Merhabalar,
Ben yirmi sekiz yaşındayım ve şimdiye kadar hiç kimse ile bir ilişkim (erkek arkadaş/sevgili) olmadı, dahası ben bu durumu kafama çok takar oldum. Gün içerisinde, aklımda sürekli yalnız olduğum düşüncesi var. Akşam kafamı yastığa koyduğumda da "bir gün daha geçti gitti ve ben bugünü de yalnız biri olarak geçirdim" diye düşünüp duruyorum ve ne kadar acıdır ki bunu ne kadar süredir yaptığımı artık hatırlayamıyorum bile.
Şu anda öğrenimime devam ediyorum ve biliyorsunuz ki üniversitelerde, öğrenciler için, günlük yaşama kıyasla daha rahat bir yaşam var. Yolda yürürken el ele tutuşan çiftler görüyorum, onlar için sevinsem de benim yüreğim dağlanıyor, çok merak ediyorum nasıl bir duygu diye. Geçenlerde yalnızca yan yana yürümekte olan bir çift gördüm, ne el ele tutuşuyorlardı, ne birbirleri ile konuşuyorlardı, ne de birbirlerine bakıyordular, öylece usul usul yürüyorlardı, yalnızca yürümek olsa bile ne çok isterdim öyle huzurlu bir şekilde yürümeyi. Nitekim şimdiye kadar benim elimden hiç tutan olmadı, gözlerimin içine bakan hiç olmadı, beni sımsıkı saran biri hiç olmadı. Bırakın anlamlı bir durumu, en son ne zaman biri ile rastgele, bir şey alıp verirken vs., bir temas yaşadım onu da hatırlamıyorum.
Şimdiye kadar aklımdan geçen birkaç kişi oldu, hiçbiri ile iletişime geçme teşebbüsünde bulunmadım/bulunamadım. Yalnızca, uzunca zamandır aklımda olan son kişinin sosyal medya profilinde dolaşırken bir fotoğrafını yanlışlıkla beğenmem üzerine kendisi benimle iletişime geçti. Ben de “ok yaydan çıktı” diyerek kendisine durumu anlattım, ne var ki kendisi ilgilenmediğini belirtti. O istemedikten sonra benim yapabileceğim bir şey yoktu. Ben onca zaman hayaller kurmuşken, beni tanımak bile istemeyişine oldukça üzüldüm ama sanırım artık yavaş yavaş bu durumu da unutuyorum. Hatta, biraz abes olsa da, bana günaydın diyen kişiler için bile “acaba benden hoşlanıyor mu” diye kaldırıp koyar oldum.
Sosyal medya kullanmam; okuldan eve, evden okula gidip gelirim; yaşadığım şehirde yakın arkadaşım yok ki yakın arkadaşlarım da benim hakkımda bu konuları önemsemez; dersler dışında zaman ayırdığım bir etkinliğim yok ki buna zamanım da yok, dolayısıyla lütfen kursa yazıl, spora git (bunca zamandır ilgilenen olmadığına göre herhalde güzel sayılmam, dahası şimdiye kadar hiç iltifat eden de olmadı, ama kilom boyumun son iki hanesinden az), kulüp etkinliklerine katıl gibi önerilerde bulunmayın. Zamanım olsa dahi bu gibi ortamlarda aradığım nitelikte kişiler bulunmuyor.
Elimde olsa bu konuları hiç düşünmez, yalnızca öğrenimime odaklanırdım ama yapamıyorum. Lütfen “boş ver”, “aldırma”, “eğitimine odaklan”, “her şey olacağına varır”, “özendiğin şeyler hiç de öyle değil”, “ben yaşadım da ne oldu”, “bu gibi şeyler en ummadığın zamanlarda olur” vs. gibi basma kalıp telkinlerde bulunmayın. Açıkçası bu düşüncelerimi sizinle paylaşmamdaki amaç nedir veya siz bana ne diyebilirsiniz ki hiç bilemiyorum ama nedense yazmak istedim.
Okuyup zaman ayırdığınız için teşekkür ederim, tavsiyeleriniz varsa bunları duymaktan memnun olurum.
