Oturduğum yerde kalıyor, günlerce kalmak istemiyorum, dışarı çıkmak, gezmek, kimseyle görüşmek istemiyorum. Markete gitmek bile işkence gibi geliyor. Sabah uyanınca yüzümü zor yıkıyor açlıktan ölmemek için kahvaltıyı zor yapıyorum. Özetle kişisel bakımımı bile zor yapıyorum. İçimden hiç bir şey yapmak gelmiyor. Pencereden bakınca kendimi bu hayatın içinde görmüyorum, uyanıp işe giden insanlar, hayatın olağan akışı garip, anlamsız geliyor. Boşuna yaratıldığımı düşünüyorum. Bitsede gitsek ölsemde kurtulsam modundayım. Anneme babama evlat acısı yaşatmak istemediğim için intihar etmemek konusunda direniyorum ama bir yandan da kendi yaşam amacımı arıyorum bulamıyorum. Böylede amaçsız yaşanmaz ki....