşünüyorum. Ülkemden uzakta olunca içimdeki bazı şeyleri kayıp mı ettim diyorum bazen. Eve gittiğimde de insanların konuştuğu konulara bazen çok uzak hissediyorum, başka bir yere aitmişim gibi. Topluma yabancı hissediyorum, kendi kimligime yabancı hissediyorum. Doğrduğun ülke ve ait olduğun toplum kimliğin çok çok büyük bir parçası. Ondan uzaklaşınca kimliğin bulanıyor. Ben bunu 5. yılımdan sonra anladım mesela.

Göç etmek böyle, buraya hep yazarım göç etmek öyle laylaylom bir şey değil asla çok farklı psikolojik getirileri var. Hiç kolay değil. Ailenin, arkadaşlarının hayatı sensiz akıp gidecek seninki başka bir yerde akacak bunu kabullenmelisin. Kabullenemeyenler zaten dönüyor. Bu şekilde Arafta kalır azap çekersin. sana tavsiyem orda arkadaş edinmeye bak ki, eski hayatını arama. Yoksa bedenin orda, kafan Türkiyede yaşarsın. Bir de Bati Avrupa cidden bayik ve sıkıcı, biraz eğlenceli bir yerde olsaydın bu kadar sıkılmazdın diye düşünüyorum.
Çok haklısın ablacım, bu uzun mesajın beni o kadar mutlu etti ki, insana böyle sözler duymak bile iyi geliyor.. farkına varmadığım şeylere göz açıyorum, daha farklı bir şekilde bakıyorum durumuma. Çok teşekkür ederim. 🥰
 
Arap ülkesine mi taşındınız, yoksa arkadaşlarınızla birlikte mutlu yaşadığınız modern bir ülkeden Türkiye’ye küçük bir ilçeye mi geldiniz anlamadım ki...

Her halükarda, gittiğiniz yerde kurs vardır ülkeye adapte olmak için olan, dil kursları eğitim merkezleri vs. Bunlara ulaşın, din dil ırk ayırmadan herkese sevgiyle bakmayı öğrenin, onlar da size sevgiyle bakarlar ozaman.

Burada çevre edinmeye başlayınca kendinizi geliştirdikçe o arkadaşlar da sizinle konuşmaya başlayacak kesin... hayat hep bu şekilde işliyor asla sapmaz.
Yurt dışından Türkiye'ye taşındım, ve şu an ilçedeyim. Evet kursları bende araştırdım dediğiniz gibi ama şu an halk eğitim yerleri vs kapalı pandemiden dolayı 🙁 hep evde olduğum için insan görüp tanışma etme gibi bir şansımda olamıyor
 
Yabancı diliniz varsa evden internet üzerinden çalışma imkanlarına bir bakın, meşgul oldukça yeni hayata adapte olmak daha kolay olur.
Uzakta kalanlarla artık senede bir kaç kez görüşeceksiniz, herkesin devam eden bir hayatı var. Bu sizi sevmedikleri ya da umursamadıkları anlamına gelmiyor sadece herkes kendi hayatının akışına kapılmışken uzaklarda olan birine vakit ayırmak akla gelmeyebiliyor.
Bu olanları adaletsizlik değil de hayatın olağan akışı olarak değerlendirirseniz adaptasyon sürecini daha kolay yaşarsınız.
Yaşadığınız yerden memnun değilseniz yine başka şehirlerde yaşama ve iş bulma olanaklarını araştırmanızı tavsiye ederim.
 
Back
X