-
-
Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.
Yazmak istedim sadece.. :(
- Konu Sahibi Marjinaly
- Başlangıç Tarihi
tabi ayrıntıları bilemem ama boşanma aşamasında bukadar tepkisiz olması da ilginç yani
kendini üzme desem de üzüleceksin kolay değil
yüzyüze geldiğinizde belki de onun soğuk tavrı karşısında sen de buz keseceksin
şimdiden nasıl konuşucam napıcam diye düşünme
o an geldiğinde su yatağını bulacak
ağlamak istersen ağlarsın
güçlü olduğun gözyaşınla değil sergilediğin duruşla belli olur
sıkıntıya sokma kendini
kendini üzme desem de üzüleceksin kolay değil
yüzyüze geldiğinizde belki de onun soğuk tavrı karşısında sen de buz keseceksin
şimdiden nasıl konuşucam napıcam diye düşünme
o an geldiğinde su yatağını bulacak
ağlamak istersen ağlarsın
güçlü olduğun gözyaşınla değil sergilediğin duruşla belli olur
sıkıntıya sokma kendini
Amin. Çok teşekkür ederim.
Tek istediğim bir an önce bu sürecin geçmesi..
Canım aynı süreçleri yaşıyoruz...çok garip..topiğine gelene kadar etrafta benden başka herkesin mutlu olduğunu düşünüyordum..demekki yanlız değilmişiz arkadaşım..bizimde çocuğumuz yok..olmaması içinde bi sebep yokken olmadı işte..
dediğin gibi aslında bitmesi için çok sebep var evliliklerimizin..ben boşanmanın hangi psikolojik sahfasındayım bilmiyorum..
daha düne kadar bir orta yolu bulunur diye düşünürken şuanda tüm kalelerimin düştüğünü hissediyorum..
hele senden kurtulmak istiyorum,git artık,umrunda değil şeklindeki konuşmalar...flört zamanlarımız geliyor aklıma..
kendimi kandırılmış hissediyorum..çogu hemcinsime göre şanslıyım..çalışıyorum,sevilende biriyim..
boşanma olayı maddi zarara da ğratmayacak beni..çok güçlü olmamak için hiçbir sebebim yok..ama içimdeki boşluk..
sende bunları hissediyorsan,ikimiz içinde zor günlerdeyiz demek..Allah yardımcımız olsun arkadaşım...
ben görmüyorum ama ailem bu tünelin sonunda ışık olduğunu söylüyor...hayatımın hakettiğim güzellikte gelişmelere açık olması için öncelikle kamburlarımızdan kurtulmamız gerek...ben o ışığı henüz göremiyorum ama bu hayatta gerçekten böyle geçmez...sanırım artık kabullenmek lazım...
Hani demişsin ya 14 yıl herşeyi yaptım elimden geleni diye..
İşte sabrın sonundaki selametin ne zaman geleceğini hiç bi zaman bilemeyiz.
İmtihan dünyasındaysak bize gelen sonucun zamanını kestirememek de imtihandır.
Yani geçen zaman seni endişelendirmesin bence zamana bakarak yılmanı istemem.
Çünkü çevremde öyle çok örnek var ki senin gibi olup sonrasında selamete erişen..
Başta annem olmak üzere.
Sen hiç bi zaman umudunu yitirme.
Ve bence bu kararı verme.
Her ne olduysa biraz daha sabret emek olmadan yemek olmuyo ki..
Sabret cnm ve emin ol ki mükafat sadece senin sabrının sonuçlanmasını bekliyo.
Pes etme..
İşte sabrın sonundaki selametin ne zaman geleceğini hiç bi zaman bilemeyiz.
İmtihan dünyasındaysak bize gelen sonucun zamanını kestirememek de imtihandır.
Yani geçen zaman seni endişelendirmesin bence zamana bakarak yılmanı istemem.
Çünkü çevremde öyle çok örnek var ki senin gibi olup sonrasında selamete erişen..
