hayatınız az çok bizimkine benziyor ben de tayin olduğum ilde eşimle evlendim evlenmeden öncede nerde yaşayacağız olayı gündemdeydi. annemler benim memleketimde olmamı istiyorlardı hala da istiyor. eşim o zamanlar özel bir şirketteydi benim memleketimde iş bulamam falan dedi neyse biz karar verdik ve eşimin memleketinde ev kurduk...ben bundan çok rahatsız değildim açıkçası ama zamanla her şey koymaya başladı bir düğüne gidersin herkes yabancı iş yerindede arkadaşım yoktu fazla....onun aileside biraz kendi halinde kötü değiller ama hani gidelim gelelim arayalım soralım olayı yok....neyse eşim kppssyle ikimizinde memleketine çok uzak bir yere atandı yani artık eşit uzaklıktaydık buna içten içe sevindim gel gör ki burda çocuğumuz oldu ve yabancı şehirde olmanın ne kadar zor olduğunu o zaman ikimizde anladık...
ben ona hiç bir zaman şuraya tayin isteyelim v.s demedim...memleketime zaten gidemeyiz orda onun kurumu yok. olsa bile erkekler böyle inatlaşınca gitmez. ama hep dua ederdim beni anlasın gurbeti anlasın derdim. evet anladı ama ikimiz içinde zor oluyor. çocuğu bırakacak kimsemiz yok hastaneye kontrollere gitmem lazım kızımı kime bırakayım. en azından onun memleketinde olsak bırakacak birileri olurdu....
gelelim size bence eşiniz memleketinize yakın bir yer istiyorsa kabul edin. eğer zorla kendi memleketinize götürürseniz sürekli başınıza kalakacaktır bunu ve huzurlu olayım derken huzursuz olursunuz. ama ilk önce başka memlekete sonra da kendi memlketinize gidebilrisiniz. çocuk olunca eşinizde bunu kabul edecektir. kaldı ki şöyle düşünün kendi memleketinizde olabilirdiniz ve anneniz çocğunuza bakamayabilirdi babanız v.s rahatsız olabilirdi yine bakıcıya veriridiniz....bence siz bunu takıntı yapmışsınız kendinize çevre oluşturun çocuk olunca çevrede artıyor çocuklu insanlarla görüşmeye başlıyorsunuz zaten ondan vakit bulup sosyalleşemeyeceksiniz bir dönem...tabi ki gönül ister ki ailenize yakın olun ama artık evlendiniz ve buradasınız mantıklı olanı seçmelisiniz...ayrıca ona da hak verin siz ailenize yakınsanız o da olmak isteyebilir ikinizde uzak olun ya da 3*4 saatlik mesafeyle kendi ailenize yakın olun...
ben ona hiç bir zaman şuraya tayin isteyelim v.s demedim...memleketime zaten gidemeyiz orda onun kurumu yok. olsa bile erkekler böyle inatlaşınca gitmez. ama hep dua ederdim beni anlasın gurbeti anlasın derdim. evet anladı ama ikimiz içinde zor oluyor. çocuğu bırakacak kimsemiz yok hastaneye kontrollere gitmem lazım kızımı kime bırakayım. en azından onun memleketinde olsak bırakacak birileri olurdu....
gelelim size bence eşiniz memleketinize yakın bir yer istiyorsa kabul edin. eğer zorla kendi memleketinize götürürseniz sürekli başınıza kalakacaktır bunu ve huzurlu olayım derken huzursuz olursunuz. ama ilk önce başka memlekete sonra da kendi memlketinize gidebilrisiniz. çocuk olunca eşinizde bunu kabul edecektir. kaldı ki şöyle düşünün kendi memleketinizde olabilirdiniz ve anneniz çocğunuza bakamayabilirdi babanız v.s rahatsız olabilirdi yine bakıcıya veriridiniz....bence siz bunu takıntı yapmışsınız kendinize çevre oluşturun çocuk olunca çevrede artıyor çocuklu insanlarla görüşmeye başlıyorsunuz zaten ondan vakit bulup sosyalleşemeyeceksiniz bir dönem...tabi ki gönül ister ki ailenize yakın olun ama artık evlendiniz ve buradasınız mantıklı olanı seçmelisiniz...ayrıca ona da hak verin siz ailenize yakınsanız o da olmak isteyebilir ikinizde uzak olun ya da 3*4 saatlik mesafeyle kendi ailenize yakın olun...