- 29 Mart 2012
- 1.784
- 1.839
- 333
- Konu Sahibi Camille_claudel
- #1
Selamlar,
Sizlere icimi dokmeye geldim. Sonda soyleyecegimi basta soyleyeyim; 9 aydir terapi aliyorum, duygularimi hep ucta yasadigimi farkettik. Baskalariyla ic ice gecmek isteyen bir kisiligim varmis.
Kendime baktigimda hep yalnizlik goruyorum. Yeni bir ortama girdigimde sosyallesemiyorum, arkadas edinmek bir kenara yuzeysel sohbet bile edemiyorum.
1 yil once yeni bir ise basladim, hatta buraya konu da actim yalniz kalma korkum hakkinda :) simdi donup bakiyorum yapayalnizim. Haftanin iki gunu universiteye gidiyorum, orada da yalnizim.
Insanlara cana yakin davransam da soguk davransam da bana yaklasmiyorlar, benimle olmak istemiyorlar. Sordugum sorulara gecistirmeli , gonulsuz cevaplar aliyorum sanki.
Bir ara is arkadasimla cok samimilestik, arkamdan bana is yikmaya calistigini ogrenene kadar. Su an konusmuyoruz ve ben tamamen yalnizim, hatta ise gitmek bile istemiyorum, cunku dislanmis hissediyorum. Hakli olan benim ama tavir yapilan da ben?! Acikcasi kendim ona gidip konusmak da istemiyorum.
Disarida samimi arkadasim var ama is, guc derken ara ara bulusuyoruz. Ben yuzeysel de olsa ortamlara girmek, sohbet edebilmek istiyorum.
Bunlari terapistim haricinde kimseyle konusamadigim icin size yazip, icimi dokmek istedim. Nedir bu? Cagimizin hastaligi mi? Benim gibi insanlara has bir sey mi?
Sizlere icimi dokmeye geldim. Sonda soyleyecegimi basta soyleyeyim; 9 aydir terapi aliyorum, duygularimi hep ucta yasadigimi farkettik. Baskalariyla ic ice gecmek isteyen bir kisiligim varmis.
Kendime baktigimda hep yalnizlik goruyorum. Yeni bir ortama girdigimde sosyallesemiyorum, arkadas edinmek bir kenara yuzeysel sohbet bile edemiyorum.
1 yil once yeni bir ise basladim, hatta buraya konu da actim yalniz kalma korkum hakkinda :) simdi donup bakiyorum yapayalnizim. Haftanin iki gunu universiteye gidiyorum, orada da yalnizim.
Insanlara cana yakin davransam da soguk davransam da bana yaklasmiyorlar, benimle olmak istemiyorlar. Sordugum sorulara gecistirmeli , gonulsuz cevaplar aliyorum sanki.
Bir ara is arkadasimla cok samimilestik, arkamdan bana is yikmaya calistigini ogrenene kadar. Su an konusmuyoruz ve ben tamamen yalnizim, hatta ise gitmek bile istemiyorum, cunku dislanmis hissediyorum. Hakli olan benim ama tavir yapilan da ben?! Acikcasi kendim ona gidip konusmak da istemiyorum.
Disarida samimi arkadasim var ama is, guc derken ara ara bulusuyoruz. Ben yuzeysel de olsa ortamlara girmek, sohbet edebilmek istiyorum.
Bunlari terapistim haricinde kimseyle konusamadigim icin size yazip, icimi dokmek istedim. Nedir bu? Cagimizin hastaligi mi? Benim gibi insanlara has bir sey mi?
ama tahmin edemeyeceğim kadar arkadaşlıklar kurdum, çevre edindim tabi ben bi o kadarda sosyal biriyimdir. Ama hepsi çok mu sevecen ya da gerçek hayır mesafemizi koruyup arkadaşlık kurduktan sonra hayal kırıklığına da uğramazsınız. Konuşmadığım arkadaşlarım için bile iyi ki tanışmışım diyorum.