Başta annem olmak üzere.
Sen hiç bi zaman umudunu yitirme.
Ve bence bu kararı verme.
Her ne olduysa biraz daha sabret emek olmadan yemek olmuyo ki..
Sabret cnm ve emin ol ki mükafat sadece senin sabrının sonuçlanmasını bekliyo.
Pes etme..
isteoylebirsey, çok teşekkür ederim, desteğini hiç unutmayacağım.
Su akıp, yolunu bulacak bundan eminim. Nefes alıyorsak umut var..
Sadece tek istediğim. Bu sıkıntılı sürecin bir an önce her iki taraf içinde hayırlısıyla son bulması..
Senin durumuna da üzüldüm DoLuNaY
Sanırım artık kendi değerimizi görmemiz gerekiyor.
Tam da tarif ettiğin gibi, "boşluk" hissi çok fena..
Bizim evliliğimiz her ne kadar miadını doldurmuş olsa da.. Yılların getirdiği alışkanlık var..
Ağlayabiliriz, ruh halimiz en diplerde olabilir.
Bu yaşadıklarımız geçici bir süreç. Bunu her an aklımızda tutalım.
Hakkımızda hayırlısı olsun inşallah..
Teşekkür ederim Duru, çok sağol yorumun için..
Ben neyi anladım biliyor musun?
Sabretmenin "beklemek" olmadığını...
Aldatıldım, psikolojik şiddet gördüm, ekonomik şiddet gördüm...
Evlilik bir kez olur, elbet yolu vardır diyerek hep sabrettim..
Anlamaya çalıştım.
Sonunda sanırım pes ettim..
Bu pes etme hali, "yıkılma" hali değil..
Yeniden doğumun sancılı süreci gibi değerlendiriyorum.
Ağlıyorum arada, krizlerim geliyor,
onun gözünde zerre kadar değer görmediğimi düşündüğümde, verdiğim onca emeğe, sabra ağlıyorum...
Doğuma giren bir anne, o sancının biteceğini ve sonunda "huzurun" kucağında olacağını düşünerek akıtıyor göz yaşlarını..
Emin olma hali..
Ben de güveniyorum Rabbime.
Bu ağlamaların sonu olduğunu biliyorum.
Bu boşluk hissinin geçeceğini biliyorum..
Herkese çok çok teşekkür ederim.
- 8 Haziran 2009
- 14.782
- 11.183
- 823
şuan hissettiklerin çok normal,
14 yıl dile kolay.
ama anladığım kadarıyla sen zaten heryolu denemişsin bu evliliği yürütmek için.
ilerde düşünüpte pişman olacağın birşey kalmamış.
demekki hakkında hayırlısı buymuş.
henüz yaran çok taze ,ağla istediğin kadar.
elbet geçer bu kötü günlerinde.
unutma zaman herşeyin ilacı.
14 yıl dile kolay.
ama anladığım kadarıyla sen zaten heryolu denemişsin bu evliliği yürütmek için.
ilerde düşünüpte pişman olacağın birşey kalmamış.
demekki hakkında hayırlısı buymuş.
henüz yaran çok taze ,ağla istediğin kadar.
elbet geçer bu kötü günlerinde.
unutma zaman herşeyin ilacı.
rica ederim destek olabildiysem ne mutlu :)
ayakta durma çabanı gerçekten takdir ediyorum
keşke herkes senin gibi olabilse...
bir noktada artık yeter demeye cesaret edebilse...
bir söz de benim aklıma geldi hemen yazayım :)
"dünyam alt üst oldu diye üzülme
nerden biliyorsun altının üstünden daha güzel olmadığını"....
kendin de ne güzel yazmışsın
bu sürecin geçeceğini çok iyi biliyorsun
sadece biraz zaman
acele etme; sindire sindire yaşa bütün duygularını..........
allah sabır göstereni görür ve mükafatını verir
bundan sonraki yaşamın çook güzel olsun inşallah :)
ayakta durma çabanı gerçekten takdir ediyorum
keşke herkes senin gibi olabilse...
