- 23 Mart 2013
- 1.075
- 258
- 123
- 27
- Konu Sahibi WomanAndProud
-
- #1
Derdimi nasıl anlatsa bilemiyorum :26:
Yakın arkadaşlarımdan biri (zaten toplamda iki tane vardı) tarafından çok güzel bir şekilde ortada bırakıldım, çok çocukca sebeplerden dolayı. Sözde en sevdiği insanlardan biriydim, peh. Arkasından konuştuğu insanların hiç utanmadan yüzlerine gülüyor şu anda. Benim de gram değerim yokmuş onu anladım. Zaten insanları kendine çok yaklaştıran bir insan değilimdir (bilinçsizce yapıyorum bu hareketi), çok çevrem de yoktur. Biraz yanlızım yani, kafama estiğinde hadi gel dışarı çıkalım diyebileceğim tek bir insan var. Ha o bana yeter o ayrı ama insan bazen daha çok insan olsun istiyor etrafında.
Bir de hoşlanmamaya çalışıp da beceremediğim bir insan var. Sınıftan. Aslında onun da benden hoşlandığını düşünüyorum ve hisssediiyorum ama bazen de tam tersi olduğunu düşünüyorum. Öyle işte, bu konu beni neden üzüyor anlamış değilim bir sevgilim olmasını istemiyorum aslında. Ama onunla olmak da istiyorum. Öyle kendi kendime üzülüp duruyorum. Olacak olsa şimdiye olurdu değil mi? Koskaca bir dönem geçti.
Arkadaşımla aramızın neden bozulduğunu da 20 yaşında insan evlatları nasıl çocuklaşabilir merak edenler için kısaca anlatıyım (gerçekten çok çocukça, yani üniversitede okuyan insanlar olduğumuza inanamıyorum bazen)
Arkadaşımla beraber bir grubumuz vardı tabi ben çok kaynaşamadığım bir grup bu. Onların kendi aralarındaki muhabbet daha samimiydi. Neyse arkadaşım bana benim hep onun için çok değerli olduğumu söylerdi falan filan. Kendisinin aynı zamanda yine beraber takıldığımız gruptan Emre diye biriyle de baya iyiydi arası. Fakat hep benim daha değerli olduğumu dile getirirdi. (Bu da ayrı ilginç bir durum bari Emrenin yanında söyleme bunu). Gel zaman git zaman bu Emre denen çocuk (tam bir ortam meraklısı) dünyanın en gereksiz en içten pazarlıklı en yüzeysel para düşkünü insanlarıyla takılmaya başladı. Ben de tabi rahatsızım sürekli onlarla olmaktan, arkadaşıma bahsettim ben de hoşlanmıyorum onlardan ama Emre için sabrediyorum bi çözüm bulucam falan dedi. Bekledim bekledim çözüm falan yok ortada, Emre kızı tamam halletçem diyip oyalıyor sadece. Kız her seferinde üzülüyor Emre yine onlarlaydı beni takmadı bile (araları çok iyi baya yakın arkadaşlar) falan filan. En son kız Emreyi aradı bana diyor ki bu sefer son ya onlar ya ben diycem ama baa kararlıydı yani o ağlarken üzülürken de hep ben teselli ettim bu arada. O gün bana mesaj attı Emreyle konuştuk ben onlara bir şans daha vericem diye. Ben şoklardayım tabi sen o kadar kararlı konuş sonra git 180 derece dön.
Bu arada bu grupta kimsenin beni taktığı yok, yani benim muhabbetim çok yok onlarla dolayısıyla da sıkılıyorum, bu ''yakın'' arkadaş da benimle çok ilgilenmiyor varsa yoksa Emre, zaten o etraftayken ben hiç yokmuşum gibi. En son bir daha konuştum kızla, kendisi de farkında beni ihmal ettiğinin haklısın bi çözüm bulucam falan filan dedi. Ertesi gün bana tek kelime bile etmedi sürekli onlarla gülüyor eğleniyor. Ben de baktım bu kız da beni Emrenin ona yaptığı gibi çözücem bu durumu diyerek oyalıyor aldım karşıma dedim ki bak sen bütüün gününü onlarla geçirmek istiyorsan sana geçirme diyemem ama bana değer verdiğini söylüyorsan bunu göstermek zorundasın, bana hiç hissettirmiyorsun onlara ayırdığın vakti bana da ayır o zaman ya da de ki ben seni değersiz buluyorum ben de yoluma gideyim. Yine tamamlar bir çözüm bulucamlar falan. Böyle böyle artık sadece günaydın diyoruz birbirimize.
