Rahatsızlığını dile getirebilir ancak elaleme öfkesini sizden çıkaramaz/çıkarmasın.
Siz nasıl ki "Anlayışlısınız", karşınızdaki adamın da bir zahmet size karşı "Öfke kontrolü" olsun.
Çok taze bir örnek vereyim, dün eşimle oğlanı gezme-parka götürdük.
Güzel oynuyorlar çocuklar, derken bir adam geldi zart diye motoruyla durdu parkta, önünde tahmini 4-5 yaşlarında bir çocuk... "Motorda o kadar rahat nasıl getirdi o çocuğu?" diye için için düşünmekten kendimi alamadım, zerre güvenlik önlemi yok, berbat bir manzara...
Neyse parka saldı çocuğunu, gitti adam nereye oturdu dersiniz? Kaydırak merdivenlerinin ortasına, çocuklarının önünü kesti, maskesiz, bir sigara yaktı parkın içinde. Ben bir süre izledim (Şaşırdım) ve eşimi dürttüm. "Bak şu adama, oturduğu yere, parkın ortasında içtiği sigaraya" derken daha adam bir de yere tükürdü. Çocukların kumları eşeleyip oynadıkları yere...
"X kalk kalk çocuğu alıyoruz başka parka gidelim" dedim.
Eşim "Niye noldu? Ne var rahat rahat oturuyoruz" falan dedi ama adamı görmemiş bile, bakmış algılamamış kafası.
Ben orada öfkelenebilirdim çok rahat, "Kalk hadi, ne bekliyorsun" vs vs...
Gittim oğlanı aldım, eşim peşimde; diğer parka geçtik, olayı açıkladım.
Dalgınmış fark edememiş.
Şimdi ben orada gördüğüm herifi, çocuk parkı içinde tutup tükürdüğünü kumların içinden yalatmayı ve ağzındaki sigarayı bir tarafına sokmayı istemedim mi? Gidip "Bu ne lan?" diyesim gelmedi mi?
Ne adam laftan anlayacak adam (Zaten o hareketi yapmazdı, belli ki bir çocuğun ana babası gelsin bi şeyler desin de kavga çıksın diye oraya bomba gibi kuruldu), ne çocukların bir tartışma/kavga görmesini isterim.
Napsaydım? Kocama mı bağırsaydım?
...
Gözden geçirin ilişkinizi, bunu hep yapıyorsa, bir şeylerin öfkesinin sürekli patlama adresiyseniz; bir süre sonra anlayışınızı da kullanamayacak hale gelirsiniz zaten.