bir noktada artık yeter demeye cesaret edebilse...
bir söz de benim aklıma geldi hemen yazayım :)
"dünyam alt üst oldu diye üzülme
nerden biliyorsun altının üstünden daha güzel olmadığını"....
kendin de ne güzel yazmışsın
bu sürecin geçeceğini çok iyi biliyorsun
sadece biraz zaman
acele etme; sindire sindire yaşa bütün duygularını..........
allah sabır göstereni görür ve mükafatını verir
bundan sonraki yaşamın çook güzel olsun inşallah :)
canım,
sorun neydi bilmiyorum ama 14 sene az zaman değil...insanlar pat diye sigarayı bile bırakamazken, emek harcanmış, ömür harcanmış bir evliliği bitirme kararı almışsın...tabii ki bedenin de ruhun da tepki verecek. ağlayacak, zaman zaman pişman olacak, "acaba"larla boğuşacaksın...ama unutma, her doğum sancılı olur...
yeni bir "sen" doğacaksın inşallah...düşün kayınvaliden bile sana destek olmuş bu konuda...
sorun neydi bilmiyorum ama 14 sene az zaman değil...insanlar pat diye sigarayı bile bırakamazken, emek harcanmış, ömür harcanmış bir evliliği bitirme kararı almışsın...tabii ki bedenin de ruhun da tepki verecek. ağlayacak, zaman zaman pişman olacak, "acaba"larla boğuşacaksın...ama unutma, her doğum sancılı olur...
yeni bir "sen" doğacaksın inşallah...düşün kayınvaliden bile sana destek olmuş bu konuda...
Buluşma gerçekleşti. Eve az önce geldim.
Buluşma yeri yaşadığım yere çok uzaktı. Akşam trafiğinde neredeyse 1,5 saat sürede ulaşabildim.
Neyse efendim, buluşma anına kadar haberleşmemiz yine mesajlaşmalarla gerçekleşti. "Geldin mi? Ben geldim. Neredesin?" vs. gibi..
Ben gittiğimde o masada oturuyordu. Ayağa kalktı, gülümsedi. Hoşgeldin çok güzel görünüyorsun dedi
Halbuki çok sade giyinmiştim. Saçımı da topuz yapmıştım. Sadece rimel ve hafif bir allık vardı. (Ağlarsam makyaj dağılır diye fazla özen göstermedim)
Öyle iltifat eden bir adam da değil.
Şaşırdım yani.
Çok perişan görünüyordu. Traş olmamış, sanki yataktan çıkmış gelmiş gibi haldeydi. Saç baş dağınıktı vs.
Genelde bakımlıdır. Manikür pedikür yaptıran bir adam yani düşünün :)
Naber nasılsın, yerleştin mi evine? gibi sorularla başladı konuşma. Yerleşmeye çalışıyorum dedim.
Asıl konuya girişini bekledim. Hiç bir şey söylemeden.
O başladı...
Ben geçmişten bu güne 14 yılı düşündüm dedi.
Ne seni mutsuz etmek istedim, ne de kendimi.
Ama bizim evliliğimizde belki bizim bile farkedemediğimiz bir sorun vardı.
Aslında hiç inanmadığım şeyler ama sanki üzerimizde negatif şeyler vardı ve
biz bunu farkedemediğimiz için çaresine de bakamadık.
Evlenir evlenmez 3. gün kavga etmeye başladık, Halbuki ne büyük aşkla evlenmiştik. Ne çabalar harcamıştın benim için dedi..
Hayatımızda atacağımız her adım sanki düğüm oldu ve biz ilerleyemedik. Olmadı dedi.
"bir şey" bizi hep uzaklaştırdı.
Neden kopamıyoruz, neden ayrılamıyoruz ve neden bir arada yapamıyoruz bunun bi açıklamasını bulamıyorum dedi.
