Sebebini ben de bilmiyorum.
8 yaşında arkadaşım çağırmış kapının önünde oyun falan oynayacağız. Çekine çekine izin istedim çıkabilir miyim diye.
Cevap bile vermeden yerinden bir hışımla kalkıp kolumdan tutup kapının dışına fırlattı beni. Kolumu öyle şıkmış ki parmaklarının izi kalmıştı kıpkırmızı. Utancımdan diğer elimle kolumu tutarak o izi kapattım arkadaşım görmesin diye. Nasıl unutayım.
Çok düşündüm ne yapmış olabilir 8 yaşında çocuk bilmiyorum
Evet evet o duygu sömürüsü bizde de var,hemen gözler dolar tamam kızım ben dünyanın en kötü annesiyim der falan ve ben daha çok sinir olurum.Bir daha yapmıycam diyorum kendi kendime eskileri açmıycam diyorum ama laflar otomatik çıkıyor ağzımdan,içimde ne kadar biriktiyse artık..Kabullenemiyorlar herhal.
Benim annemde psikolojik siddet uygulardi.
Kiz kardesim ama cok dayak yerdi. Ben umursamiyorum ozaman ki seyleri artik. Ama kiz kardesimde hala cok büyük yara. Sürekli yuzune vurur annemin. Kabul etmez Sonrada hak etmissin der
Ardindan cahildim der duygu somurusu yapar
Tam olarak ben de böyleyim ki ben uslu bir çocuktum,zaten başka türlü olma lüksüm yoktu.Oğlum afacan çok hareketli bir çocuk,bazen offff yavrum yeter başım döndü desem bile sonradan bi burukluk hissediyorum.Kendi ebeveynlerimi affetmeye çalışırken daha bir hınçla doluyorum..Hep üzülür takardım ama, bende anne olduktan sonra iyice yükseldi. hergün başımı yastığa koyunca, çocuğuma ne kadar vakit harcadım, verimli oldum mu, kaşımı kırdım da çocuğu üzdüm mü? Sevgimi ne kadar belli ettim? Ya şu yaptığım şey farklı birşeye sebep olur diye muhasebe yapıyorum.
Sonra dönüp kendi zavallı çocukluğuma bakıyorum..
Çok aklıma yattı, teşekkür ederim. Muhtemelen "biz bunu okuttu dili uzadı, k*çımızdan düştü bizi beğenmiyor" diyecekler, çünkü daha önce ki girişimlerimde aynen bunları söylediler.bize yazdıklarınızı aynen onlara yazın, ptt kargo ile gönderin, sizinle ister görüşsünler ister görüşmesinler
sizi rahatsız eden herseyi en ince ayrıntısına kadar yazın, karşısınızda onlar varmış gibi. Yazmak istemiyorsanız video çekin gönderin ama duygularınızdan muhakkak haberdar edin onları. Üzerinizden öyle büyük bir yük kalkar ki. Onlara belki muhtaç olurum diye ilişki sürdürülmez, bundan sonra nasıl bir ilişki istediğinizi de yazın veya videoda söyleyin. ama yapın bunları. Böyle davranmış anne baba daha kibarını hak etmiyor. Birşey dediklerinde "sizi borca soktum mu, elaleme rezil ettim mi, uyuşturucu kullandım mı, cinayet işledim mi, altınlarınızı çaldım mı, ne kızlar var, annesini babasını öldürenler var" gibi onların silahını kullanabilirsiniz
bir gün canın yandığında ilk koşacak ailedir ne olursa olsun
Aradıklarında kisa net konuşup kapatin.Aramayin onlari size iyi gelmiyor belli ve cok haklisinizSevgili arkadaşlar, bu saat oldu gözüme uyku girmedi, anlatıp akıl almak istiyorum.
