10 aylık uzaktan yürüttüğümüz bir ilişkimiz vardı , oyun oynarken tanışmıştık sonra da ilişkiye dönüştü, hiç yüz yüze görüşme fırsatımız olmadı uzak şehirlerden, coronadan ve maddi imkansızlıklardan dolayı. sesli görüntülü konuşur gün içinde de sık sık mesajlaşırdık. Son zamanlara kadar da iyi giden sonunda evlilik beklentisi olan bir ilişkimiz vardı, onun da planları bu yöndeydi. Ama son 1-2 haftadır durgun gidiyodu 1 gün önce de şakayla karışık senle de iyice emmioğlu olduk diye yoklamıştım bi, ' bi sorun yok her şey aynı şükür, deme böyle şeyler ben biraz depresyondayım bu ara, bu kadar 'dedi. ben de üstelemedim maddi problemlerinden ve biraz da bahtsız bi insan olduğundan dolayı canı cidden sıkkındı bu aralar. İkimiz de 22 yaşımızdayız, benim okulum bitiyo bu yaza, o da üniversite 1. sınıfta okuyor ilk üniversitesini yarıda bırakıp başka bi bölüme tekrar başladığı için. Bugün gün içinde her şey normaldi akşamki mesaja kadar: Ben bazen hatta çoğu zaman seni oyalıyormuş gibi hissediyorum, Param yok pulum yok yanına gelemiycem, 4 sene okulum var zaten okul bitse bile benden bi halt olmayacak, senin okulun bitiyo seneye evlenmek isteyeceksin vs. Bunların benim için hiç bi sorun olmadığını benim de henüz bir düzenimin olmadığını, önümüzdeki 3-4 yıl zaten bir evlilik planım olmadığını, atanmak için 1-2 yıl iş bulma sürecimi sonrasında da ailemle arkadaşlarımla biraz vakit geçirip paramı harcamak istediğimi söyledim. Beni oyalamadığını hayatımda o olmasa da sürecin aynı şekilde ilerleyeceğini bugün her şeyi hazır olsa bile benim minimum 2 yıla ihtiyacım olduğunu falan söyledim ama ikna edemedim. 4 yılın sonunda ne olup olmayacağını bilmediğini eğer olmaz da evlenmezsek hakkıma girmiş olacağını, o zaman ayrılırsak her şeyin daha acı vereceğini şimdi üzülmemin daha iyi olduğunu zararın kar yerinden dönmek istediğini söyledi. bugün ayrılmakla 4 yıl sonra ayrılmak arasında benim için fark olmadığını kaybımın sadece biraz daha fazla anı olacağını, geleceğin bize ne getireceğini bilmediğimizi belki çok mutlu bir hayatı elinin tersiyle ittiğini şu an için mutlu olduğumu ve sadece anı yaşamak istediğimi söylesem de vazgeçmedi ve ayrıldık. Bana göre ortada geçerli bi sebep yok benim tek derdim güzel günler yaşamak güzel anılar biriktirmek, ayrılsak bile en azından mutluydum diyebilmek. ortada bi sebep olmadığından dolayı da içim daha çok acıyor, konuşmanın başında ayrılığa gitceğini tahmin bile etmemiştim aşkımla canımla başlamıştı konuya, kendimi açıklayınca problem kalmaz diye düşünmüştüm. Zaten 4 yıla ne olacağı belli değil ki belki 1 hafta sonra büyük kavga edip ayrılcaktık kim bilebilir? Durduk yere ayrıldık resmen, en azından bi tanışsaydık görüşseydik. Siz olsaydınız ne düşünürdünüz anı yaşamak mı yoksa herkesin yoluna bakması mı? Ayrıca benim için sorun olmayan bir şeyin, her şeyi kabul ettim sonuçta, onun problem yapması gerçekten sinir bozucu.
Başlığın ikinci kısmında da şunu sormak isterim sizce bu bi bahane mi '' benim psikolojik sorunlarım var kızım tek sana değil herkese karşı böyleyim, ailevi şeyler anlatamam '' vakası mı Son 1-2 haftadır durgun giden ilişkimizin arkasında başka şeyler mi var acaba. bu şüphemi de şöyle açıklayım normalde benden başka kimseyle pek konuşmazdı whatsapta falan son görülmesi hep ben olurdum ben olmadığım zamanlarda da anlatırdı arkadaşımın başına şu gelmiş annem şöyle diyo sülalede şu bu olmuş falan. son zamanlarda aralıksız çevrimiçi olduğu zamanlar oluyodu ve böyle hararetli kimle konuşuyosunuz dediğimde hep cevabı okul grubu oldu. kaos var sarıyo herkes konuşuyo ben de izliyorum falan. Gruptan fotolar falan da atıyodu ama bilemiyorum şu an acaba bana okul grubu deyip de başka birileriyle mi konuşudu yoksa ben mi gereksiz paranoya yapıyorum?
Hem biraz dertleşmek hem de düşüncelerinizi öğrenmek, varsa böyle yaşantılarınız dinlemek isterim, şimdiden teşekkür ederim
içinizde kalmamış, vicdan yapacak bir durumda yok.
