Yaşamaktan bıktım..
İşyerim evime çok uzak, günümün yaklaşık 13 saati evimin dışında geçiyor. Kurtulma şansım varken sırf işini götürüyorum sorun getirmiyorum diye müdürüm beni bu lanet yerden almıyor.
Buradaki insanlar gerizekalının önde gideni ( gerçi sanırım bu devirde herkes böyle) kurnaz geçinen aptal sürüsü... kendi istekleri olduğunda mantıklı da olsa saçma da olsa yaptırana kadar dünyayı sana dar ederler, sen olanca kibarlığınla yine de taşmazsın, alttan alırsın kendilerini bir halt oldum sanırlar, senin bir sıkıntın olduğunda o senin problemin der dönerler sırtlarını. Ha bir de saçma da olsa her dedikleri yapılır, yapmam dersen suç olur.
Çevremdeki herkesi bencil olarak görüyorum, ben herkes için birşeyler yapmaya çalışıyormuşum da kimse benim için birşey yapmıyormuş gibi geliyo( belki öyle bişey yok?) aptal gibi hissediyorum. Öyle anlar oluyor ki öz kardeşlerimi bile görmek istemiyorum öfkemden.
Eşim iyi biri aslında. Resmi dairede çalışıyor, her geçen gün yaptığı işten biraz daha mutsuz geliyor eve. Anladığım kadarıyla tayin istiyor, ama ben istemiyorum. O bir köşede mutsuz, ben bir köşede mutsuz kös kös oturuyoruz evde. Erkenden de uyuyorum zaten.
Hafta içi ev işi mi? O da ne? Ev dandini.. toparlayabildiğim kadarıyla topluyorum. Yemek bulaşık derken zaten iş yapmaya halim kalmıyor. Erkek ne kadar ev işi yapabilir? Elinden geleni yapıyor ama yetmiyor. bu da bizi mutsuz ediyor.
Haftasonları eşim gezmek dolaşmak istiyor. İstemiyorum, içimden gelmiyor. Evimin düzeni yok. Düzenlemek istiyorum vakit yok. Doğru düzgün yemek bile yapamıyorum. Her hafta bununla ilgili kavga...
Evlatlarına müthiş bağlı bir annem, değil karısıyla hayatla bile ilgilenmeyen bir babam var. Annem bizi bir hafta görmese hasta olacak noktada. Eskiden boğuyordu bizi, anlattım, biraz düzeldi ama için için yiyor kendini. Tayin alıp gideceğiz desem hali ne olur bilmiyorum.
Yaklaşık iki yıllık evliyiz, bu süreçte neredeyse 7-8 kilo aldım. Amaçsız yaşıyorum. Hayattan bezdim, hergün işyerinde akşam gidince şunu bunu yapacağım diyorum eve gidince fıss.. hayata beni bağlayan maddi birşey yok, bir amacım bir mutluluk kaynağım yok. Maneviyata sarılmak huzur bulmak istiyorum o da yok. Şükürsüzlüğüm beni günden güne mutsuzlaştırıyor farkındayım. Namaz kılmak istiyorum yok. İnsanlara iyilik etmek istiyorum yok..
Müthiş derecede bebek istiyorum, ben kendime bile bakamazken o yavrucağa nasıl bakacağım? Onu da yapamıyorum.
Eşim dün bana bağırdı, öyle böyle değil. Bu gerçekleri yüzüme haykırdı, böyle davranarak beni de mutsuz ediyorsun dedi. Bir gün gülerek girmiyorsun şu eve dedi. Cevap veremedim, haklı çünkü.
Ben ne yapayım hanımlar?? Psikolojik destek mi almalıyım? İşimi mi bırakmalıyım( maddi anlamda çok zorlar) eşimin peşine takılıp il mi değiştirmeliyim. Nasıl mutlu olurum bir fikir verin şu kardeşinize?
