Uyutmayan derdim

B

Blackme

Yeni Üye
Kayıtlı Üye
29 Ocak 2021
42
85
3
35
Sevgili arkadaşlar, bu saat oldu gözüme uyku girmedi, anlatıp akıl almak istiyorum.
Baba: küçüklükten beri acımasızca döven, sadece 15+15 i bilemedim diye 8 yaşımda iken sırtımda süpürge sopası kıran, 21 yaşında üniversite öğrensicisi iken annemi aldattı diye yüzüne bakmadığım için kafamı duvarlara vurup yüzümü gözümü morartan, annemi bizim yanımızda döven, parası olduğu halde ödemeyip yurttan yaka paça atılmama sebep olan bir adam. (dahası var ama kısa keseyim)

Anne:koca koca diye ölüp biten, çocuklarına geberin diyip aynısı kocasına söylediğimde "ağzın tutulsun" diyen, hayatımda birkez bile saçımı okşadığını hatırlamadığım, yüzümü sık yıkadığım için, saçımı istediği gibi yapmadığım için, ev işlerindeki yardımımı beğenmediği için, fazla güldüğüm için, somurttuğum için, yemeğin soğanını az koyduğum için vs vs bahane bulup süreli rencide eden hakaret eden bir kadın.

Çocukluk ve gençliğim psikolojik ve fiziksel şiddetle geçtiği halde bunları ima bile etsem asi, nankör, katı kalpli ilan edildim hep.
Gelelim bugün e, evli bir çocuğu olan bir kadınım. Şuan hayatım yolunda olsada onları asla affedemiyorum, hatalarını kabul etmek yerine, beni satmadıkları, tecavüz etmedikleri, ve okuttukları için şükretmem gerekirmiş gibi bir tavırdalar. Beni güya arayıp soruyorlar hergün ama bu bana işkence gibi, çünkü ben sevgi, şefkat, ilgiye şuan muhtaç değilim. Zamanında vereceklerdi. Günlük hayatta pamuk gibi mutlu ve sakinim, ama onlarla iletişim kurar kurmaz modum düşüyor ve hep eskiye gidiyorum. Tedavi falanda fayda etmedi maalesef. Sadece görmek istemiyorum onları, artık biryerde patlayıp tek tek sayasım var yaptıkları herşeyi ve aramayın beni diyesim...
Uykulu yazdığım için karışık olabilir kusura bakmayın. Sizler ne önerirsiniz?
 
çok zor şeyler yaşamışsınız.şanslıymışsınız ki çok mutlu yuvanız var. bence ailenizle sık görüşmeyin.yok sayın en iyiside onları kabul edip , affedip yoluna bakmak. affetmek dediğim şöyle. benim böyle kötü bir ailem var.ben onları olduğu gibi kabul ediyorum. o zaman savunmasızdım şimdi şartlar değişti.kendimi ezdirmiyecem ama onları da affettim. Allahından bulsunlar benden uzak olsunlar.biraz agır oldu gibi kusura bakma senden çok öfkelendim
 
Aileniz hakkında yazdım yazdım sildim malesef. annemin babasida böyleydi annemin kollarında can verdi yinede üzüldü annem. onca şeye rahmen, kulakları duymuyor annemin doverken kulak zarını patlatmış.. güzel bir aile kurmussunuz bardağın boş tarafına değilde dolu tarafına baksanız artık. Size iyi gelmiyorlarsa en aza indirin görüşmeyi. İçinizde affetmedikce iyileşemezsiniz.cocukluk anıları unutulmaz en ummadık bir yerden bir sozden kanar malesef bunun ilacı biraz unutmak boş vermek affetmekten geçiyor.
 
Affedetmeye çok çabaladım ama hiçbir zaman büyük bir hata yüzünden değil, saçma sebeplerden bunları yaşatıp yaşama sevincimi öldürüp, sürekli kendimi suçlu ve kötü olarak görmeme neden oldukları için affedemiyorum. Hep "suçum neydi, neyi yanlış yaptım" diye geçirilen çocukluğum ve gençliğim yüzünden affedemiyorum.
 
Ne kusuru.. Anne olunca onları anlayacağımı sanmıştım ama şimdi daha öfkeliyim. Evladıma gün içinde fazla dur, yapma etme desem bile gecelerim hareketlerimi tartmakla geçiyor. Nasıl bu kadar sevgisiz olunabilir...
 
