- Konu Sahibi missphysicist
- #1
Bu yaptığım ne kadar doğru bilmiyorum ama artık her yolu dener oldum rahatlamak uğruna. Öyle büyük bir sıkıntı var ki içimde, anlatamam. Anlatmaya çalıştığım da olur sık sık ama bu sefer insanlara sürekli dert anlatan, onların karşılarında çocuk gibi ağlayan sızlayan bir insan haline geliverdim.
Sorunum ne mi? Kendimi çok bahtsız hissediyorum. Belki aptalca bulabilirsiniz ama 21 yaşındayım ve ergenliğe girdiğimden beri çirkin olduğumu düşünerek ağlıyorum. En kötüsü de etrafımda beni teselli edecek birilerinin olmaması. Fazla arkadaşım yakınım olmadığından en çok anneme dert yanarım. O da artık seninle uğraşmaktan bıktım diyerek her seferinde sinirleniyor bana. Sürekli ne kadar nazlı biri olduğumu, söylediklerimin hiç hoş olmadığını ve Allah'ın gücüne gideceğini falan söylüyor. Bunları ben de biliyorum ama elimde olan bir şey değil ki, iç sıkıntısı çok farklı bir olay. Kontrol etmekte zorlanıyorum sıkıntılarımı. Annemin uğraşmaktan kastettiği de saçmaladığımı söylemek abarttığımı söylemek falan. Hiçbir zaman kafama taktığım konuya bir çözüm getirmiyor. Bir kere zorla psikiyatriste götürdü, o da tabi ki ilaç verip gönderdi. İlaç kullandım ama bir kutu bittikten sonra öylece kaldı. Ne takip eden oldu ne de bir işe yaradı.
Çok zor zamanlar geçirdim. Büyük acılar yaşadım. Böyle söyleyince insanlar herkesin sıkıntısı var diye başlıyor hemen. Bilmiyorsunuz ki yaşadıklarımı. Ya da tamam siz daha fazlasını yaşamış olun, benim kadar etkilenmediniz demek ki. Gerçekten aşırı hassas bir yapım var. Yaşadıklarımla bağlantılı mı bilmiyorum ama vücudumun çoğu yerinde sorunlar var. İnsanlarla ilişkilerim de hep kötü.
Çirkinim,
Bakımsızım,
Yorgunum,
Başarısızım,
Yeteneksizim.
Resmen bu dünyada boşuna yer kapladığımı hissediyorum bazen. Hiçbir amacım yok gibi. Çok sıkıntılıyım çok. Ne yapacağımı bilmiyorum. Zaten yapacak bir şey de yok. İçimi nasıl rahatlatmam gerektiğini bilmiyorum. Vücudum iyice durma noktasına gidiyor. Nabzım yavaş, tansiyonum bile her zaman düşük. Bana yardımcı olabilir misiniz? Bu sıkıntıdan nasıl kurtulabilirim?
Sorunum ne mi? Kendimi çok bahtsız hissediyorum. Belki aptalca bulabilirsiniz ama 21 yaşındayım ve ergenliğe girdiğimden beri çirkin olduğumu düşünerek ağlıyorum. En kötüsü de etrafımda beni teselli edecek birilerinin olmaması. Fazla arkadaşım yakınım olmadığından en çok anneme dert yanarım. O da artık seninle uğraşmaktan bıktım diyerek her seferinde sinirleniyor bana. Sürekli ne kadar nazlı biri olduğumu, söylediklerimin hiç hoş olmadığını ve Allah'ın gücüne gideceğini falan söylüyor. Bunları ben de biliyorum ama elimde olan bir şey değil ki, iç sıkıntısı çok farklı bir olay. Kontrol etmekte zorlanıyorum sıkıntılarımı. Annemin uğraşmaktan kastettiği de saçmaladığımı söylemek abarttığımı söylemek falan. Hiçbir zaman kafama taktığım konuya bir çözüm getirmiyor. Bir kere zorla psikiyatriste götürdü, o da tabi ki ilaç verip gönderdi. İlaç kullandım ama bir kutu bittikten sonra öylece kaldı. Ne takip eden oldu ne de bir işe yaradı.
Çok zor zamanlar geçirdim. Büyük acılar yaşadım. Böyle söyleyince insanlar herkesin sıkıntısı var diye başlıyor hemen. Bilmiyorsunuz ki yaşadıklarımı. Ya da tamam siz daha fazlasını yaşamış olun, benim kadar etkilenmediniz demek ki. Gerçekten aşırı hassas bir yapım var. Yaşadıklarımla bağlantılı mı bilmiyorum ama vücudumun çoğu yerinde sorunlar var. İnsanlarla ilişkilerim de hep kötü.
Çirkinim,
Bakımsızım,
Yorgunum,
Başarısızım,
Yeteneksizim.
Resmen bu dünyada boşuna yer kapladığımı hissediyorum bazen. Hiçbir amacım yok gibi. Çok sıkıntılıyım çok. Ne yapacağımı bilmiyorum. Zaten yapacak bir şey de yok. İçimi nasıl rahatlatmam gerektiğini bilmiyorum. Vücudum iyice durma noktasına gidiyor. Nabzım yavaş, tansiyonum bile her zaman düşük. Bana yardımcı olabilir misiniz? Bu sıkıntıdan nasıl kurtulabilirim?
Ama neler dinlemeliyim acaba? Var mı öyle mesajlı şeyler bildiğin?
spor yapmaya başlmanı tavsiye ederim. insana acayip enerji ve gaz veriyor. hergün bir saat koşu yapabilirsin mesela temiz havada. 
