Herkesin geçmiş bayramını kutluyorum öncelikle.
1 aydan fazla süredir eşimle beraber abimde kalıyorduk, şehir dışında. Abim evli ve bir çocuğu var
çocuğu deyince bile kalbim sızlıyor.
Bayram tatili için beraber arabayla döndük bizim eve, 10 güne yakın da bizde kaldık. Yeğenim birer avuç yanağa sahip 4 yaşında bir kız çocuğu, hayatımda gördüğüm en bicirik canlı ve ben ona inanılmaz alıştım. Abime, abimin eşine (benim 12 senelik arkadaşım zaten, abimle de benim aracılığımla tanıştı) de öyle.
Dün sabah yeğenimin ağlamalarıyla beraber gittiler, akşam aradım “senle istediğim zaman konuşabilirim ama sarılamıyorum” diye telefonda ağladı bu sefer. Çoooook mutsuzum. Ben de eşim de inanılmaz boşlukta hissediyoruz. Ev değil de sanki izbe bir depo falan gibi geliyor ev. Hiç evde durmak istemiyorum. Bildiğiniz depresif bir moda girdim, kolum kalkmıyor resmen. Onunla arayıp konuşmak da istemiyorum aklı dağılmış, unutmuştur, ararsam hatırlayıp ağlar diye.
Verecek tavsiye falan da yok biliyorum, ne diyebilirsiniz ki. Sadece içimi dökmek ve hissettiğim yalnızlığı biraz hafifletmek istedim
1-2 güne normale dönüyor her şey, buna verilecek pek bi tavsiye yok maalesef.
dün “biraz eğlendim ama senle daha çok eğleniyordum” diyor. Dört yaşında suçluluk hissedecek kadar drama queen halası gibi 
evliliğimden çok memnunum ancak bedensel ve ruhsal olarak hazır değilim açıkçası. Eşim de çok istiyor ama benim çok yoğun bir iş hayatım var, evden çalışıyor da olsam.. sigarayı bırak, kilo ver, çalışamamayı göze al, birikimi ayarla derken çocuk fikri dağ gibi gözümde. Cidden bu duyguları hissediyor olmam çocuk vakti geldiğinden mi yoksa yeğenimin bıdıklığından mı kafam karıştı şimdi 
Ama yapacak bişey yok bir şekilde alışacak kuzucuklar. Bu birkaç gün çok fazla arama olmazsa biraz daha kolay gecebilir yegeniniz için. Hiç aramayın demiyorum tabi ama arama çok olursa alışması zor olabilir.
