- 31 Ağustos 2015
- 904
- 909
- 103
Merhaba arkadaslar.. Burasıda olmasa derdimi kime anlatırdım bilmiyorum. Ben 30 yaşında hala ailesiyle yaşayan çalışan bir bayanim. Babam baskıcı, sinirli anneme şiddet uygulayan ama benide kendince seven biri. Buarada tek cocugum. Annem ise klsik pasif türk annesi. Yıllarca onların siddetli kavgaları arasinda büyüdüm tıpkı bugünkü gibi. Egitim icin sehirdisindaydim bayram icin eve geldim ailemi de alıp bir yemeğe gidelim dedim burnumdan geldi. Babam yapmadigini birakmadi bize. Yok burada oturulmaz burda aile yok bilmem ne..eve gözüm yaşlı döndüm evde ne huzur var ne baska birsey. Akrabalardan zaten hayır yok. Böyle bir ortamda yetistigim icin sosyal yasantimda da başarılı degilim. Arkadas ortamında hersey yolunda giderken birden hircinlasiyorum kendimi kapatıyorum yada onlara herseyimi anlatarak eglence malzemesi yapıyorum kendimi.. Dostum diyebilecegim kimsem yok. Beni begenen isteyen bir sevgili adayi bile yok. Kendimi ifade edemiyorum insanlar derine inmeden beni taniyamiyorlar bunun icin firsat veren bile yok. Ne yapacagim bilmiyorum o kadar yalnizim o kadar kimsesizim ki... Kime anlatayım derdimi kimin kapisini çalayim? Artık evlenebilecegimi de düşünmüyorum.. Yoruldum, tukendim... Cokmu sey istedim bu hayattan biraz sevgi istedim mutlu bir aile istedim. Candan dostlar istedim. Seven bir es istedim.. Ne cok sey istemisim meğer elimde işimden baska gic birsey yok..