(Bu arada önemli bir bilgi; evliliğimizin 4-5. yılından sonra aramızda cinsellik bitti..
Zamanla yataklarımız ayrıldı, Bir dönem ayrı yaşadık 3 yıl. Yine birleştik ve son 3 yıl da tekrar deneyelim dedi denedik. vs.)
Biz boşanalım artık. Yarın avukatla görüşeceğim. Gereken işlemleri başlatalım dedi.
Kaderimizde varsa tekrar bir araya geliriz dedi.
Hiç olmaz falan demedim o anda gerek duymadım buna.
Ben de, evliliğim için gereken sabrı gösterdiğimi, çabamı harcadığımı söyledim.
Bunun üzerine "bu konuşmalara gerek yok" dedi.
Sorunun yüzde 99,9 u bende bunun farkındayım dedi:44:
Bu konuşmalarımı istediğin gibi kafanda değerlendirebilirsin dedi.
Bu aşamada kafanda çok fazla soru işareti olduğunu biliyorum.
Merak etme her şey olması gerektiği gibi olacak dedi.
Çok zor ama dünyanın sonu değil. Sen de kendini çok üzme,
Derslerine çalış senin için her şey güzel olacak dedi
Bu arada, hiç ağlamadım. Gözlerim bile dolmadı.
Konuşmasının her kelimesini dikkatle dinledim.
Ben de ona bu aşamada beni mağdur etmeyeceğini bildiğimi, her şeye rağmen bu konuda güvendiğimi söyledim.
Yaklaşık 2,5 saat konuştuk. Yemek yedik. Başka bir yerde kahve içtik vs.
Hiç sesi bile yükselmedi
Arada espriler yaptık güldük falan.
Ben çok şaşkınım galiba.. Şokta olabilirim. Çünkü normal konuşmalarımız bile bir anda tartışmaya dönüşürdü bizim.
Kahvelerimizi içtikten sonra kalktık..
Otoparka beraber gittik,
Tokalaştık ve ayrıldık. o kadar.
Garipti... Hararetli tartışma olur diye bekliyordum açıkçası..
Çok sakin geçti.. Ve huzurluydum.
:44:
Buluşma yeri yaşadığım yere çok uzaktı. Akşam trafiğinde neredeyse 1,5 saat sürede ulaşabildim.
Neyse efendim, buluşma anına kadar haberleşmemiz yine mesajlaşmalarla gerçekleşti. "Geldin mi? Ben geldim. Neredesin?" vs. gibi..
Ben gittiğimde o masada oturuyordu. Ayağa kalktı, gülümsedi. Hoşgeldin çok güzel görünüyorsun dedi
Halbuki çok sade giyinmiştim. Saçımı da topuz yapmıştım. Sadece rimel ve hafif bir allık vardı. (Ağlarsam makyaj dağılır diye fazla özen göstermedim)
Öyle iltifat eden bir adam da değil.
Şaşırdım yani.
Çok perişan görünüyordu. Traş olmamış, sanki yataktan çıkmış gelmiş gibi haldeydi. Saç baş dağınıktı vs.
Genelde bakımlıdır. Manikür pedikür yaptıran bir adam yani düşünün :)
Naber nasılsın, yerleştin mi evine? gibi sorularla başladı konuşma. Yerleşmeye çalışıyorum dedim.
Asıl konuya girişini bekledim. Hiç bir şey söylemeden.
O başladı...
Ben geçmişten bu güne 14 yılı düşündüm dedi.
Ne seni mutsuz etmek istedim, ne de kendimi.
Ama bizim evliliğimizde belki bizim bile farkedemediğimiz bir sorun vardı.
Aslında hiç inanmadığım şeyler ama sanki üzerimizde negatif şeyler vardı ve
biz bunu farkedemediğimiz için çaresine de bakamadık.
Evlenir evlenmez 3. gün kavga etmeye başladık, Halbuki ne büyük aşkla evlenmiştik. Ne çabalar harcamıştın benim için dedi..
Hayatımızda atacağımız her adım sanki düğüm oldu ve biz ilerleyemedik. Olmadı dedi.
"bir şey" bizi hep uzaklaştırdı.
Neden kopamıyoruz, neden ayrılamıyoruz ve neden bir arada yapamıyoruz bunun bi açıklamasını bulamıyorum dedi.
(Bu arada önemli bir bilgi; evliliğimizin 4-5. yılından sonra aramızda cinsellik bitti..
Zamanla yataklarımız ayrıldı, Bir dönem ayrı yaşadık 3 yıl. Yine birleştik ve son 3 yıl da tekrar deneyelim dedi denedik. vs.)
Biz boşanalım artık. Yarın avukatla görüşeceğim. Gereken işlemleri başlatalım dedi.
Kaderimizde varsa tekrar bir araya geliriz dedi.
Hiç olmaz falan demedim o anda gerek duymadım buna.
Ben de, evliliğim için gereken sabrı gösterdiğimi, çabamı harcadığımı söyledim.
Bunun üzerine "bu konuşmalara gerek yok" dedi.
Sorunun yüzde 99,9 u bende bunun farkındayım dedi:44:
Bu konuşmalarımı istediğin gibi kafanda değerlendirebilirsin dedi.
Bu aşamada kafanda çok fazla soru işareti olduğunu biliyorum.
Merak etme her şey olması gerektiği gibi olacak dedi.
Çok zor ama dünyanın sonu değil. Sen de kendini çok üzme,
Derslerine çalış senin için her şey güzel olacak dedi
Bu arada, hiç ağlamadım. Gözlerim bile dolmadı.
Konuşmasının her kelimesini dikkatle dinledim.
Ben de ona bu aşamada beni mağdur etmeyeceğini bildiğimi, her şeye rağmen bu konuda güvendiğimi söyledim.
Yaklaşık 2,5 saat konuştuk. Yemek yedik. Başka bir yerde kahve içtik vs.
Hiç sesi bile yükselmedi
Arada espriler yaptık güldük falan.
Ben çok şaşkınım galiba.. Şokta olabilirim. Çünkü normal konuşmalarımız bile bir anda tartışmaya dönüşürdü bizim.
Kahvelerimizi içtikten sonra kalktık..
Otoparka beraber gittik,
Tokalaştık ve ayrıldık. o kadar.
Garipti... Hararetli tartışma olur diye bekliyordum açıkçası..
Çok sakin geçti.. Ve huzurluydum.
:44:
Buluşma gerçekleşti. Eve az önce geldim.
Buluşma yeri yaşadığım yere çok uzaktı. Akşam trafiğinde neredeyse 1,5 saat sürede ulaşabildim.
Neyse efendim, buluşma anına kadar haberleşmemiz yine mesajlaşmalarla gerçekleşti. "Geldin mi? Ben geldim. Neredesin?" vs. gibi..
Ben gittiğimde o masada oturuyordu. Ayağa kalktı, gülümsedi. Hoşgeldin çok güzel görünüyorsun dedi
Halbuki çok sade giyinmiştim. Saçımı da topuz yapmıştım. Sadece rimel ve hafif bir allık vardı. (Ağlarsam makyaj dağılır diye fazla özen göstermedim)
Öyle iltifat eden bir adam da değil.
Şaşırdım yani.
Çok perişan görünüyordu. Traş olmamış, sanki yataktan çıkmış gelmiş gibi haldeydi. Saç baş dağınıktı vs.
Genelde bakımlıdır. Manikür pedikür yaptıran bir adam yani düşünün :)
Naber nasılsın, yerleştin mi evine? gibi sorularla başladı konuşma. Yerleşmeye çalışıyorum dedim.
Asıl konuya girişini bekledim. Hiç bir şey söylemeden.
O başladı...
Ben geçmişten bu güne 14 yılı düşündüm dedi.
Ne seni mutsuz etmek istedim, ne de kendimi.
Ama bizim evliliğimizde belki bizim bile farkedemediğimiz bir sorun vardı.
Aslında hiç inanmadığım şeyler ama sanki üzerimizde negatif şeyler vardı ve
biz bunu farkedemediğimiz için çaresine de bakamadık.
Evlenir evlenmez 3. gün kavga etmeye başladık, Halbuki ne büyük aşkla evlenmiştik. Ne çabalar harcamıştın benim için dedi..
Hayatımızda atacağımız her adım sanki düğüm oldu ve biz ilerleyemedik. Olmadı dedi.
"bir şey" bizi hep uzaklaştırdı.
Neden kopamıyoruz, neden ayrılamıyoruz ve neden bir arada yapamıyoruz bunun bi açıklamasını bulamıyorum dedi.
(Bu arada önemli bir bilgi; evliliğimizin 4-5. yılından sonra aramızda cinsellik bitti..
Zamanla yataklarımız ayrıldı, Bir dönem ayrı yaşadık 3 yıl. Yine birleştik ve son 3 yıl da tekrar deneyelim dedi denedik. vs.)
Biz boşanalım artık. Yarın avukatla görüşeceğim. Gereken işlemleri başlatalım dedi.
Kaderimizde varsa tekrar bir araya geliriz dedi.
Hiç olmaz falan demedim o anda gerek duymadım buna.
Ben de, evliliğim için gereken sabrı gösterdiğimi, çabamı harcadığımı söyledim.
Bunun üzerine "bu konuşmalara gerek yok" dedi.
Sorunun yüzde 99,9 u bende bunun farkındayım dedi:44:
Bu konuşmalarımı istediğin gibi kafanda değerlendirebilirsin dedi.
Bu aşamada kafanda çok fazla soru işareti olduğunu biliyorum.
Merak etme her şey olması gerektiği gibi olacak dedi.
Çok zor ama dünyanın sonu değil. Sen de kendini çok üzme,
Derslerine çalış senin için her şey güzel olacak dedi
Bu arada, hiç ağlamadım. Gözlerim bile dolmadı.
Konuşmasının her kelimesini dikkatle dinledim.
Ben de ona bu aşamada beni mağdur etmeyeceğini bildiğimi, her şeye rağmen bu konuda güvendiğimi söyledim.
Yaklaşık 2,5 saat konuştuk. Yemek yedik. Başka bir yerde kahve içtik vs.
Hiç sesi bile yükselmedi
Arada espriler yaptık güldük falan.
Ben çok şaşkınım galiba.. Şokta olabilirim. Çünkü normal konuşmalarımız bile bir anda tartışmaya dönüşürdü bizim.
Kahvelerimizi içtikten sonra kalktık..
Otoparka beraber gittik,
Tokalaştık ve ayrıldık. o kadar.
Garipti... Hararetli tartışma olur diye bekliyordum açıkçası..
Çok sakin geçti.. Ve huzurluydum.
:44:
Sevinsemmi üzülsemmi bilemedim şimdi. buluşmanız negüzel geçmiş. eşinin konuşmasını okuyunca sanki bizi anlatıyoru. 8 yıllık beraberlk tek kavga olmadan. evliliğin ilk haftası kavga ettik. ve ben çok çaba sarfettim evlili için eşimde bunun çok farkında.
ama bundan sonrası için oda kendine güvenmiyor demekki. yoksa devam etmek isterdi.
ne diyim allah yardımcın olsun.
umarım ,herşey yoluna girmiştir ;yazdıklarını okuuyunca çok mantıklı geldin ,umarım hayatın rayına girmiş mutlu ve huzurlusundur
mrb abla yazdıklarını okudum cok etkilendim...cok caba sarf ettim demişsin neler yasadın ne bunun karsılıgında ne yaptın bilmiyorum...ama 14 yıl evli kalmıssın ve cok sey ögrenmişsin belli...bende kabul edersen seni sıkmazsam bi kardesin olarak sende akıl istiyorum...
