- 20 Haziran 2007
- 4.250
- 27
- 45
hangimiz kapılmadık umutsuzluğa zaman zaman. Hani bir engel çıktı mı karşımıza, hele bir de dağ gibi görünüyorsa, sevdiğimiz çekip gitmişse ve tüm dil dökmelerimize karşın "dönmeyeceğim" dediyse, cebimizde para kalmamış, işsiz ve açsak, beklediğimiz her neyse ve biz onu tek gerçek sanırken gelmemişse kapılmadık mı hiç umutsuzluğa? Dünyanın sonu gelmiş, yaşamamız gereksizmiş, zaten aldığımız nefes hava değilmiş, biz biz değil, hiçmişiz gibi gelmedi mi hiç? Sonra biraz zaman geçince, yeni bir sevgili, yeni bir iş, yeni bir gelecek varmış gibi hissedip, umutlarımıza sarınmadık mı sonra? İşte o anı sağlayan, güç sanılan şey içimizdeki dönüşüm arzusudur. Öyle bir arzudur ki o, içimizde, derinde bir yerde umutsuzluğun kalın perdesini yırtarak çıkabilecek kadar güçlü bir arzudur. Yeter ki onun içimizde bir yerde, çok derinlerde olsa bile, varlığını bilelim. Devamlı söylediğimiz 'olmaz', 'olamaz'ın aslında "yapamam" olduğunu fark edebildiğinizde, yapabilmenin zorluğunu bilseniz de umutsuzluğu seçer misiniz? Eğer seçerseniz, yok olmayı seçmiş olmazmısınız??
Çok küçükken, bebekken insan umutlarını annesine bağlamıştır. Onun sevgisi, ilgisi, varlığı umuttur. Sonra yavaş yavaş büyümeye başlarsınız. Büyüdükçe yeni insanlar girer yaşamınıza, annenizin tek umut olmaktan çıkması gerekir. Yaşamınıza yeni giren insanlar olmazsa yapamazsanız, derin bir yalnızlık ve umutsuzluk beklemektedir sizi. Belki de ilginç olanı, bazen umutsuzluğun nedeni yaşamınıza sokamadığınız insanlarken, bazen de yaşamınıza girdiklerinde umutsuzluğun adı oluverirler kimse nedenini anlamadan. Umutsuzluğun bu denli kötülüğüne karşın, tüm umutları bir kişiye bağlamak da, bir çeşit umutsuzluktur aslında. Hem bağlayan, hem de bağlanan adına. Çocuklar geleceğimiz, umudumuz elbette. Ama kendi umutsuzluklarımızın tek çözümü olarak onları görmek haksızlık olur. "Tek umudum sensin, başaracak ve bana bakacaksın" dediğimizde, belki kendi umutsuzluğumuzla baş etmiş olabiliriz ama fark etmeden, umudumuzu, canımızı, çocuğumuzu umutsuzluğa, çaresizliğe sürüklemiş olmaz mıyız? Sevdiğimizi tek umudumuz olarak görmek hem kendi varlığımızı hiçe saymak, hem de onu, sevdiğimizi çaresiz bırakıp, umutsuzluğa boğmak olmaz mı?Ve fark ettim ki,ne kadar da çok umutsuzluk görmeye başlamışım çevremde. Umutsuzluk bir hastalık belirtisi olmaktan çıkmış, adeta günlük yaşamın bir parçası haline gelmiş.
Çocuklar umutsuz, çünkü anne babalarında umut görmüyorlar yansıtacak; gençler umutsuz, sınavlar var önlerinde başarılması gereken ama başarılı olduklarında bile ne işe yarayacaklarını bilemedikleri... Çalışanlar umutsuz işlerinin geleceğini göremediklerinden, işsizler umutsuz, isteklerine kavuşamadıklarından, siyasiler umutsuz, yazgılarını başkalarının başarılarına bağladıklarından, yaşlılar umutsuz gençlere güvenemedikleri ama onların gelecek olduklarını bildiklerinden. Toplumca depresyonda mıyız? Biz mi yitirdik umutlarımızı, yoksa birileri umudun yaşayanlar için olduğunu biliyor ve doğrudan yok etmek yerine, umutlarımızı mı çalıyorlar? Gasp, hırsızlık ve suç arttı, sokaklar güvensiz, evimiz bile güvensiz diye düşünmeye başladıysak, aslında bir avuç umutları olmadığı için sokaklarda olan sokak çocuğunun felaketimiz olacağına inanmış, sokakları onlara değil, onları sokaklara teslim ettiğimiz gerçeğini bile gözden kaçıracak kadar yılmışsak, ülkemizin gücünü, varlığımızın gücünü unutmuşsak, umutlarımızı, mücadele gücümüzü çalmalarına izin vermişiz demek ki.
