@Elllfff cim.
Senin nezdinde yazmış olayım, okuyan çare arayan ve "Bıktım, değişsin istiyorum artık, böyle gidemez bu!" diyen herkes kendince faydalansın. (Normalde şartım vardı, bu tarz konulara yazmazdım ama burada 3 sene kadar önce bu prensibimi kırdım, çünkü ne yapacağını bilemeyen, çok zorlanan insanları okudum ve dedim varsa bu bende, belki de anlatmam ve bu konuda el uzatmam için var)
21 yaşından bu yana (13 senedir), her sene depresyonla uğraşıyorum. Tip 1 Bipolar mix epizodum. Manilerden kaçabildiğim oluyor, depresyon kimi zaman teğet geçiyor, artık eskisi gibi değil tecrübelendim. Ama ilk depresyonumun çıkışı yok gibiydi Elllfff... İkincisinde ise, ilkini unutturacak kadar ağırdı.
Kimi zaman ciddi ilaç desteği almak zorunda kaldım (Kilom sürekli oynuyor bir de buna bozuluyorum), kimi zaman beynimi kullanamıyorum deyip doktoruma danışarak bıraktım. Zilyon farklı ilaç denedim, yan etkileri ile uğraştım.
İlk 6 sene ailemle beraber 7 şehir, 10 küsur doktor gezdim. Psikiyatristi, psikologu, kuantumcusu, aile dizilimcisi vırtı zortu...
Herkes kendince bir şeyler dedi, herkes kendince ilaçlar yazdı... Ancak dön dolaş hepsindeki ortak nokta "İş sizde"ye vardı.
2-3 sene inkar ettim, kendime konduramadım, bu kadar güçsüz biri miyim dedim, sorguladım vs vs.
Sonraki senelerde "Yapamadığım şeyi nasıl yapmamı bekliyorlar! Kolum kalkmıyorken nasıl kaldır diyorlar, nasıl bir espridir bu?! Dalga mı geçiyorlar" sorgularım, öfkem oldu...
Biraz kurban da oldum.. "Kimse beni anlamiyöğ, herkes bana şey ediyoğ" diye de az sızlanmadım.
Ama dünya böyle bir yer değil.
Senden farkla, benim ara ara kontrolde kalmam gerekiyor; nitekim gel-gitli insanım, depresyondan da illaki çıkarım ama kötü çıkabilirim de (Maniye fırlayarak ya da karışık gelir bazen), bu yüzden benim bir aşağıda gözüm olması gerekiyor bir kafamın üstünde, iki tarafı da yürütmek için.
Sana da diyorum ki, aşağıya bir bak, olduğun yere.
Uykudan kafan kalkmıyor/ya da uyuyamıyorsun, iştahın kapalı/fazla açık
Kendini enerjisiz hissediyorsun ve hareket etmiyorsun.
Başladığını sürdüremiyorsun.
Ruh haline odaklısın, içine dönüksün. Oradan çıkış yok, boğulursun bu yüzden dışından (fiziğinden) başlamak zorundasın, olayı anlıyor musun?
Uykun/iştahın için ilaç gerekiyorsa alacaksın + saat koyacaksın.
Gerekirse bir süre güneşin batışıyla yatıp, doğuşuyla kalkacaksın. Vücut saatini alacaksın eline.
Sonrasında hareket edeceksin ki fiziksel enerjin içinde patlayıp durmayacak.
Buradan başla, istemesen de, kolun kalkmasa da anlatabiliyor muyum?
Bir robot ol bir süre, fiziğini düzelt ve oradan içine ulaş.
Fiziksel halini düzenlerken evini düzenle, kafanın yansıması evin. İstemesen de, sıkıntı da bassa, mana da bulamasan yap.
Başka türlü olmuyor.
Yenmek mi istiyorsun depresyonu? Yen.
Yoksa bir de üzerine "Depresyondayım, beterim, halim yok, içim moh, ühü" alışkanlığı binecek ve kırman gereken döngü zorlaşacak. Oradan da çıktım, ama sürüyor... Artçıları yokluyor o halin, ona alışma lütfen.
Bak daha 2 hafta önce psikologa gittim (Arada giderim, bazen 3 sene gitmem, sonra giderim öyle, ama psikiyatrım ile 6 aylık bi selamlaşırız, nolur nolmaz. Çoluk çocuğum var, sorumluluğum çok). Dedim ki "Ben bittim". "Küllerimden doğmaya alışkınım ama bu kez daha farklı bir gelişi var sanki, pandemi ile birleşti sanırım" dedim, anlattım ettim.
Adam bana, bilmediğim hiçbir şeyi söylemedi.
O kadar bildiğim ve "Elimde olmadan yapamadığım" şeyler oluyor ki bazen, birinin daha hatırlatması gerekiyor.
7.30 sabah zorunlu kalkış saati koydu, antidepresan yok. "Geri yatmak istesen de ki isteyeceksin, yataktan doğrulup ayaklarını yere basana kadar sadece" dedi. "İlk 3-4 gün zor gelecek ama gittikçe kolaylaşacak" dedi.
"İstemesen de, kendin için güzel bir kahvaltı tabağı hazırlayacaksın" dedi.
"İştahın olmasa da, tadını almasan da yiyeceksin" dedi.
3. seansa gitmedim henüz, ama düşüncelerimin akışı 2 hafta önceki kadar zorlamıyor ve 2 hafta önceki kadar karamsar değilim.
Ben teğetinden geçiyorum böyle bazen.
Çıkış da aynı şekilde Elifcim.
Bazen en dıştan başlamak gerekir, bazen en basit haliyle görmek gerekir, bazen "Sebep"leri düşünmemek gerekir, yine kötüyüm de, yine şikayet et her günün bir olmaz arada ben neler neler düşünüp diyorum ama bu süreçte şikayet etmeyi kendine yasaklayarak yola koyul çünkü bazen göç, ancak yolda düzelir.
Depresyonun içinde kıvranmak, ayağa kalkmaktan daha zor. İlk ayağa kalkış da sürdürmekten daha zor.
Sadece alıştığın için, o bölgede çok kaldığın için, konumunu değiştiremiyorsun.
İlaçların itenek, gerisi sende.
baya ilaç değişti dr ama fayda göremiyorum sanırım ilaçlar da fayda etmiyor artık bana
ağır ilaç kullandigim halde bile depresyon niye geçmez nefes almak zor geliyor artık
