bence sizin esas sorununuz melankoliye aşırı eğilimli olmanız. yapayalnızım diyorsunuz; kardeşleriniz var eşiniz var. erken menapoz diyorsunuz, benim bir arkadaşım daha 30 olmadan, evlenmeden çocuk doğurmadan meme kanseri geçirip iki memesini birden aldırdı, menapoza girdi o sizin kadar ağlak yapmadı. çocuğunuz olmayabilir, bir sürü insanın çocuğu olmuyor. çok çocuk sevgisiyle yanıp tutuşuyorlarsa evlat ediniyorlar. evlat edinmeyi istemiyorlarsa çocuksuz hayatın tadını çıkarıyorlar. çocuklu hayat da gül bahçesi değil sonuçta; onun da mutluğu kadar üzüntüsü sıkıntısı var. çok klişe bir deyim olacak ama hayat size yoğurt veriyorsa ayran içmeyi sevmeniz lazım, niye benimki cola değil ama herkesinki cola diye ağlamanın bi faydası yok. eşinizle gezin eğlenin hobiler bulun evcil hayvan edinin çiçek büyütün; aile olmak sadece çocuk yapmak demek değil yani. ayrıca işyerindeki insanlara niye onun çocuğu var o niye haketti ben etmedim şunun yumurtalığı çalışıyor da benimki niye çalışmıyor diye sürekli bir habislikle bakarsanız onlar da bu enerjiyi alır size kötü enerji olarak iade ederler. kendinizi onların yerine koyun, bakıp bakıp bunun niye evi var da benim yok diye habislenen birine sempati duyar mısınız. şu hep karşıma bana kötülük yapan insanlar çıktı lafını da gerçekten anlayamıyorum; hiçbirimiz ünlü değiliz Angelina Jolie değiliz Elon Musk değiliz kim niye bize kötülük yapmak için uğraşsın. hayatın gelişinde kendi çıkarlarını korumuştur o da size çarpmıştır. kesersiniz ilişkinizi olur biter naptılar işten mi attırdılar üstünüze araba mı sürdüler bu kadar kahredecek. amirinizin duygusuzluğuna sadece bir örnek vericem; benim patronum geçen arayıp aman kuzum sağlığına dikkat et karşıdan karşıya dikkatli geç şu işi teslim edene kadar sağlam dur dedi. ölsem filan tüh iş yetişmedi diyecek. eee patron işte, başka ne bekleyeyim ki güldüm geçtim aklıma geldikçe hala gülüyorum. siz de biraz gülmeyi öğrenin. çok uzun yazdım ama valla canınıza yazık bu kafayla yaşanmaz