Baba: küçüklükten beri acımasızca döven, sadece 15+15 i bilemedim diye 8 yaşımda iken sırtımda süpürge sopası kıran, 21 yaşında üniversite öğrensicisi iken annemi aldattı diye yüzüne bakmadığım için kafamı duvarlara vurup yüzümü gözümü morartan, annemi bizim yanımızda döven, parası olduğu halde ödemeyip yurttan yaka paça atılmama sebep olan bir adam. (dahası var ama kısa keseyim)
Anne:koca koca diye ölüp biten, çocuklarına geberin diyip aynısı kocasına söylediğimde "ağzın tutulsun" diyen, hayatımda birkez bile saçımı okşadığını hatırlamadığım, yüzümü sık yıkadığım için, saçımı istediği gibi yapmadığım için, ev işlerindeki yardımımı beğenmediği için, fazla güldüğüm için, somurttuğum için, yemeğin soğanını az koyduğum için vs vs bahane bulup süreli rencide eden hakaret eden bir kadın.
Çocukluk ve gençliğim psikolojik ve fiziksel şiddetle geçtiği halde bunları ima bile etsem asi, nankör, katı kalpli ilan edildim hep.
Gelelim bugün e, evli bir çocuğu olan bir kadınım. Şuan hayatım yolunda olsada onları asla affedemiyorum, hatalarını kabul etmek yerine, beni satmadıkları, tecavüz etmedikleri, ve okuttukları için şükretmem gerekirmiş gibi bir tavırdalar. Beni güya arayıp soruyorlar hergün ama bu bana işkence gibi, çünkü ben sevgi, şefkat, ilgiye şuan muhtaç değilim. Zamanında vereceklerdi. Günlük hayatta pamuk gibi mutlu ve sakinim, ama onlarla iletişim kurar kurmaz modum düşüyor ve hep eskiye gidiyorum. Tedavi falanda fayda etmedi maalesef. Sadece görmek istemiyorum onları, artık biryerde patlayıp tek tek sayasım var yaptıkları herşeyi ve aramayın beni diyesim...
Uykulu yazdığım için karışık olabilir kusura bakmayın. Sizler ne önerirsiniz?
Bişey saydırma bence mesafeli ol hep bahanen olsun uzun vakit geçirme benceSevgili arkadaşlar, bu saat oldu gözüme uyku girmedi, anlatıp akıl almak istiyorum.
Baba: küçüklükten beri acımasızca döven, sadece 15+15 i bilemedim diye 8 yaşımda iken sırtımda süpürge sopası kıran, 21 yaşında üniversite öğrensicisi iken annemi aldattı diye yüzüne bakmadığım için kafamı duvarlara vurup yüzümü gözümü morartan, annemi bizim yanımızda döven, parası olduğu halde ödemeyip yurttan yaka paça atılmama sebep olan bir adam. (dahası var ama kısa keseyim)
Anne:koca koca diye ölüp biten, çocuklarına geberin diyip aynısı kocasına söylediğimde "ağzın tutulsun" diyen, hayatımda birkez bile saçımı okşadığını hatırlamadığım, yüzümü sık yıkadığım için, saçımı istediği gibi yapmadığım için, ev işlerindeki yardımımı beğenmediği için, fazla güldüğüm için, somurttuğum için, yemeğin soğanını az koyduğum için vs vs bahane bulup süreli rencide eden hakaret eden bir kadın.
Çocukluk ve gençliğim psikolojik ve fiziksel şiddetle geçtiği halde bunları ima bile etsem asi, nankör, katı kalpli ilan edildim hep.
Gelelim bugün e, evli bir çocuğu olan bir kadınım. Şuan hayatım yolunda olsada onları asla affedemiyorum, hatalarını kabul etmek yerine, beni satmadıkları, tecavüz etmedikleri, ve okuttukları için şükretmem gerekirmiş gibi bir tavırdalar. Beni güya arayıp soruyorlar hergün ama bu bana işkence gibi, çünkü ben sevgi, şefkat, ilgiye şuan muhtaç değilim. Zamanında vereceklerdi. Günlük hayatta pamuk gibi mutlu ve sakinim, ama onlarla iletişim kurar kurmaz modum düşüyor ve hep eskiye gidiyorum. Tedavi falanda fayda etmedi maalesef. Sadece görmek istemiyorum onları, artık biryerde patlayıp tek tek sayasım var yaptıkları herşeyi ve aramayın beni diyesim...