Yakın arkadaşlarımdan biri (zaten toplamda iki tane vardı) tarafından çok güzel bir şekilde ortada bırakıldım, çok çocukca sebeplerden dolayı. Sözde en sevdiği insanlardan biriydim, peh. Arkasından konuştuğu insanların hiç utanmadan yüzlerine gülüyor şu anda. Benim de gram değerim yokmuş onu anladım. Zaten insanları kendine çok yaklaştıran bir insan değilimdir (bilinçsizce yapıyorum bu hareketi), çok çevrem de yoktur. Biraz yanlızım yani, kafama estiğinde hadi gel dışarı çıkalım diyebileceğim tek bir insan var. Ha o bana yeter o ayrı ama insan bazen daha çok insan olsun istiyor etrafında.
Bir de hoşlanmamaya çalışıp da beceremediğim bir insan var. Sınıftan. Aslında onun da benden hoşlandığını düşünüyorum ve hisssediiyorum ama bazen de tam tersi olduğunu düşünüyorum. Öyle işte, bu konu beni neden üzüyor anlamış değilim bir sevgilim olmasını istemiyorum aslında. Ama onunla olmak da istiyorum. Öyle kendi kendime üzülüp duruyorum. Olacak olsa şimdiye olurdu değil mi? Koskaca bir dönem geçti.
Arkadaşımla aramızın neden bozulduğunu da 20 yaşında insan evlatları nasıl çocuklaşabilir merak edenler için kısaca anlatıyım (gerçekten çok çocukça, yani üniversitede okuyan insanlar olduğumuza inanamıyorum bazen)
Arkadaşımla beraber bir grubumuz vardı tabi ben çok kaynaşamadığım bir grup bu. Onların kendi aralarındaki muhabbet daha samimiydi. Neyse arkadaşım bana benim hep onun için çok değerli olduğumu söylerdi falan filan. Kendisinin aynı zamanda yine beraber takıldığımız gruptan Emre diye biriyle de baya iyiydi arası. Fakat hep benim daha değerli olduğumu dile getirirdi. (Bu da ayrı ilginç bir durum bari Emrenin yanında söyleme bunu). Gel zaman git zaman bu Emre denen çocuk (tam bir ortam meraklısı) dünyanın en gereksiz en içten pazarlıklı en yüzeysel para düşkünü insanlarıyla takılmaya başladı. Ben de tabi rahatsızım sürekli onlarla olmaktan, arkadaşıma bahsettim ben de hoşlanmıyorum onlardan ama Emre için sabrediyorum bi çözüm bulucam falan dedi. Bekledim bekledim çözüm falan yok ortada, Emre kızı tamam halletçem diyip oyalıyor sadece. Kız her seferinde üzülüyor Emre yine onlarlaydı beni takmadı bile (araları çok iyi baya yakın arkadaşlar) falan filan. En son kız Emreyi aradı bana diyor ki bu sefer son ya onlar ya ben diycem ama baa kararlıydı yani o ağlarken üzülürken de hep ben teselli ettim bu arada. O gün bana mesaj attı Emreyle konuştuk ben onlara bir şans daha vericem diye. Ben şoklardayım tabi sen o kadar kararlı konuş sonra git 180 derece dön.
Bu arada bu grupta kimsenin beni taktığı yok, yani benim muhabbetim çok yok onlarla dolayısıyla da sıkılıyorum, bu ''yakın'' arkadaş da benimle çok ilgilenmiyor varsa yoksa Emre, zaten o etraftayken ben hiç yokmuşum gibi. En son bir daha konuştum kızla, kendisi de farkında beni ihmal ettiğinin haklısın bi çözüm bulucam falan filan dedi. Ertesi gün bana tek kelime bile etmedi sürekli onlarla gülüyor eğleniyor. Ben de baktım bu kız da beni Emrenin ona yaptığı gibi çözücem bu durumu diyerek oyalıyor aldım karşıma dedim ki bak sen bütüün gününü onlarla geçirmek istiyorsan sana geçirme diyemem ama bana değer verdiğini söylüyorsan bunu göstermek zorundasın, bana hiç hissettirmiyorsun onlara ayırdığın vakti bana da ayır o zaman ya da de ki ben seni değersiz buluyorum ben de yoluma gideyim. Yine tamamlar bir çözüm bulucamlar falan. Böyle böyle artık sadece günaydın diyoruz birbirimize.
Son düzenleyen: Moderatör: