Yetersizlik Hissi

T

TinyLove

Guru
Kayıtlı Üye
30 Kasım 2010
2.908
14
358
Oğlum 14 aylık ve ben 8.ayından itibaren çalışıyorum ikimizinde alışması çok zor oldu sabah 8 akşam 7 ayrılışlarına bazen daha da geç oluyor buİlk başladığım günlerde kendimi bir şekilde avutabiliyordum oğlumda küçüktü iyi bir kariyerim var ona sağlam bir gelecek hazırlayabilirim diye.Evet bunların hepsi hala var ama ben çok kötüyüm.Oğlum her gece sabaha kadar göğsümün üstünde uyuyor bunu bu aralar bir dk ayrılmadan yapıyor önceden böyle değildi.Eve gittiğimde beni gördüğünde annem diye sarılıveriyor boynuma ama nasıl içten bir sarılış düşünün daha minnacık kollarıyla yapıyo bunu sonra başlıyo göğsümde durmaya inanın abartmıyorum yemek yerken üstümü değiştirirken bile ayıramıyorum kokluyo sabaha kadar Ben çalışmak zorundayım maddi imkansızlıklardan dolayı, eşimin maaşıyla geçinemeyiz çünkü.Ama keşke imkanım olsa da hep oğlumun yanında kalabilsemKendimi ona karşı çok eksik hissediyorum anca akşamları gittiğimde ne kadar yeterli olursam beraber tv izliyoruz yemek yiyoruz emmeyi bıraksa göğsümün üstüne koyuyo kafasını öyle izliyo tvyi yemeği de aynı şekilde.Kafasını bir dk ayırsam ağlıyo annem annem diye.Sabah ayrılışlarımız zaten ölümüm oluyor her sabah gözlerim şiş çıkıyorum evden.Her anne oğluna bağlıdır ama ben aşırı düşkünüm ona .Doktorumuzda uyardı her dediğini yapmayın alışacak mecbur diye.. oğlum çok emrediyo konuşamıyo tam ama parmağıyla gösterip istediklerini anlatıyor ve almazsak bağırıyor vuruyor bu huyu da yeni başladı önceden sessiz sakin ağlamayı bilmeyen bir bebekti.Sanırım oğlum hırçınlaşıyor ve ben bunun sebebini kendime bağlıyorum .Öyle suçlu hissediyorum ki kendimi şuan her istediğini alabilirim ona ama inanın bu bile bir an yüzümü güldürmüyor.Artık çok sıkıldım gizli gizli ağlamaktan.Çok özlüyorum onu iş yerindeyken..
Napıcam bilmiyorum azda olsa hafiflese ona olan suçluluk duygum.Keşke diyorum bazen keşke daha iyi şartlar altında dünyaya getirmiş olsaydım onu Ama artık bunu söylemek uygulamak için çok geç kaldım..Bazen diyorum büyüdüğünde bacağıma yapışıp anne gitme diye ağlarsa naparım bilmiyorum o an yıkılırım sanırım.Ben onu çok seviyorum
 
oyyy kurban olurum ben ona
canım ama hayat zor, tek maaşla dahada zor, ser sefil olsa istediği alınmasa ilerde iyi şartlarda yaşayamasa onun ezikliğinide yaşıcak bide böyle düşün, bide 2 yaşına kadar anneye yapışık derecede bağlı oluyodu çocuklar bildiğim kadarıyla, seneye daha rahat olucaktır çevresini keşfe dalacaktır, Allah sizi hiç ayırmasın
 

amin canım aminrabbim kimseyi evladından ayırmasın..Geçer mi bilmiyorum ama kendimi sorumsuz hissediyorum oğlumun hiç bir şeyiyle ilgilenemiyorum ilklerini ben göremiyorum artık zoruma gidiyor ne bilim ne zormuş anne olmak
 
Aynı durumdayız sizinle.
Tek farkla ben büyükten tecrübeliyim.
Çalıştığınız için sizden ayrılmamak istemesi gayet normal.
Büyüdüğünde de kapıda bacaklarınıza yapışmaması için yapabileceğiniz çok basit şeyler var.
Mesela kapıdan çıktığınızda ne yaparsa yapsın asla geri dönmeyin eve.
Ben çok bilirim büyügümü evdebırakırken merdivenlerde ağladığımı. Biri iki hafta ağladı sonra baktı anne naparsa yapsın geri dönmüyor alıştı yavrucum.
Üzülmeyin.
Her çalışan annenin başına gelen şeyler bunlar.
O sizin onu ne kadar sevdiğinizi hep bilecek.
B:unu ona anlatmanız için 24 saat yanında olmanız gerekmiyor.
 

