Merhaba herkese.
Ben daha henüz 2 buçuk aylık evliyim.
EṢimi çok seviyorum onun için ailem'den uzak bir yere yerleṣtim. Iṣimi de çok seviyordum, ṣimdi baṣka bir ülke'de çalıṣıyorum. Ve yeni iṣimden o kadar nefret ediyorum ki... sabah saat 4 te kalkıp akṣam saat 10'da evde oluyorum, ve bu haftanın 4 günü. Maaṣım çok çok iyi ama burnumdan geliyor, sabah'ları keṣke ölsem de gitmesem diyorum, keṣke kaza yapsam diyorum. Çok sorumluluğum var, ve sürekli küçük hatalar yapıyorum.
Iṣi bırakmayı düṣünüyorum sabrım kalmadı.
Öte yandan ailemi çok ama çok özlüyorum. Aramızda 2 buçuk saat yol var ama ben iṣim yüzünden gidemiyorum (çok yoruluyorum, boṣ günümde sadece uyumak istiyorum).
Kendimi o kadar yalnız hisediyorum ki. Hiç bir arkadaṣım yok yanımda.
Oturduğum ṣehir çok sessiz, herṣeyden uzak kasaba gibi.
Sürekli ağlıyorum gizli gizli derdimi kimseye anlatamıyorum. Uzak'tan bakıldığında yüksek maaṣlı, yeni evli, mutlu bir kadın gibi görünüyorum. Ama ben eski hayatımı ṣimdiden çok özlüyorum. Ne zaman alıṣacağım ben...? Çok mutsuzum 44 kiloya düṣtüm.