ben 3 yıllık evliyim ve eşimi cok severek asık olarak evlenmedim...kendime uygun gördüm vaktin geldiğini düşündüm..suan düşününce cahilce bi fikir oldugunu görüyorum ama..sonuçta evlendim..ve 9 aylık bi oğlum var ...cok şükür evliliğim boyunca cok sıkıntılarımız olmadı ufak tefek tartısmalar sadece ve zamanla hepsini cözdük ..birbirimizi sevdik...alıştık...yani en azından ben gercekten sevdigimii biliyorum...oda seviyodu ama oğlum doğdugundan beri ters giden bişeyler var ama ne oldugunu anlayamıyorum...eşimle aramızda adını koyamadıgım bi negetiflik var...kavga etmiyoruz ...tartısmıyoruz ama...eskisi kadarda güzel vakit geciremiyoruz...konusamıyoruz yani..bu belki oğlum daha küçük oldugundan ve ben vaktimin büyük bi çogunlugunu onunla ilgilenmekle geçiridigimden bilmiyorum...son bir aya kadar bu kadar yoğun eşimin artık beni sevmedigini...benle ilgilenmek istemedigini düşünmemiştim...eşim değişti ...sürekli bi kusur arar oldu..ne yapsam illa laf edecek bişey buluyo...yüzünde benden iğrenir gibi bi ifade oluyo hep...pek yüzüme bakmıyo zaten konusrken...hep asagılamaya calısıyo...hiç saygısı kalmadı anlayacagın...sebebini bilmiyorum...ne yapacagımıda bilmiyorum...ben bi süre bunları kafama takmamaya duymamaya calıstım...yine kadınlığmı yaptım...güler yüzümü gösterdim...hep ilk adımı ben attım..benden yana bi sorun yoktu ama o hep uzaktı...yani anlayacagın onun sıkıntısı nedir ben ne yapabilirim bilmiyorum...bana bi yol gösterebilirmisin
ben 3 yıllık evliyim ve eşimi cok severek asık olarak evlenmedim...kendime uygun gördüm vaktin geldiğini düşündüm..suan düşününce cahilce bi fikir oldugunu görüyorum ama..sonuçta evlendim..ve 9 aylık bi oğlum var ...cok şükür evliliğim boyunca cok sıkıntılarımız olmadı ufak tefek tartısmalar sadece ve zamanla hepsini cözdük ..birbirimizi sevdik...alıştık...yani en azından ben gercekten sevdigimii biliyorum...oda seviyodu ama oğlum doğdugundan beri ters giden bişeyler var ama ne oldugunu anlayamıyorum...eşimle aramızda adını koyamadıgım bi negetiflik var...kavga etmiyoruz ...tartısmıyoruz ama...eskisi kadarda güzel vakit geciremiyoruz...konusamıyoruz yani..bu belki oğlum daha küçük oldugundan ve ben vaktimin büyük bi çogunlugunu onunla ilgilenmekle geçiridigimden bilmiyorum...son bir aya kadar bu kadar yoğun eşimin artık beni sevmedigini...benle ilgilenmek istemedigini düşünmemiştim...eşim değişti ...sürekli bi kusur arar oldu..ne yapsam illa laf edecek bişey buluyo...yüzünde benden iğrenir gibi bi ifade oluyo hep...pek yüzüme bakmıyo zaten konusrken...hep asagılamaya calısıyo...hiç saygısı kalmadı anlayacagın...sebebini bilmiyorum...ne yapacagımıda bilmiyorum...ben bi süre bunları kafama takmamaya duymamaya calıstım...yine kadınlığmı yaptım...güler yüzümü gösterdim...hep ilk adımı ben attım..benden yana bi sorun yoktu ama o hep uzaktı...yani anlayacagın onun sıkıntısı nedir ben ne yapabilirim bilmiyorum...bana bi yol gösterebilirmisin
Benzer Konular