Yuzlestinizmi hiç ailenizle belkide içinizde kaldığı için atamiyorsunuz . Yaşadığınız psikolejik şiddet kendinizi suçlu hissetmenize hata aramanıza sebeb olmuş... şiddetin bahanesi sebebi olmaz heleki bu kadar derin yaralar bırakan.. ailenizi reddetseniz kimse sizi suclayamaz haklısınız içiniz soğurmu mesele orada işte.
 
Meditasyon yapin ailenizle olan kotu enerji baginizi kesin bi sekilde. Ama affetmeniz gerekli. Affederken size yapilan kotulukler unutun denilmiyor naparsaniz yapin unutmazsiniz o anları. Geride kaldigini ve gectigine inanin sadece. Bugune odaklanarak yapin bunu sukrederek. Bende canım sıkılnca dusunceden sabahlarim hep. Insallah cozume ulasirsiniz.
 
Evet şu sıralar geçmiş travmaları unutturan meditasyonlara yöneldim ama hep yarıda kalıyor. Üzerine daha fazla düşeceğim.
 
Yüzleşmeye çalıştım ama konular her açıldığında ya inkar ediliyor, ya "kaç kere dövüldün sayılıdır(ki çok fazla)" deniliyor, yada ben kindar ilan ediliyorum.
 
Benim önerim; yaptıklarını tek tek sayıp hesap sormayın. Çünkü anlamazlar, kendilerini haklı görürler her daim. “Biz okadar kötü anne baba mıyız da sen bizi suçluyosun” derler. Daha çok yıpranırsın, daha çok kafaya takarsın. senin istediğin bi özür bi pişmanlık; seni öyle iyi anlıyorumki. Ama maalesef ne özür dileyecekler, ne hatalarını kabullenecekler.

Bir insana yapabileceğin en ağır şey yok saymaktır. Yok say onları. Her aradıklarında açma. Ara sıra görüş ve yüzeysel sohbet et. Derdine mutluluğuna ortak olma. Yani bi dertleri olduğunda bir görevmiş gibi yardımcı olabilirsin -eger sen de istersen-. Ama manevi olarak bişey hissetmeden yapmaya çalış. Hayatında öylesine birileri olarak kalsınlar, anlam yükleme.

Yaşadıkların çok çok ağır, eminim ruhunda kapanmaz yaralara sebep olmuştur. Ama artık bu yaraları görmezden gelmenin zamanı; çünkü bir evladın var. Evladına iyi bir anne olmak için artık bu acıları bi kenara bırakmalısın. Bırak artık eskiyi, ne kadar sanslısın baksana! Ben de 6 aylık anneyim, ben de cok sanslıyım :) senin yaşadıklarını çocuğun yaşamasın, çocukluğunda mahrum kaldığın bütün güzellikleri evladına yaşat. Sinirli, üzgün, ağlayan bir anne olma nolur. Aklına kötü hatıralar gelince bi on dakika nefes almak için açık havaya çık, sakinleş sonra toparlan. Artık kocaman bir kadınsın, bunları aşabilirsin ve aşmanın da tam vakti.
Dilerim bundan sonraki hayatın harika olsun canım.
 
Öyle iyi anlamışsınız ki, gerçek bir pişmanlık bile yeter aslında bana ama nerde.. Zaten oğlum için sürekli güçlü olmaya çalışıyorum, ama ya bende onların yaptıkları hataları yaparsam, diye düşünüyorum. Oğlum için hep şov mast go on :)
 
HErşeye rağmen affetmek gerek.
Okurken resmen yaşadıklarımı gördüm tekrardan.
KAder ortağıyız belkide biz...
Ben affettim. Kendimi hafiflettim.
Onları görüyorum ama ararlarsa arıyorum aramazlarsa umrumda değil.
Bende şusn evliyim.
Kendi evime hayatıma bakıyorum.
Kendime kötü gelem birşeyi hayatıma almıyorum.
Gerekiyorsa ailem dahi olsa artık çok acımasızım.
Konuşmuyorum uzak duruyorum.
Kendimden değerli daha hiçbirşsy yok...
 
Herkes şanslı doğmuyor maalesef. Yaşadıklarınız sizi eminim çok daha güçlü bir insan yapmıştır. Evladınıza daha iyi bir anne olmanıza vesile olmuştur hatta. Çocukluk travmaları ileride yetişkin olunca özellikle de -anne olunca- daha çok ortaya çıkıyor sanırım. İnsan kendi çocukluğuyla kıyaslıyor. Çocuğunda kendi çocukluğunu görüyor sanırım bir nevi.

