selam günlük naber? ben biraz karışık.
dün ayrılıktan beri ilk defa okulda karşılaştık. zaten okul bitiyor. bundan sonra onunla karşılaşabileceğim gün sayısı 2, en maksimum 3.
dün elbise giyip gittim. ve bu çocuk beni 2,5 senedir ilk kez elbiseyle gördü. kısa bir elbise. öyle ki montum daha uzun
beni görürse bakacağını biliyordum. değişik, alışmadığı bir durum çünkü. şaşıracak. “ulan 2,5 senedir hiç etek elbise giymeyen kıza ne oldu şimdi?” diyecek. kıskanacak. beni hala %100 unutamadıysa kıskanacağına, kıskandığına bal gibi eminim. böyle birisi çünkü. ben hep bol pantolon giyerim mesela, bir iki defa dar giydim, suratı düştü. “giyme” diyemedi, “şey acaba bunu çok giymesen mi
“ diye karıştı. bu elbiseye de yine giyme diyemezdi, dedirtmezdim ama “antonie çok kısa bu yav” derdi, hafiften müdahale etme çabasına girerdi, tanıyorum.
görünce baktı. ben bakmamaya çalıştım. ya da onun göremeyeceği yerlerde durmaya çalıştım. ama bir ara sanki bir arkadaş grubuymuşçasına yakın durmak zorunda kaldık. suratsız bi şekilde kaçamak kaçamak baktı. göz göze gelmedik. ama ikimiz de birbirimize baktığımızın farkındaydık.
çok garip hissettim. öyle hem karşılıklı, hem de el gibi. tek kelime etmeden.
sınavdan çıktık mesela. onun verdiği komik, yanlış cevapları, sınavının nasıl geçtiğini başka bi kız anlattı bana.
çıkınca telefonda konuştu. kim bilir kime sınavının nasıl geçtiğini anlattı.
bu bizim için önemli bir sınavdı. o yüzden bu telefonda konuşmalar, kritik yapmalar vs. yoksa klasik vize final olsa o kadar takılmam ama.
böyle bir sınavda benim hiçbir şeyden haberim yok. ne yaptı ne etti bilmiyorum. milletten duyuyorum bi şeyler anca. nasıl bu kadar uzak durabiliriz? nasıl bu kadar uzaklaşabiliriz?
aslında ilk gördüğümde “eskisi kadar sevmiyorum lan galiba” diye düşündüm. sonra dün bütün gün uyuyunca bunu düşünmeye pek vaktim olmadı :) ama bu sabahtan beri o iş öyle değilmiş diye düşünüyorum.
garip garip işler işte günlük.
bu hislerim çok daha önce bitebilirdi ama ben bir daha ayrılmayacağımıza güvenerek tekrar tekrar bunları yaşamayı tercih ettim.
benim suçum.
ama gerçekten neden ayrıldığımızı anlamıyorum.
minnoş minnoş geçinip gidiyorduk. tartıştık mı hemen çözüyorduk. işleri büyütmüyorduk.
ben bi hata yaptım. evet büyük bi hata yaptım. ama iş neden ayrılığı geldi? önce bunu bi çözmeyi deneyip çözemezsek ayrılsaydık daha iyi olmaz mıydı?
keşke böyle sırtımı yaslayabileceğim, ayrılmayacağımıza emin olacağım bi ilişki olsaydı.
ilk 2 ay “beni yine bırakır” düşüncesiyle kendimi öne alarak yaşadıktan sonra onun “antonie, bana güven artık, kendini korumaya çalışma, lütfen” demesi ve benim kendimi bırakmam… ve bunun üzerinden 1 ay geçmeden yine gitmesi… gerçekten ayıp ya. madem öyle neden bu sözü diyerek beni ikna ediyorsun ki?
kendime o kadar o kadar güvenmiyorum ki umarım hiç dönmez bana. çünkü dönerse ben bu yazdıklarımı ona da söylerim, bana böyle diyip 1 aya kalmadan gitmesini hatırlatırım, eylülde barışırken sürekli terk ediyorsun güvenmiyorum sana dedim diye yaptığı savunmaları, ikna çabalarını hatırlatırım… yine derim ben sana güvenmiyorum, 2 ay sonra çekip gideceksin hayatını yaşayıp döneceksin yine diye. sonra işte yine bi şeyler der, 1 hafta boyunca her akşam arar mesaj atar, o da burdaysa buluşmak için ısrar eder bilmem ne. 1 hafta kızar eder sonra ben yine kabul ederim. sonra 2 ay sonra gelir burda yine ağlarım.
o yüzden allahım lütfen hiç dönmesin. çok kızıyorum ama ben kendimde gerekli gücü göremiyorum