anne olunca anlarsın diye boşuna demiyolarmış...
ben evli değilim Rabbim bizlerede nasip eder inşallah, hırçınlığı falanda kendine bağlama, iş yerinde çocuğu olanlardan dinliyorum ara ara şu yaşta şöyleydi bu yaşta böyle oldu diye anlatıyolar, çocukların dönem dönem sakin ya da dalgalı oldukları dönemler var, konu hakkında kitaplar okuyarak sende onun ruh haline göre davran ama şımartmadan, çalışmak zorundasın tatlım napalım baba napsın o da çok özlüyodur yavrusunu,sen emzirirken falan inanılmaz bi bağ kuruyosun baba uzaktan bakıyo, anneye daha bağlı şu an, ilerisini düşünerek kendini motive etmelisin
 

kesinlikle katılıyorum saatler geçirmek değil önemli olan nitelikli saatler geçirmek, ona masal okumak oyunlar oynamak yatarken öpüp koklamak...ev hanımı olupta kafasını evlenme programlarından kaldırmayan sürekli çocuğundan şikayet eden annelerde var
 
Keşke şartlarınız uygun olsaydı da çalışmasaydınız ama alışmaktan başka çareniz yok.
Üzmeyin kendinizi benim annem de babam da çalışan insanlardı ve ben doğduğumda ilçeye gidiş gelişi zor hatta kışın gidiş gelişi bile olmayan bir köyde çalışıyorlarmış. Ben ilçede babannem ve amcamlarda büyümüşüm ailemi sadece haftasonu görebiliyomuşum. Annem ben doğduktan 5-6 ay sonra bırakmak zorunda kalmış beni. bebekliğimin 3-4 yılı annemden babamdan ayrı büyümüşüm ama yanımda beni annem babam kadar sahiplenecek insanlar varmış. Sizin de emanet ettiğiniz kişiye güveniniz tamsa çok düşünmeyin bunlar mecburen yaşanacak şeyler, hem bunu yaşayan tek siz değilsiniz
Allahım daha acı ayrılıklar yaşatmasın :)
 


işte ben bunu yapamıyorum canım benim hatamda burda başlıyor.Oğlum bir ıh dese aklım gidiyor hemen sarılıyorum öpüyorum ağladığındada böyle içimden birşeyler kopuyor kıyamıyorum zaten o ağladığında benim gözyaşlarım çoktan akmış bulunuyorbende bağımlılık var sanırım aşamıyorum bunu ona hayır demeyi bilmiyorum o ağlarken gidemiyorum
 

inşallah istediğin zaman anne olursun...
Bazen bende öyle diyorum oğlum şuanda hırçın doğru ama geçer diyorum ama doktor öyle demiyor benim ona olan bağlılığıma bağlıyor bunu her dediğini yapmama bekliyorum sadece canım yapabilceğim başka hiç bir şey yok çünkü
 


Ben daha acı ayrılığı da yaşadım güzelim oğlum ikizdi.Kızımı kaybettimBelki de ondan bu bağlılığım böyle üstüne düşmelerim.Bazen bakıyorum çalışan annelerin çocuklarına konuşuyorumda onlarla geçen gün 7 yaşında ki bir çocukla konuştum mesela bana dedi ki annem çalışıyor ama ben onun evde olup benimle ilgilenmesini isterdim beni okula götürsün bana yemekler yapsın benim derslerime yardım etsin okula gelip diğer çocukların annesi gibi montumu giydirsin isterdim dedi o bile bunları düşünebiliyor diyorum ya ben yandım büyüdüğünde
 
Oooof of canım yaa Ben henüz anne değilim ama ben küçükken annem çalışırdı kendi kendimi büyüttüm diyebilirim.
Çalışan annenin çocuğu olmak da gerçekten zor.Bişeyler eksik kalıyor sanki.En azından bende öyle oldu.
Şimdi çocuğum yok ama ben de senin durumundayım çalışmam şart yoksa geçinemeyiz.
Şimdiden düşününce gözlerim doluyo ileride kendi çocuğumu kendi kanından da olsa anneane yada babaane yetiştirecek.Kendi istediğim gibi yetiştiremeyeceğim belki de.
Ne var sanki biraz daha iyi şartlar olsa çalışan anneler için.
 

Çok üzüldüm canım meleğini kaybetmişsin Allah bidaha yaşatmasın. Tabiki herkes ister annesi yanında olsun ama bunu çocuk küçük yaşta kabullenirse kendi kendine yetmeyi öğrenir.
Evli çocuğu olan bir arkadaşım da seninle aynı durumdaydı oğlunun ona yapışık gezdiğini anlatıyodu. Şimdi çocuk 4 yaşında herşeye alışmış durumda hatta kreşte ağlayan diğer çocukları teselli ediyomuş ( büyümüş de sanki sıpa :)) Ben de çalışan biriyim bekarım senin içinin yanmasını anlayamam ama şunu söyleyebilirim "küçükken ezildim, herşeyden mahrum kaldım, ailemin eksikliğini hissettim gariban gibiydim" demiyorum. Ailemden uzakta yaşadım hergün yüzlerini görme fırsatım bile yoktu sadece haftada 2 gün birlikteydik. Bu durum benim psikolojimi etkilemedi kalıcı hasarlar oluşturmadı. Şimdi hatırlamıyorum bile o günleri ilerde oğlun da hatırlamayacak çok akıllı kendine yeten bağımsız bir birey olacak.
 


Benm korkuğumda tam olarak bu canım ezik büyümesini istemiyorum ben onun.Hani benim annem var arkamda demesini istiyorum her an hemde herşeyiyle onun arkasında durucam çünkü .İnşallah o da senin gibi yada o 4 yaşında ki arkadaşının bebeği gibi akıllı kendini bilen ve yetiştiren bir birey olur.
 


Peki ne yapsa annen hani o eksiklik olmazdı elimden geleni hatta fazlsaını bile yapmaya hazırım onun için şimdi bile her gün 3-4 kere arayıp onu anlamamasına rağmen akşam geleceğim oğlum diyorum onu çok sevdiğimi söylüyorum .Korkuyorum canım çok hemde arkadaşlarının anneleri ilgilenirken o neden benim annem yok demesinden
 
Annem daha benim kırkım çıkmadan çalışmaya başlamış. Sanırım izin meselesi şimdiki gibi değilmiş ya da sıkıntı varmış onda bilmiyorum. Babaannem bakıyordu bana da. Hep anlatırlar mesela bana çikolata almazsanız akşam eve almıcam sizi diye gönderirdim annemle babamı işe. Hani bütün gün beni sizden mahrum bırakıyorsanız, akşama ödül isterim şeklinde. Tek çocuk hatta tek torun olmanın şımarıklığı biraz da.. Tabi öncesinde alışana kadar çok ağlamışım, annem yoksa yemek yemem falan diye babaannemi ağlatırmışım. Mesela başka bir üye de söylemiş. Asla geri dönmeyin sabahları. Ve çocuğunuzun yanında bu konu için asla ağlamayın. Babaannem beni doldurmak için hala söyler "o kadar ağlardın da dönüp gelmezdi o vicdansız annen" diye. Bende "çünkü öyle olması gerekiyormuş babaanneeeee doğrusunu yapmııış" derim ona. 4 yaşında kreşe başladım ben, annemin iş yerine yakın yerdeydi. Bana hep şey derdi çok iyi hatırlarım "benim aklım hep sende, bir şeye ihtiyacın olursa söyle öğretmenine arasın beni hemencecik gelirim, sakın yalnız kaldığını düşünme seni çok seviyorum ama çalışmam ailemiz için çok daha iyi oluyor." Siz de bunları deneyebilirsiniz. Ben hiçbir zaman annemin eksikliğini hissetmedim. Hatta şu an 21 yaşındayım ve ileride annem gibi bir anne olamayacaksam Allah'ım bana çocuk verme diye dua ediyorum. Çocuklar ister istemez duygusal bakıyorlar olaya, tabiki de öyle olacak zaten. Ama inanın sabah bir annenin çocuğuna montunu giydirmesi falan maddi problemler olduktan sonra o çocuğu da mutlu etmez. Yansır çünkü ister istemez. Ben şimdi diyorum ki annem iyi ki hep çalışmış, hala da çalışıyor. O göğsünüze yatması falan da anneye düşkünlüğündendir. Zira o bende de var, hala annemin kucağına falan oturmaya çalışırım... O anneye düşkünlükten oluyor, anneyi özlemekten değil.

Eminim ki ileride sizin çocuğunuz da geçmişe baktığında annem iyi ki çalışmış, iyi ki maddi sıkıntımız olmamış diyecek. Kendinizi üzmeyin.
 