Bir de insan kan bağı var diye ailesini sevmek zorunda da değil. Ben de babasız büyüdüm. Bugün babamın ölüm haberini alsam, yan komşumuz ölse daha fazla üzülürüm çünkü bir şey paylaşmadım, aramızda bir bağ oluşmadı. Sizin aileniz de bu yaşa gelmenizde maddi emekleri olmuştur belki (babamın o da yok) manevi bağınızi sıkı bir şekilde devam ettirmek zorunda değilsiniz size iyi gelmiyorlarsa. İnsan ne ekerse onu biçer bu hayatta, yapacak bir şey yok. Vicdanen bu konuda rahat olun.


Sizin artık bir evladınız var, yaşadıklarınız geçmişte kaldı. En büyük şansınız evladınız ve siz ona ileride "iyi ki benim annemsin" dedirtecek musmutlu anılarla dolu bir annelik yapacaksınız. Kendinizi geçmişe kapatarak bugününuzu ve yarininizi kaçırmayın. Biliyorum unutmasi hic kolay değil ama herkesin hayatında acılar var inanın. Allah kimseye geçmişi unutturacak başka acılar vermesin. Yani ben de şimdi çocukluğuma gitsem oturur ağlarız birlikte burda :) hele annemlerin çocukluğunu anlatsam birkaç sezonluk drama çıkar 4 kardeş neler çekmişler ama şimdi esamesi yok, sadece arada biz neler çekmişiz diye anlatıyorlar ibret olsun diye :)

Uykum kaçmıştı konunuzu görünce bana da dert oldu yazmadan çıkmak istemedim inşallah yarınlarınız dününuzdeki tüm kötü hatıraları unutturacak yepyeni güzel anılarla dolsun
 
Affetmek demek onları aklayıp paklayıp melek ilan etmek, yaptıklarını hiç yapmamış saymak değildir.
Affetmek bir süreç.
Bana göre yas süreci gibi.
Affetmek onlara ödül değil, size ödül.
Affetmek hiç bir şey olmamış gibi laylayom takılmak değil.
Kendi iyiliğiniz için affedin.
 
Dövsede sövsede aileniz nasıl aramayın diyebilirsiniz evet zor şeyler yaşamışsın bir yandanda haklısın ama aile işte atılmaz
 
Affedip onlari oldugu gibi kabul edemiyorsaniz mesafe koyun derim. Canciger olmaniza gerek yok. Ben siliyorum boyle insanlari ama herkesten bu tavri bekleyemeyiz sizin icin kolay olmayabilir. Hayatinizin merkezine de koymaniza gerek yok ama bayramda seyranda formaliteden ilgilenin yeter. Sizin de artik mesgul oldugunuz bir cekirdek aileniz var.
 
Herkes affetmek demiş ama bence kabul etmek demek istenilen, geçmişini olduğun gibi kabul edersen için rahatlar belki... Mesafe de koyarsın istediğin gibi, bundan sonrası üstüne güzellikler koymak sadece.
 
İyileşme içerinden başlar , İçinde Affedip , kabul etmezsen bu normal hayatına da yansır bak yansımış ki hala anlatıyorsun. Yazma kimsye yaşadıklarını anlatma . Anlattıkça yazdıkça yaran tazelenir.. Unutma sen içeriden iyileşirsen evladına da ona göre sevgini ilgini göstereceksin. zincirleme gibi düşün. . Geçmişi değiştiremezsin affederek ama geleceğin önunü açarsın. . affetmek özgurluktur kendin için zaten ..
kimseyi de bunun için arama zira anlamayacaklar cahilin yanında kitap gibi sessiz ol. anlamayacakları gibi canını daha çok sıkacaklar ne gerek var .. Bilinç altına neyi kodlarsan odur.. Sen iyi gelen her şeye kucak aç Sana zarar vermiş verebilecek her şeyi red et..

Bi yerde görmustum : "Affet ama Asla unutma ,yoksa tekrar yaralanırsın. Affetmek bakış açını değiştirir , unutmak ise aldığın dersi kaybetirir..
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

A
Birçok tedavi sürecinden daha zorlu olan tüp bebek tedavisi sürecini üç ayrı merkez ...
Yorumlar
15
Görüntüleme
6K
hadisse
H
  • Kilitli
herkesin okumasi gerekn bir hikaye../konu tekrarı
Yorumlar
8
Görüntüleme
18K
Mune
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…