Kaynanam, eşimin yengesi, annem arabadayız bir konuşma geçti kaynana gelin aynı evde yaşamalımı yaşamamalımı diye. Annem yalnız yaşıyor benim. Kardeşin evlenince annenle kalır falan dediler annem asla müsade etmez dememe kalmadan annem zaten hemen tepki gösterdi kesinlikle olmaz dedi. Onların evi ayrı olmalı kimse rahat edemez öyle dedi. Benim kaynanada ben tek başıma kalamazdım korkarım falan dedi arkasından. Bende ev ev üstüne olur mu o eskidenmiş dedim. Ben olsam bende senin evinde kalmazdım mesela ben eşimle rahat etmek isterim evimde dedim. Eşim atletle oturup uzanırken annem geldiğinde hemen üstünü değiştirir ayak ayak üstüne bile atamıyorken ne eşim annemle rahat edebilir nede ben seninle, insan öyle diken üstünde hisseder kendini dedim. Eşimin yengeside kaynanama sen yalnız kalırsan bir gün bunlarda kalırsın dedi. Bende olmaz öyle şey dedim benim annem yalnızken seni nasıl yanıma alıyım insan o zaman annesine bakmıyor kaynanasını aldı yanına demez mi dedim. Allah korusun hastalık olur ki allah göstermesin bakıma muhtaç olur vs. O zaman başımın üstünde tabi ama onun dışında aynı evde yaşamak mümkün olamaz dedim. Ağırmı oldu bilemiyorum ama benim annem tek başına evinde, emekli, üstelik kulakları duymuyor. Kardeşim zaten şehir dışında, anneminse burda benden başka akrabası yokken bu kadar ince düşünüpte rahat edemezler çocuklar derken kaynanamın yok ben yalnız kalamam vs. Kendi oğlu var akrabaları var aynı binada yaşayan onun durumu böyleyken bunları düşünebilmesi aslında beni rahatsız etti. Ama dedim ya üzüldümde bir taraftan çokmu ağır konuştum acaba diye. Eşime anlattım durumu hayır sen olması gerekeni söylemişsin dedi ama benim aklım takıldı işte bir kere acaba yanlışmı anlaşıldım diye.