Ben yirmi sekiz yaşındayım ve şimdiye kadar hiç kimse ile bir ilişkim (erkek arkadaş/sevgili) olmadı, dahası ben bu durumu kafama çok takar oldum. Gün içerisinde, aklımda sürekli yalnız olduğum düşüncesi var. Akşam kafamı yastığa koyduğumda da "bir gün daha geçti gitti ve ben bugünü de yalnız biri olarak geçirdim" diye düşünüp duruyorum ve ne kadar acıdır ki bunu ne kadar süredir yaptığımı artık hatırlayamıyorum bile.
Şu anda öğrenimime devam ediyorum ve biliyorsunuz ki üniversitelerde, öğrenciler için, günlük yaşama kıyasla daha rahat bir yaşam var. Yolda yürürken el ele tutuşan çiftler görüyorum, onlar için sevinsem de benim yüreğim dağlanıyor, çok merak ediyorum nasıl bir duygu diye. Geçenlerde yalnızca yan yana yürümekte olan bir çift gördüm, ne el ele tutuşuyorlardı, ne birbirleri ile konuşuyorlardı, ne de birbirlerine bakıyordular, öylece usul usul yürüyorlardı, yalnızca yürümek olsa bile ne çok isterdim öyle huzurlu bir şekilde yürümeyi. Nitekim şimdiye kadar benim elimden hiç tutan olmadı, gözlerimin içine bakan hiç olmadı, beni sımsıkı saran biri hiç olmadı. Bırakın anlamlı bir durumu, en son ne zaman biri ile rastgele, bir şey alıp verirken vs., bir temas yaşadım onu da hatırlamıyorum.
Şimdiye kadar aklımdan geçen birkaç kişi oldu, hiçbiri ile iletişime geçme teşebbüsünde bulunmadım/bulunamadım. Yalnızca, uzunca zamandır aklımda olan son kişinin sosyal medya profilinde dolaşırken bir fotoğrafını yanlışlıkla beğenmem üzerine kendisi benimle iletişime geçti. Ben de “ok yaydan çıktı” diyerek kendisine durumu anlattım, ne var ki kendisi ilgilenmediğini belirtti. O istemedikten sonra benim yapabileceğim bir şey yoktu. Ben onca zaman hayaller kurmuşken, beni tanımak bile istemeyişine oldukça üzüldüm ama sanırım artık yavaş yavaş bu durumu da unutuyorum. Hatta, biraz abes olsa da, bana günaydın diyen kişiler için bile “acaba benden hoşlanıyor mu” diye kaldırıp koyar oldum.
Sosyal medya kullanmam; okuldan eve, evden okula gidip gelirim; yaşadığım şehirde yakın arkadaşım yok ki yakın arkadaşlarım da benim hakkımda bu konuları önemsemez; dersler dışında zaman ayırdığım bir etkinliğim yok ki buna zamanım da yok, dolayısıyla lütfen kursa yazıl, spora git (bunca zamandır ilgilenen olmadığına göre herhalde güzel sayılmam, dahası şimdiye kadar hiç iltifat eden de olmadı, ama kilom boyumun son iki hanesinden az), kulüp etkinliklerine katıl gibi önerilerde bulunmayın. Zamanım olsa dahi bu gibi ortamlarda aradığım nitelikte kişiler bulunmuyor.
Elimde olsa bu konuları hiç düşünmez, yalnızca öğrenimime odaklanırdım ama yapamıyorum. Lütfen “boş ver”, “aldırma”, “eğitimine odaklan”, “her şey olacağına varır”, “özendiğin şeyler hiç de öyle değil”, “ben yaşadım da ne oldu”, “bu gibi şeyler en ummadığın zamanlarda olur” vs. gibi basma kalıp telkinlerde bulunmayın. Açıkçası bu düşüncelerimi sizinle paylaşmamdaki amaç nedir veya siz bana ne diyebilirsiniz ki hiç bilemiyorum ama nedense yazmak istedim.
Okuyup zaman ayırdığınız için teşekkür ederim, tavsiyeleriniz varsa bunları duymaktan memnun olurum.
Son düzenleme:
Hiç ummadığım bir anda çıktı karşıma