Uykulu yazdığım için karışık olabilir kusura bakmayın. Sizler ne önerirsiniz?
Hayatları kötüydü, yok şöyle böyle bahane bulmaya çalışıyorum ama olmuyor. Bizimde kötü günlerimiz oluyor ama çocuğa nasıl etsem de yansıtmasam diye binbir türlü şekile giriyoruz. Bizim suçumuz neydi acaba?Tam olarak ben de böyleyim ki ben uslu bir çocuktum,zaten başka türlü olma lüksüm yoktu.Oğlum afacan çok hareketli bir çocuk,bazen offff yavrum yeter başım döndü desem bile sonradan bi burukluk hissediyorum.Kendi ebeveynlerimi affetmeye çalışırken daha bir hınçla doluyorum..
Olmadılarda hala. Oğlumun tüm iyi özellikleri onlara benziyor, kötü özellikleride bana ve eşim ile onun ailesine mesela. Asla benim iyi eğitimim falanla alakalı değil güzel yönleri.Yaşlanınca melek falan olmuyor böyle anne babalar.
Yine huysuz, aksi, moral bozucu davranmaya devam ediyorlar.
Yemeğini yapsan tuzlu-tuzsuz der, doktora götürsen bu doktor bir şey bilmiyor ki öleyim diye mi uğraşıyorsun der.
Neden böyle davrandın desen haketmişsindir der.
Yani insan 7 sinde neyse 70 inde de o.
Değişmiyorlar.
En güzeli ayda yılda bir telefonda görüşmek. Bu kadar.
Maalesef öyle davranmaya devam edecekler.Olmadılarda hala. Oğlumun tüm iyi özellikleri onlara benziyor, kötü özellikleride bana ve eşim ile onun ailesine mesela. Asla benim iyi eğitimim falanla alakalı değil güzel yönleri.
Eşim, arkadaşlarım falan hep bana iyi tahammül ediyorlar. Yoksa çekilecek dert değilim.
Bebekken de böyleymişim, çok fena çok fesat. Bebekken bu özelliklere nasıl sahip olduysam artık.. Olmuyor işte nefes alsam suçluyum hala. Milletin kızları nasıl nefes alıyor ama ya ben?
Birde en yardıma muhtaç olduğun zaman doğumdur, ameliyattır, hastalıktır falan.Zaten can yakan onlar ne diye koşsunlar.
Gereksiz romantizm kasmayın.
Konu sahibi ben olsam bu insanları keser atarım hayatımdan. Yaşattıkları yetmiyormuş gibi her görüşmede aklıma gelecekse kendime hayatı zindan edeceksem niye tutayım ki. Hiç görüşmeyin olsun bitsin.
Hep başlangıç aşaması ne diye düşünüyorum. Kesinlikle erkek çocuklarının çok azı bunu yaşıyor ama kızların çok büyük kısmı anneden eziyet görüyor, psikolojik veya fiziksel.Maalesef öyle davranmaya devam edecekler.
Sizin kadar şiddet görmesem de benim annem de böyle. Bekarken en çirkin, en sakar, en beceriksiz bendim. Evde kalırsın kimse almaz derdi. Evlendim, ona göre hiç iyi eş olamadım. Anne oldum, 3 çocuğum var hala ne eşliği, ne anneliği beceremiyorum ona göre. Ve asla pişman değil bu sözleri için. Ona göre her söylediği doğru ve hep haklı.
