günaydın kızlar, dün gece okuyamadım mesajlarınızı, ilaç aldım yattım. erkek arkadaşımla 2 senedir çıkıyoruz. mezun olur olmaz van'a mecburi hizmete gittim, onunla orda tanıştık, ben onu çok sevdim.. benim mecburi hizmetim bitince uzmanlık sınavına hazırlanmak için ayrıldım vandan, ankaraya ailemin yanına döndüm. o ise tam bi istanbul hayranıydı. bi fırsat çıktı,tayini istanbula aldırdı. son 7-8 aydır o istanbulda, ben de ankaradaydm, hep telefonla görüştük, bi iki kere ankaraya geldi, yine de benim için çok güzeldi, çok seviyordum onu. ama onun o istanbulu yedi bitirdi bizi. çok değişti, benim tatlı sevgilim gitti yerine bencil kendini beğenmiş biri geldi.
ben 2 gün önce sınava girdim, istanbulu kazanmak çok zor, puanları çok yüksek, daha sonuçlar belli değil ama belki de kazanamayacağım, veyselse hep bana istanbulu kazanmam konusunda diretti, dün tartışmamızda çok ağır hakaretler etti, telefonu yüzüme kapattı. çok kabaydı, ben asla onun konuştuğu gibi konuşamam, telefonu ben yüzüne kapatsam aman Allah'ım canımı okurdu herhalde. oturdum düşündüm sonra, ettiği hakaretleri yediremiyorum kendime, meğer içinde neler neler saklamış. bitti artık diye mesaj attım. şimdi istanbulu kazansam da yazmak istemiyorum.. böyle işte kızlar. hayatımda ilk defa asık oldum. bi daha da olmayacağım. bu kadar basitmiş işte, asla ayrılamayız diye konuşurduk, bi günde bitebiliyormuş işte..