Üninersitede okuyan oğlum arkadaş çevresi edinemiyor..

19 yaşında bir üniversite öğrencisi olarak yazıyorum size. Sakın kendinizi suçlu hissetmeyin. Demişsiniz ya, "ilkokul mezunuyum, ne yararım dokunur?" falan.. Hiç öyle düşünmeyin aksine siz burda çırpınıyorsunuz, oğlunuz ise sizi suçluyor. Oysa üniversitede olan o, önünde ne imkanlar var.. Kendini görmesi, istemesi lazım. Size çok samimi söylüyorum 2 yıldır üniversitedeyim ve sadece 3 arkadaşım var diyebilirim. Kişinin kendisinde bitiyor iş. Geçen dönem hiç evden çıkmadım, kimseyle görüşmedim, konuşmak istemedim. Bu durumda annemin hiçbir yararı dokunmazdı bana. Ben "istemiyordum" çünkü. Ama şimdi attım o ruh halini üzerimden.. Ve yavaş yavaş güzelleşiyor arkadaş çevrem. Siz hiç takmayın kafanıza, biraz o çabalasın. Yeni şehirde olan o, yeni ortama girebilecek olan o, her şey onun elinde.

beki_beyza .!.:

pardon konunun ne başını ne de yapılan yorumları okumadım ama o olmaz bu olmaz psikolog olmaz akraba olmaz ablası da yok ama bi ablası olsaydı konuşsaydı mı? yani siz burdan bi hayırsever ablamı bekliyosunuz... enteresanmısınız banamı öyle geliyor?! ne malum oğlunuza değilde kendinize çare aramadığınız, sizin anne değilde baba olmadığınız.. kimsede kusura bakmasın.. umarım konu çoktan kapanmıştır

Genişletmek için tıkla...

Sizi tebrik etmek istiyorum, olabilecek en yanlış şekilde anlamışsınız konuyu. :)

Konu sahibi diyorki, çocuğumla bu konuları konuşabilecek biri yok, ne yapabilirim, nasıl yaklaşmalıyım vs.. Siz tutmuşsunuz neresinden.. Yok annesi değilmiş de babasıymış, oğluma abla arıyorum diye kendi ağına kız düşürecek. Akşam akşam güldürdünüz beni. :)