İyi geceler kk nin güzel kadınları.
Bu saat oldu uyuyamadim, dün gece de uyuyamadım sabaha kadar. Sorunum eşimle. Maalesef halledemiyorum kendi içimde. Bu aralar sürekli tartışıyoruz, en ufak şeyler batıyor ikimize de. Çoğu zaman sebebini bile hatırlamıyorum yahu. Geçen yine böyle bir şey oldu. 2 saat söyleniyor, niye böyle yapıyorsun niye böyle diyorsun, bir türlü bitmedi, ben aşırı bunaliyorum bitmeyen sonu gelmez ve gerginliği artırıcı olan tartışmalardan. Neyse, bir şekilde sustuk, bir de bizim kavga benzeri tartışmalarından sonra tekrar ne ara başladığını anlamadığım kendimizi açıklama konuşmalarımız var, bazen öyle oluyor ki onlarda ayrı bir hararetli tartışmaya dönüşüyor. Geçen yine öyle oldu. Ben kendimin ne yaptığını neyi neden söylediğimi açıklarken bana yalan söylüyorsun dedi bir kaç kez. Orda ipler koptu bende. Çok incindigimi hissettim, hâlâ da öyle. Geçmiyor bu his. Sabaha kadar konuşmadık, ayrı yattık, sabaha işe giderken kalkmadim, kapıdan çıkacakken döndü geldi yanıma özür diledik birbirimizden, sarıldık vs ama yok o günden sonra bir soğukluk, bir böyle hüzün var içimde, mutsuzum. O sözü affedebilecegimi sanmıyorum. Konuşuyoruz, ama sanki birbirine mecbur iki arkadaş gibi hissediyorum bazen. Önceki gece uyandığımda sen bana yalan söylediğimi söyledin, öyle mi düşündün gerçekten dedim, evet dedi. Onun yanında mutlu olamıyorum sanki artık. O da gayet farkında ama açmıyor konuyu. Genelde susar zaten ve bu da yordu bu beni.
Var mı bir öneriniz falan?
Şimdiden teşekkürler.
Bu saat oldu uyuyamadim, dün gece de uyuyamadım sabaha kadar. Sorunum eşimle. Maalesef halledemiyorum kendi içimde. Bu aralar sürekli tartışıyoruz, en ufak şeyler batıyor ikimize de. Çoğu zaman sebebini bile hatırlamıyorum yahu. Geçen yine böyle bir şey oldu. 2 saat söyleniyor, niye böyle yapıyorsun niye böyle diyorsun, bir türlü bitmedi, ben aşırı bunaliyorum bitmeyen sonu gelmez ve gerginliği artırıcı olan tartışmalardan. Neyse, bir şekilde sustuk, bir de bizim kavga benzeri tartışmalarından sonra tekrar ne ara başladığını anlamadığım kendimizi açıklama konuşmalarımız var, bazen öyle oluyor ki onlarda ayrı bir hararetli tartışmaya dönüşüyor. Geçen yine öyle oldu. Ben kendimin ne yaptığını neyi neden söylediğimi açıklarken bana yalan söylüyorsun dedi bir kaç kez. Orda ipler koptu bende. Çok incindigimi hissettim, hâlâ da öyle. Geçmiyor bu his. Sabaha kadar konuşmadık, ayrı yattık, sabaha işe giderken kalkmadim, kapıdan çıkacakken döndü geldi yanıma özür diledik birbirimizden, sarıldık vs ama yok o günden sonra bir soğukluk, bir böyle hüzün var içimde, mutsuzum. O sözü affedebilecegimi sanmıyorum. Konuşuyoruz, ama sanki birbirine mecbur iki arkadaş gibi hissediyorum bazen. Önceki gece uyandığımda sen bana yalan söylediğimi söyledin, öyle mi düşündün gerçekten dedim, evet dedi. Onun yanında mutlu olamıyorum sanki artık. O da gayet farkında ama açmıyor konuyu. Genelde susar zaten ve bu da yordu bu beni.
Var mı bir öneriniz falan?
Şimdiden teşekkürler.