Allah yüreğinizi ferahlatsın, çok üzüldüm yaşadıklarınıza.Sevgili arkadaşlar, bu saat oldu gözüme uyku girmedi, anlatıp akıl almak istiyorum.
Baba: küçüklükten beri acımasızca döven, sadece 15+15 i bilemedim diye 8 yaşımda iken sırtımda süpürge sopası kıran, 21 yaşında üniversite öğrensicisi iken annemi aldattı diye yüzüne bakmadığım için kafamı duvarlara vurup yüzümü gözümü morartan, annemi bizim yanımızda döven, parası olduğu halde ödemeyip yurttan yaka paça atılmama sebep olan bir adam. (dahası var ama kısa keseyim)
Anne:koca koca diye ölüp biten, çocuklarına geberin diyip aynısı kocasına söylediğimde "ağzın tutulsun" diyen, hayatımda birkez bile saçımı okşadığını hatırlamadığım, yüzümü sık yıkadığım için, saçımı istediği gibi yapmadığım için, ev işlerindeki yardımımı beğenmediği için, fazla güldüğüm için, somurttuğum için, yemeğin soğanını az koyduğum için vs vs bahane bulup süreli rencide eden hakaret eden bir kadın.
Çocukluk ve gençliğim psikolojik ve fiziksel şiddetle geçtiği halde bunları ima bile etsem asi, nankör, katı kalpli ilan edildim hep.
Gelelim bugün e, evli bir çocuğu olan bir kadınım. Şuan hayatım yolunda olsada onları asla affedemiyorum, hatalarını kabul etmek yerine, beni satmadıkları, tecavüz etmedikleri, ve okuttukları için şükretmem gerekirmiş gibi bir tavırdalar. Beni güya arayıp soruyorlar hergün ama bu bana işkence gibi, çünkü ben sevgi, şefkat, ilgiye şuan muhtaç değilim. Zamanında vereceklerdi. Günlük hayatta pamuk gibi mutlu ve sakinim, ama onlarla iletişim kurar kurmaz modum düşüyor ve hep eskiye gidiyorum. Tedavi falanda fayda etmedi maalesef. Sadece görmek istemiyorum onları, artık biryerde patlayıp tek tek sayasım var yaptıkları herşeyi ve aramayın beni diyesim...
Uykulu yazdığım için karışık olabilir kusura bakmayın. Sizler ne önerirsiniz?
Zaten şuan ekonomik olarak iyi durumdayım falan diye iyiler, eğer biraz yoksul olsaydım yine aynı telden çalacaklardı.Burda "görüsmeleri en aza indirin" yazanlar var. Katilmiyorum. Hiç görüsme. Arama sorma.
Yaslandiklarinda bile yagmurlu günde bile bir bardak su verme. Cünkü simdi onu yapacaklar en fazla sana sirin görünüp, yasliliklarinda onlara bakmalarini isteyecekler. Hiç bakma. Hak etmiyorlar.
Modunu düsüren insanlari hayatindan çikar. Artik kendi ailen var, degmiyor cocugun annesini mutsuz görsün. Ne kadar saklarsanda, cocuk anliyor o ruh halini.
Kendi içinde af edebilirsin, hayatinindaki o defteri kapatabilmek adina. Ama bu demek degil ki halen görüsmek, iyi olmak zorundasin diye. Kesinlikle degil.
Hah! Söylemek istediğim de bu işte, ben 30 yaşına gelmişim zaten artık ebeveyne ihtiyacım yokki, zamanında lazımdı bana ana baba..Açık acik derdinizi soyleyin. Mümkünse artık rahatsiz etmesinler. Bu ruh hastası ebeveynlere yaşlanınca bı meleklik geliyor. Hastalanınca bakicak insan lazım tabii..
Çok canımın yandığı zamanlar oldu, hep yalnızdım.bir gün canın yandığında ilk koşacak ailedir ne olursa olsun
İntikam da değil, içten bir pişmanlık göstermeleri bile yeter bana aslında. Ama tersine çektiğim çileyi "onda ne var sanki, millet öldürüyor, yok kızını pazarlıyor, bizde ne çileler çektik" diye beğenmiyor lar. Yani sanki az gelmiş..İntikamını alamadığın için yaran durmadan kanıyor.
İçinde ne varsa döküp yaşlanınca elime düşmeyin dersen iyi gelebilir.
Ne içten ne dıştan pişmanlık göstermeyecekler.İntikam da değil, içten bir pişmanlık göstermeleri bile yeter bana aslında. Ama tersine çektiğim çileyi "onda ne var sanki, millet öldürüyor, yok kızını pazarlıyor, bizde ne çileler çektik" diye beğenmiyor lar. Yani sanki az gelmiş..