O yüzden annem ararsa açıyorum "ya, evet, hıhı" şeklinde kısa cevaplarla geçiştiriyorum, ben aramıyorum. Çünkü içimden gelmiyor. Evimde ona ait hiçbir eşya yok, fotoğraf yok. Böyle daha rahatım. Eğer sık görüşürsem hafakanlar basıyor, geceleri uyuyamıyorum.
Sağlığım için, çocuklarım için böyle davranmayı seçtim.
Tamam, yüzleştiniz, anlamadılar, sizi suçladılar, bitti. '' Ben kindarım, sevmeyin beni, Allahın her günü aramayın. '' diyeceksiniz. Ne ile suçlarsalar, '' Evet, öyleyim. Kimlere çekmişim acaba? '' deyin. Kendinizi anlatmayın, savunmayın, anlamazlar. Yaptıklarının sonucunu görmeliler hayatınızda yer kaplayamayarak. Başka türlü anlamazlar. Karnını doyurduk, altın bilezik taktık diye çocuklarımızın sahibi değiliz, onlara sormadık dünyaya getirirken. Size sormadıkları hiçbirşeyin hesabını vermek zorunda değilsiniz. Yedirdikleri ekmeği kötülüklerine kılıf yapamazlar.Yüzleşmeye çalıştım ama konular her açıldığında ya inkar ediliyor, ya "kaç kere dövüldün sayılıdır(ki çok fazla)" deniliyor, yada ben kindar ilan ediliyorum.
Bilemiyorum. Kız kardeşime karşı asla böyle değil.Hep başlangıç aşaması ne diye düşünüyorum. Kesinlikle erkek çocuklarının çok azı bunu yaşıyor ama kızların çok büyük kısmı anneden eziyet görüyor, psikolojik veya fiziksel.
Ne oluyor acaba? Hayvani bir içgüdü ile mi bağlantılı? Rakip olarak mı görüyorlar?
Yada cinsiyetimiz yüzümden zayıf mı görüyorlar?
Kız ve erkek kardeşlerimin hep yanında olmuştur. Kardeşim doğum yapmadan önce yanına gidip doğum yapınca 1 ay kaldı. Benim doğumlarımda sadece hastaneye gelip gitti. Hepsinde eşim yardımcı oldu.Birde en yardıma muhtaç olduğun zaman doğumdur, ameliyattır, hastalıktır falan.
Ben bunları hep yalnız başıma atlattım. Hiçte ihtiyaç duymadım ki onlarda bayılmadılar koşmak için.
Hep kendinize sordunuz mu sizde benim gibi? Acaba ben neyi yanlış yapıyorum?Bilemiyorum. Kız kardeşime karşı asla böyle değil.
Kız ve erkek kardeşlerimin hep yanında olmuştur. Kardeşim doğum yapmadan önce yanına gidip doğum yapınca 1 ay kaldı. Benim doğumlarımda sadece hastaneye gelip gitti. Hepsinde eşim yardımcı oldu.
Türk kültürünün anne-baba kutsaldır, vurduğu yerde gül biter, bakış açısının bir sonucu maalesef. Karnımı doyurdukları için kendilerinde tanrısal bir özellik var sanıyorlar.Tamam, yüzleştiniz, anlamadılar, sizi suçladılar, bitti. '' Ben kindarım, sevmeyin beni, Allahın her günü aramayın. '' diyeceksiniz. Ne ile suçlarsalar, '' Evet, öyleyim. Kimlere çekmişim acaba? '' deyin. Kendinizi anlatmayın, savunmayın, anlamazlar. Yaptıklarının sonucunu görmeliler hayatınızda yer kaplayamayarak. Başka türlü anlamazlar. Karnını doyurduk, altın bilezik taktık diye çocuklarımızın sahibi değiliz, onlara sormadık dünyaya getirirken. Size sormadıkları hiçbirşeyin hesabını vermek zorunda değilsiniz. Yedirdikleri ekmeği kötülüklerine kılıf yapamazlar.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?