Benim annem bakıyor oğluma en az benim kadar hatta benden bile iyi bakıyor belki.Oğlum daha çok küçük gene de onunla konuşuyorum ve çikolatayı o da çok sever ama göğsüm onun vazgeçilmezi ..Daha küçük olduğu için anne kokusuna ihtiyacı var sanırım ve bazen hani olur ya biz bile her an annem olsun yanımda deriz belki de şuanda oğlum bu durumda.Ben ona hoşçakal demeden ayrılmıyorum evden .Ağlasa bile o görsün istiyorum çıkarken terkedilmişlik duygusunu hissetmemesi için .Ona söylüyorum şimdi gidiyorum ama akşam sana mama alıp geleceği seni çok seviyorum diyorum .Biliyo musun sabahları saate bakıyor ve sanki biliyormuş gibi tam 08:00'da anne meme diye ağlıyo kesinlikle uyumaz her sabah bana sarılır öyle bir ayrılış oluyor.Hafta sonları da paşam en az 9'da kalkıyor.Bende bunları düşünüyorum evde olsam büyüdüğünde bana neden bunu alamıyorsun derse çok koyar yada neden bzim bir evimiz yok odam yok derse oturup ağlarım o canımı daha çok yakarama işte annelik en azından 5-6 yaşına kadar yanında kalabilseydim
 
canım seni çok iyi anlıyorum. benimde 14 aylık oğlum var ve doğum iznim bitiğinden beri çalışıyorum. ve 9 aylıkken kreşe vermek zorunda kaldım. kendimi hep suçladım.
orada benim gibi bakamazlar temiz bir ortamda olmayacak diye.
o zaman güle oynaya giderdi kreşe.
şimdi sabah babası bırakırken baba diye ağlıyormuş.
bu aylarda bebekler anneye daha çok bağlanıyor.
onlar için çalışmak zorundayız mecburuz. keşke eşlerimizin maaşları iyi olsa da çocuğumuzu biz büyütsek.
yaptığın hata eğer en ufak ağlamada kucağına alırsan bir süre sonra seni kullanmaya başlar.
evet ağladığında kıyamıyoruz ama öğretmenimiz öyle söyledi.
senin yanında olduğunu ama yapışık olmaması gerektiğini anlamalı.
elbette özlüyor ama akşam onunla ilgilenerek oyun oynarak güzel zaman geçirebilirsiniz.
çok zor çalışan anne olmak.
birde çocuğa sana mama almak için cici almak için çalışıyorum demek çok yanlışmış.
çocuk o zaman annem evde otursun bana bişey almasın diye düşünüyor.
birde nacizane fikrimi söylemek istedim.
2 yaşına kadar tv izletmek doğru değil.
beyni boş yere doluyor,
uyuduktan sonra açabilirsin.
ben hiç izletmiyorum.
tabi ki yinede sen bilirisin.
kendini lütfen üzme.
 

Söylediklerinin hepsinde haklısın ve inan ben bunların hepsini biliyorum.Benim sorunum ona aşırı bağımlılığım çalıştığım için kendimi suçlu hissediyorum ve dedikelrini yaparak kendimi avutuyorum.Benden soğumasından çok korkuyorum.Senin durumun benden daha kötü benim annem bakıyor en azından ama sen ona hayır demeyi biliyorsun...ne için çalışıyoruz demeliyiz peki canım?
Ben hani ona senin geleceğin için aneciğim diyorum ama zaten anlamıyor .
Dediğin çok doğru oğlum beni sonuna kadar kullanıyor kimseye yapmadığını yapıyor bana annemde diyor mesela sen gelince birşey oluyor buna diyor:26::26:
 

Annemin beni uyutup gittiğini hatırlıyorum.Kaç yaşındaydım bilmiyorum kalkıp ağladım falan baktım etrafta kimse yok.
Evde kimse yok.(annemin işi yakındı bırakıp gidiyordu ne cesaret)Benim başka sorunlarım da vardı gerçi.Hiç arkadaşım yoktu dağın başı gibi biyerde oturuyoduk.
Başkaları okuldan çıkıp anneler falan toplanırlardı bi acaip olurdum.Şimdi annem işten çıktı kardeşim küçük mesela sürekli onunla birlikte geziyorlar ders çalışıyorlar
Ne bilim o zamanlar dediğin gibi daha çok başkalarının annelerinin gelmesi ağır oluyordu sanırım.
 


Annen mecbur olmasa bunu yapmazdı cnmHangi anne evladından bir dk ayrı kalmak ister
Ben şimdi bile her sabah oğlum uyanıkken gidiyorum işe hiç uyuduğu olmuyo ama uyusa bile uyandırırım ona gidiyorum demek için
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

P
  • Kilitli
Eşimin ailesi beni istemiyor mu?
4 5 6
Yorumlar
100
Görüntüleme
7K
accessdenied
B
Bunalmışlık Hissi
Yorumlar
11
Görüntüleme
702
my hope
Hiç evlenemeyecekmis hissi?
4 5 6
Yorumlar
109
Görüntüleme
7K
Masmavi85
M
Y
Meme büyütme ameliyatı sürecimi paylaşıyorum
2
Yorumlar
36
Görüntüleme
9K
yerebakanyurekyakan
Y
H
10 yıldır hasta olma sebebim kocammis
2 3
Yorumlar
56
Görüntüleme
4K
Siyah Palto
S
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…