- 31 Ekim 2014
- 3.782
- 9.370
- 208
Hal hatır sormadan, uzun girişler yapmadan doğrudan konuya dalacağım bu sefer; sıkıldım, bunaldım, boğuluyorum. Birbirinin aynı geçen bir yeni güne daha katlanmaktansa sokak ortasında "Çıkarın beni buradan" diye gökyüzüne bağırayım da hem benim hem o an o halime tanık olan alakasız insanların hayatına bi hareket gelsin diyorum bazen.
Ama tabi tertemiz delirmek de bi lüks, can sıkıntısından daha ciddi durumlara saklamak lazım.
İsterdim ki size şu halime sebep sağlam bi trajedi anlatayım, bunlar bunlar oldu o yüzden bu haldeyim diyeyim; ama yok. Ki sorun tam olarak bu aslında, bi şeylerin olması değil hiçbi şeyin olmaması.
Böyle yazarken elindekilerin kıymetini bilmiyorsun sen diye bi de kendimi suçluyorum, o da üstüne tüy dikiyor. Kendimi iyi hissedeyim diye elimdeki iyi, güzel ve anlamlı şeyleri saymaya çalışıyorum, hiç fena bi liste de çıkmıyo ortaya ama bana yetmiyo.
Monotonluğun bu kadar ağır bi kelime olduğunu fark etmemişim. Hiçbi şey tazelenmiyo. Aynı insanlar, aynı sohbetler, aynı mekanlar, aynı iş...zorluklar ve kolaylıklar, sevinçler ve üzüntüler bile aynı. Yeni hiçbi şey yok sanki.
Bu koşullar altında olabilecek en hevesli şekilde girdim yeni yıla yeni bi ben bulayım diye, ama bakıyorum etrafa eskimiş, değersizleşmiş saçma sapan bi gezegen. Ya da gezegen her zamanki kadar b.ktan, eski ve degersiz hisseden benim.
Bi derdiniz olur hayatınızı eksik bırakan, o derdi çözersiniz tamamlanmış, mutlu ve huzurlu hissedersiniz. Ama ben resmen hayatın kendisine olan merak ve ilgimi kaybediyorum.
Ne bu simdi sizce; pandemi etkisi mi, gizli bi depresyon mu, rahat batması mı? Hayatı bi düzen oturtmak insanı depresyona sürükler mi? Saçma değil mi bu? Gerçi düzene oturttum da ne oldu, kıyasla mı mutlu olacağım bak bunu hulamayanlar da var diye... Ne ulusal ne uluslararası koşullar izin veriyo mu sanki kendi keyfimce varolmama, eğlenmeme, ögrenmeme, keşfetmeme...
Off neyim eksik de benim tamamlanamıyorum, huzursuzum?

İsterdim ki size şu halime sebep sağlam bi trajedi anlatayım, bunlar bunlar oldu o yüzden bu haldeyim diyeyim; ama yok. Ki sorun tam olarak bu aslında, bi şeylerin olması değil hiçbi şeyin olmaması.

Böyle yazarken elindekilerin kıymetini bilmiyorsun sen diye bi de kendimi suçluyorum, o da üstüne tüy dikiyor. Kendimi iyi hissedeyim diye elimdeki iyi, güzel ve anlamlı şeyleri saymaya çalışıyorum, hiç fena bi liste de çıkmıyo ortaya ama bana yetmiyo.
Monotonluğun bu kadar ağır bi kelime olduğunu fark etmemişim. Hiçbi şey tazelenmiyo. Aynı insanlar, aynı sohbetler, aynı mekanlar, aynı iş...zorluklar ve kolaylıklar, sevinçler ve üzüntüler bile aynı. Yeni hiçbi şey yok sanki.
Bu koşullar altında olabilecek en hevesli şekilde girdim yeni yıla yeni bi ben bulayım diye, ama bakıyorum etrafa eskimiş, değersizleşmiş saçma sapan bi gezegen. Ya da gezegen her zamanki kadar b.ktan, eski ve degersiz hisseden benim.

Bi derdiniz olur hayatınızı eksik bırakan, o derdi çözersiniz tamamlanmış, mutlu ve huzurlu hissedersiniz. Ama ben resmen hayatın kendisine olan merak ve ilgimi kaybediyorum.
Ne bu simdi sizce; pandemi etkisi mi, gizli bi depresyon mu, rahat batması mı? Hayatı bi düzen oturtmak insanı depresyona sürükler mi? Saçma değil mi bu? Gerçi düzene oturttum da ne oldu, kıyasla mı mutlu olacağım bak bunu hulamayanlar da var diye... Ne ulusal ne uluslararası koşullar izin veriyo mu sanki kendi keyfimce varolmama, eğlenmeme, ögrenmeme, keşfetmeme...
Off neyim eksik de benim tamamlanamıyorum, huzursuzum?
