- 25 Şubat 2011
- 10.393
- 25.119
- 598
Merhabalar,
Benim kronik derdim bu. Kronik depresifligim, kronik mutsuzlugum. Buraya konu acmayi uzun zamandir dusunuyordum, artik dayanamadim, aciyorum.
2 senedir boyle hissediyorum, ama artik adayanamayacak noktada oldugumu hissediyorum.
24 yasindayim. Bilen bilir, 9 yildir yurtdisinda yasiyorum. Ve en buyuk istegim tekrardan Istanbul'a, dogup buyudugum sehire yerlesmek. Tekrar bu asik oldugum sehirle, arkadaslarimla, akrabalarimla bir arada olmak...
Malesef elimi kolumu baglayan bir okulum var. Hem calisiyorum, hem yuksek lisans yapiyorum. Is birakilir, gittigin yerde yine birsey bulunur da okul varken bir yere gidemiyor insan. Okulum gelecek Mayis'ta bitiyor. Allah'a sukur, 1 senem kaldi, ama gunlerim nasil geciyor bir de bana sorun. Dunyada cehennemi yasiyor gibi hissediyorum kendimi. Gelip gorseniz, hayatimin yatak odamda calisma masamda gerek ders calisarak, gerek kalkip ise giderek gectigini gorseniz siz de "sen boyle nasil yasayabiliyorsun" derdiniz herhalde. :) Sosyal hayatim yok. Eskiden cevrem vardi, artik gorusmuyorum. Zaten kimseyle gorusesim, cikip takilasim da yok. Eski ben degilim. Bayagi asosyal oldum. Keyfim yok yani, hani arkadasim olsun, cikayim edeyim, yok. Sanki benim hayatim bitmis. Yasama sevincim yok, kalmadi.
Sunu da ekliyim, oyle gezilecek dolasilacak bir yerde yasamiyorum. Yoksa kendi kendimi oyalayacak birsey bulurdum belki. Yok yani, benim keyif alabilecegim hicbirsey burda yok malesef.
Depresyonda oldugum, psikolojimin bozuk oldugu zaten belli. Ama gecen yaz hepte zivanadan cikmistim. Sinir krizleri, havalimanlarina gidip ucak seyretmeler, Turkiye'ye gittigimi dusunmeler, telefonumu parcalamalar, kendime zarar verme dusunceleri.... Derken doktora gittim, major depresyon tanisi koydu. Antidepresan kullaniyorum o gundur. Zaten doktorum bile "senin depresyonun durumsal, ulkene dondugunde buyuk bir iyilesme gostereceksin, bu antidepresanlar sadece bu zamanda idare etmek icin" diyor. Bence de oyle.
1 sene kaldi deyip gecemiyorum o yuzden. Gunlerimi boyle yasayan olu gibi gecirirken. Yoksa 1 sene dedigin nedir ki? Degil mi? Ama ben o bir sene icin kendime sabir dileyip duruyorum, cunku gitgide daha beter oluyor sanki hislerim. Bilmiyorum.
Neyse, benim durumum bu. Bu konuyu da benim gibi olan var midir, ne tavsiye edersiniz, sizin gunleriniz nasil geciyor fikir almak icin, dertlesmek icin actim. Ara sira goruyorum tayinciler olsun, tasinanlar olsun, sevmedigi yerde yasayan bir ben degilim diyorum. Bu konuda paylasimlarinizi bekliyorum.
Benim kronik derdim bu. Kronik depresifligim, kronik mutsuzlugum. Buraya konu acmayi uzun zamandir dusunuyordum, artik dayanamadim, aciyorum.
2 senedir boyle hissediyorum, ama artik adayanamayacak noktada oldugumu hissediyorum.
24 yasindayim. Bilen bilir, 9 yildir yurtdisinda yasiyorum. Ve en buyuk istegim tekrardan Istanbul'a, dogup buyudugum sehire yerlesmek. Tekrar bu asik oldugum sehirle, arkadaslarimla, akrabalarimla bir arada olmak...
Malesef elimi kolumu baglayan bir okulum var. Hem calisiyorum, hem yuksek lisans yapiyorum. Is birakilir, gittigin yerde yine birsey bulunur da okul varken bir yere gidemiyor insan. Okulum gelecek Mayis'ta bitiyor. Allah'a sukur, 1 senem kaldi, ama gunlerim nasil geciyor bir de bana sorun. Dunyada cehennemi yasiyor gibi hissediyorum kendimi. Gelip gorseniz, hayatimin yatak odamda calisma masamda gerek ders calisarak, gerek kalkip ise giderek gectigini gorseniz siz de "sen boyle nasil yasayabiliyorsun" derdiniz herhalde. :) Sosyal hayatim yok. Eskiden cevrem vardi, artik gorusmuyorum. Zaten kimseyle gorusesim, cikip takilasim da yok. Eski ben degilim. Bayagi asosyal oldum. Keyfim yok yani, hani arkadasim olsun, cikayim edeyim, yok. Sanki benim hayatim bitmis. Yasama sevincim yok, kalmadi.
Sunu da ekliyim, oyle gezilecek dolasilacak bir yerde yasamiyorum. Yoksa kendi kendimi oyalayacak birsey bulurdum belki. Yok yani, benim keyif alabilecegim hicbirsey burda yok malesef.
Depresyonda oldugum, psikolojimin bozuk oldugu zaten belli. Ama gecen yaz hepte zivanadan cikmistim. Sinir krizleri, havalimanlarina gidip ucak seyretmeler, Turkiye'ye gittigimi dusunmeler, telefonumu parcalamalar, kendime zarar verme dusunceleri.... Derken doktora gittim, major depresyon tanisi koydu. Antidepresan kullaniyorum o gundur. Zaten doktorum bile "senin depresyonun durumsal, ulkene dondugunde buyuk bir iyilesme gostereceksin, bu antidepresanlar sadece bu zamanda idare etmek icin" diyor. Bence de oyle.
1 sene kaldi deyip gecemiyorum o yuzden. Gunlerimi boyle yasayan olu gibi gecirirken. Yoksa 1 sene dedigin nedir ki? Degil mi? Ama ben o bir sene icin kendime sabir dileyip duruyorum, cunku gitgide daha beter oluyor sanki hislerim. Bilmiyorum.
Neyse, benim durumum bu. Bu konuyu da benim gibi olan var midir, ne tavsiye edersiniz, sizin gunleriniz nasil geciyor fikir almak icin, dertlesmek icin actim. Ara sira goruyorum tayinciler olsun, tasinanlar olsun, sevmedigi yerde yasayan bir ben degilim diyorum. Bu konuda paylasimlarinizi bekliyorum.
sıkışıp kaldım burada.