Hep üzülür takardım ama, bende anne olduktan sonra iyice yükseldi. hergün başımı yastığa koyunca, çocuğuma ne kadar vakit harcadım, verimli oldum mu, kaşımı kırdım da çocuğu üzdüm mü? Sevgimi ne kadar belli ettim? Ya şu yaptığım şey farklı birşeye sebep olur diye muhasebe yapıyorum.Benzer şeyler yaşamışız,şiddet yoktu ama psikolojik şiddet ve özgüven zedeleyici davranışlar vardı benimkilerde,terapi alarak özgüvenimi yeniden inşa etmek yıllarımı aldı ama hala bazen aklıma geldikçe öfkeleniyorum,bir çocuk yanlışlıkla bardak kırdığı için komşu teyzenin evine neden kaçsın bardak ya alt tarafı.Şimdi anneyim ve anne olduktan sonra anlarsın derler ya ben anne olduktan sonra ebeveynlerimi daha bir sorgular oldum ve hep yüzlerine vurdum ve vuruyorum,sonunda kavga çıkıyor ve benim psikiyatr e tekrar gitmemi öneriyorlar kendileri,şaka gibi
Onlar beni suçladı bende kendimi.Ne içten ne dıştan pişmanlık göstermeyecekler.
Senin zayıf veya çaresiz her anında gene üste çıkıp seni suçlayacaklar.
Suçlu psikolojisi böyle. Seni suçlayarak kendilerini aklıyorlar.
Kendini suçlamanı başarmışlar işte.Onlar beni suçladı bende kendimi.
15 yaşındaki lise öğrencisi, öğle arası eve gelip yüzünü yıkadığı için bile suçlu hisseder mi? Kardeşleri uyumadı diye, 100 yerine 90 aldı diye, bulaşığı yıkadıysa evi niye süpürmedi diye, saçını düzleştirdi diye... Şimdi evimde saçımı her düzleştirmem de aklıma gelir. Kalbim titreyerek illegal olarak yapardım sankiKendini suçlamanı başarmışlar işte.
Bu senin zayıf noktan ve bunu keşfetmişler. Burdan vuruyorlar.
Benzer psikolojik baskılara maruz kaldım. Çok iyi biliyorum ki tek kurtuluşun
tavrını tamamen değiştirip sesini yükseltmen. Sesini yükseltmezsen duymuyorlar bu tipler.
19 yaşında üni. Öğrencisi sömestr tatilinde eve geldiğinde, valizi yerde açık duruyor ve kitapları masanın üstünde diye,15 yaşındaki lise öğrencisi, öğle arası eve gelip yüzünü yıkadığı için bile suçlu hisseder mi? Kardeşleri uyumadı diye, 100 yerine 90 aldı diye, bulaşığı yıkadıysa evi niye süpürmedi diye, saçını düzleştirdi diye... Şimdi evimde saçımı her düzleştirmem de aklıma gelir. Kalbim titreyerek illegal olarak yapardım sanki
Neden sevmediler bizi... Bunlar halledilemeyecek dertler miydi? Kitaplar toplanır, ev temizlenir, geri dağılır vs.19 yaşında üni. Öğrencisi sömestr tatilinde eve geldiğinde, valizi yerde açık duruyor ve kitapları masanın üstünde diye,
annesi
ne bu odanın hali evimi ne hale getirdin defol git bir an evvel der mi?
Kabullenemiyorlar herhal.Benzer şeyler yaşamışız,şiddet yoktu ama psikolojik şiddet ve özgüven zedeleyici davranışlar vardı benimkilerde,terapi alarak özgüvenimi yeniden inşa etmek yıllarımı aldı ama hala bazen aklıma geldikçe öfkeleniyorum,bir çocuk yanlışlıkla bardak kırdığı için komşu teyzenin evine neden kaçsın bardak ya alt tarafı.Şimdi anneyim ve anne olduktan sonra anlarsın derler ya ben anne olduktan sonra ebeveynlerimi daha bir sorgular oldum ve hep yüzlerine vurdum ve vuruyorum,sonunda kavga çıkıyor ve benim psikiyatr e tekrar gitmemi öneriyorlar kendileri,şaka gibi
Sebebini ben de bilmiyorum.Neden sevmediler bizi... Bunlar halledilemeyecek dertler miydi? Kitaplar toplanır, ev temizlenir, geri dağılır vs.
Sevginin çözemeyeceği ne vardı acaba?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?