Merhaba,
Merak ettiğiniz için teşekkürler öncelikle. Maalesef hiç iyi değilim. Sanırım anksiyete bozukluğu yaşıyorum. Nefes alamıyorum sanki yetmiyor gibi, göğsüm ağrıyor hiçbir yere sığamıyorum. 2.5 aydır ailemin yanındayım. Babaannemin durumu ve babamın tavırlarına uzun süre şahit olmak, evden kıpırdayamamak beni daha kötü yaptı.
Babamla bir daha konuşmadım. Laptobuma onun telden web whatsapp girişi yaptım baya bir süre takip ettim, bir konuşmaya denk gelmedim. Fakat birkaç defa telefonuna gizli baktığımda arama geçmişini sildiğini gördüm. Dün de annemin doğum günüydü , yemeğe gittik. Yanımda oturuyordu telefonunun ekranını eğerek ve eliyle kapatarak birşeyler yaptı, göremedim. Aynısını hatırlarsınız belki, arabada yaparak kadına mesaj atmıştı. Dün deliye döndüm yine, kesin bir şeyler saklıyor. Ne yapacağımı inanın bilmiyorum. Annem gayet iyi, babama karşı sevgi dolu şuan onu yıkamam bünyesi zayıf iyi tanıyorum kaldıramaz.
Diğer yandan babaannem hasta. 91 yaşında ve 25 yıldır bizimle yaşıyor. Hasta dediğim bacakları tutmuyor artık çok ama çok zor bizim desteğimizle tuvalete gidiyor. Yatalak kalmaya ramak kaldı. Ne halam ne amcam arayıp soruyor. Bakıcı tutun diyor. Her şey bizim üstümüze atılmış durumda. Anneme üzüntümden ben hasta olucam sanırım. Bu kadın ne zaman rahat edecek, ömür boyu yaşlı mı yapacak napıcak diye düşüne düşüne delireceğim. Ben burdayken yardımcı oldum. Yarın işe dönüyorum yeniden. Yalnız kalıcak yine.
Bakıcı bakıyoruz bir yandan ama annem tüm gün evde birinin varlığından da rahatsız. Yatalak bakımına kendisinin gücü yetmez.
Babaannem çok zor bir insan değil, bütün gün kuran okur dua eder ama insan eti ağır derler ya gerçekten öyle. Bazen inancım mı zayıf kalıyor acaba diyorum. Çünkü onun duası yeter diyemiyorum bir çok insan gibi.
Bilmiyorum. Antidepresan hap kullanmaya başladım hayatımda ilk defa. Pek etkisi olmadı ama sanırım psikiyatriye gitmem gerekli yakın sürede.
Siz nasılsınız? Herhangi bir değişiklik var mı? Ailenizle aynı ilde miydiniz bu arada?