En umutsuz görülen zamanlarda, umutsuzluk yerine umudu, vazgeçmek yerine mücadeleyi seçebilmeliyiz. Umutsuzluk karanlık bir duygu. Karanlık içinde kalmaya da, bırakılmaya da karşı çıkmak gerek. Umutsuzluğun nedeni depresyonsa önemli değil,doktoru var, tedavisi var. Ama umutsuzluğun nedeni başkalarıysa sakın izin vermeyin, çünkü çalınan umutlarınızla birlikte, geleceğinizdir.
sevgiyle kalın,umudunuzu kaybetmeyin
sevgilera.s.
Çok küçükken, bebekken insan umutlarını annesine bağlamıştır. Onun sevgisi, ilgisi, varlığı umuttur. Sonra yavaş yavaş büyümeye başlarsınız. Büyüdükçe yeni insanlar girer yaşamınıza, annenizin tek umut olmaktan çıkması gerekir. Yaşamınıza yeni giren insanlar olmazsa yapamazsanız, derin bir yalnızlık ve umutsuzluk beklemektedir sizi. Belki de ilginç olanı, bazen umutsuzluğun nedeni yaşamınıza sokamadığınız insanlarken, bazen de yaşamınıza girdiklerinde umutsuzluğun adı oluverirler kimse nedenini anlamadan. Umutsuzluğun bu denli kötülüğüne karşın, tüm umutları bir kişiye bağlamak da, bir çeşit umutsuzluktur aslında. Hem bağlayan, hem de bağlanan adına. Çocuklar geleceğimiz, umudumuz elbette. Ama kendi umutsuzluklarımızın tek çözümü olarak onları görmek haksızlık olur. "Tek umudum sensin, başaracak ve bana bakacaksın" dediğimizde, belki kendi umutsuzluğumuzla baş etmiş olabiliriz ama fark etmeden, umudumuzu, canımızı, çocuğumuzu umutsuzluğa, çaresizliğe sürüklemiş olmaz mıyız? Sevdiğimizi tek umudumuz olarak görmek hem kendi varlığımızı hiçe saymak, hem de onu, sevdiğimizi çaresiz bırakıp, umutsuzluğa boğmak olmaz mı?Ve fark ettim ki,ne kadar da çok umutsuzluk görmeye başlamışım çevremde. Umutsuzluk bir hastalık belirtisi olmaktan çıkmış, adeta günlük yaşamın bir parçası haline gelmiş.
Çocuklar umutsuz, çünkü anne babalarında umut görmüyorlar yansıtacak; gençler umutsuz, sınavlar var önlerinde başarılması gereken ama başarılı olduklarında bile ne işe yarayacaklarını bilemedikleri... Çalışanlar umutsuz işlerinin geleceğini göremediklerinden, işsizler umutsuz, isteklerine kavuşamadıklarından, siyasiler umutsuz, yazgılarını başkalarının başarılarına bağladıklarından, yaşlılar umutsuz gençlere güvenemedikleri ama onların gelecek olduklarını bildiklerinden. Toplumca depresyonda mıyız? Biz mi yitirdik umutlarımızı, yoksa birileri umudun yaşayanlar için olduğunu biliyor ve doğrudan yok etmek yerine, umutlarımızı mı çalıyorlar? Gasp, hırsızlık ve suç arttı, sokaklar güvensiz, evimiz bile güvensiz diye düşünmeye başladıysak, aslında bir avuç umutları olmadığı için sokaklarda olan sokak çocuğunun felaketimiz olacağına inanmış, sokakları onlara değil, onları sokaklara teslim ettiğimiz gerçeğini bile gözden kaçıracak kadar yılmışsak, ülkemizin gücünü, varlığımızın gücünü unutmuşsak, umutlarımızı, mücadele gücümüzü çalmalarına izin vermişiz demek ki.
En umutsuz görülen zamanlarda, umutsuzluk yerine umudu, vazgeçmek yerine mücadeleyi seçebilmeliyiz. Umutsuzluk karanlık bir duygu. Karanlık içinde kalmaya da, bırakılmaya da karşı çıkmak gerek. Umutsuzluğun nedeni depresyonsa önemli değil,doktoru var, tedavisi var. Ama umutsuzluğun nedeni başkalarıysa sakın izin vermeyin, çünkü çalınan umutlarınızla birlikte, geleceğinizdir.
sevgiyle kalın,umudunuzu kaybetmeyin
sevgilera.s.
