[Qzaman UOTE="Jolyss, post: 42671334, member: 308490"]Bende varim .. sosyal hayatim olsa bile kendimi mutlu olamiyorum hic birseyden zevk alamiyorum .. bos bos yasayip gidiyorum iste ..[/QUOTE]
O hissettigin bi eksiklik vardır. Eksik olan ne? Aile, aşk,sağlık,dost,para
ben dusunuyorum da yetimhanede buyuyen insanlar napiyo hickimseleri yok arkadastan baska ama her insan yalnizdir aslinda biz guvenmiyoruz sorun burda bazen kendime cok guveniyorum kimse olmasin bugun var yarin yokuz anin tadini cikarmaya calisiyorum ama bazen cok mutsuz oluyorum komsularim var gidip geldigim bikac arkadasim vvar annem var en onemlisi abim var evli kendi aleminde ama evladim var tutundugum sarildigim herseyde onun icin esim var ama mutsuzum anlamiyoruz birbirimizi bu yalniz hissetmek icin en buyuk sebep esinle huzurun olmamasi herseye yansiyoo
Eğer yeni güne sağlıkla uyanıyorsanız mutsuz olma gibi bi şansımız yok
Uzun zamandır mutsuzluktan yakınan arkadaşıma sordum ne seni mutsuz eden çünkü standartların üzerinde bi hayat yaşadı hele hele benim duruma bakılırsa mutluluktan ölmesi lazım ama yok mutsuzum diyor başka bişi demiyor enine. Boyuna anlattı ve dinledim yorumsuz sonuna geldiğinde galiba bana sorun olmaması batıyor dedi ve doğru cevap moda gibi bişi oldu mutsuzluk gerçekten sağlıklıysak geri kalan teferruat herşey çözülür bu arada bunları tuzumun kuruluğundan yazmıyorum gerçekten kimsesizim ama kendimi hiç yalnız hissetmiyorum bin şükür rabbbime
Ben anlamadim bnmki psikolojik bir sorun mu yoksa bn böyle bi insan miyim tanidiklarimla iyiyim. yeni birileriyle tanisirim ama aramam sormam bnimle gorusmek isteseydi o arardi neden o aramiyo diye dusunurum hep bn mi aramaliyim derim .ayni ortamda mesafeliyim insankara karsi soğuk davraniyorum samimi olmaktan korkuyorum insankara heo temkinli yaklasiyorum yasadigim hic biseyin anlami yok sanki. Arkadaslik kurmakta zorlaniyorum (sanirim cocuklukta kullanilnamdan)hep bi yalnizlik hissi icinde ve istenmiyormusum duygusu
eşim ve ailem olmasına rağmen kendimi çok yalnız hissediyorum, samimi arkadaşım yok neden böyle oluyor bilmiyorum. evde günümü geçiremiyorum benim dışımda herkes çok samimiymiş herkesin dostu varmış ama ben yalnızmışım gibi geliyor
annem babam kardeşim başka şehirde
eşim başka şehirde
akrabalarım başka şehirde
ben bugün evimi taşıdım eşimin olduğu şehre.
eşyalar gitti
ben bu şehirde boş evde kaldım
bi kanepe var odada şu an
bir de masa :)
gerisi boş sesim çınlıyor resmen yankı yapıyor
eşim ve ailem olmasına rağmen kendimi çok yalnız hissediyorum, samimi arkadaşım yok neden böyle oluyor bilmiyorum. evde günümü geçiremiyorum benim dışımda herkes çok samimiymiş herkesin dostu varmış ama ben yalnızmışım gibi geliyor
Sanki ameliyat masasına almıslar acmıslar tüm karnımı vermişler narkozu sonra narkozun etkisi gecmiş beni o masada unutmuslar gibi hissediyorum nefes aldıgım şehre dönüp bakıyorum bu şehir nefes alırken ölü gibi yaşatıyor diyorum kuru kalabalıga bile tahammülüm yok su son birkac aydır kendimle konusmayıda bıraktım en son bilmem kac gece önce resti cektim içimdeki bene sus artık dedim geçer elbet bu günler ama unutmayacagım yasadıgım bu zor günleri yalnızlık bir nevi güzel ama o boşluk ve hiçlik hissi sadece yürüyen bir bedenden ibaret olmak zor sanırım