Burdaki kadınlara sorsan ne acılar çıkar hayatlarından değil mi? Psikolojileri de bozuldu zaman zaman çok zor zamanlarda yaşadılar. Ama mücadele ettiler direndiler. Gidip her fiziğini beğendiği adamla mı oldular? Kendi karakterleri özsaygıları var çünkü olmadılar. Sevgiliyken cinsellik yaşayanlara sonsuz saygım var ama böylesini ben normal görmüyorum görenleri de anlamıyorum
Bence konu sahibi her beğendiği adamla birlikte olmuyor. Yani ben kendisini dışarıdan da biliyorum. Biz 2019 sonunda konuşmaya başladık, bu sürede 4-5 erkek duydum sadece. Arada kısa flörtleri olmuştur mutlaka. Tek gecelik ilişki ya da sadece sekse dayalı ilişkisi olan arkadaşlarım bu sayıya maksimum bir haftada ulaşıyor. Aynı gün içinde iki farklı erkekle seks yapan arkadaşlarım da var. Çoğunlukla haftada 2-3 yeni insanla tanışıp görüşüyorlar hemen. Çoğu da kendini sevmeyen kızlar. Sevgiye ilgiye muhtaçlıklarını o şekilde tatmin etmeye çalışıyorlar
.
Ben de babası varken, başındayken yokluk çekenlerdenim. Kimsenin beni gerçekten sevdiğine inanamıyorum. Sevgilime karşı “beni gerçekten seviyor mu” diye düşündüğüm çok oluyor, 6 yıldır birlikte olmamıza rağmen. Beni sevmesine rağmen rahatsız olduğu şeyleri dile getirdiğinde hemen beni aslında sevmiyor diye ağlıyorum, ona yansıtmamaya çaba gösteriyorum.
Annem zihinsel engellina onu sevdiğimi en son ne zaman söylediğimi hatırlamıyorum. Babamdan yetişkin hayatımda sadece bir kez duydum bu cümleyi, onda da ben ona söyledim o karşılık verdi. Söyleyemez ama hissettirir çoğu baba, bende bu da olmadı. Üniversiteye gidene kadar da babamla direkt iletişimim yoktu, annem hastalanınca birbirimizle muhatap olmak durumunda kaldık resmen. Bu yüzden erkek arkadaşımla uzak olduğumuz her gece ama her gece (2 senedir uzak mesafedeyiz) karşılıklı “seni seviyorum” demezsek uyuyamıyorum.
Biz de fuckbuddy olalım diyerek başladık. Çünkü o sırada ikimiz de sevgililerimizden yeni ayrılmıştık. Kalp kırıklığımız vardı. Karşılıklı yara bandı yapmayı planlıyorduk birbirimizi. Sırf yalnız kalmamak için fuckbuddy olmayı kabul ettim ilk başta. Üstelik bakireydim
özel olsun falan diye düşünmedim. Yalnız kalmaktan iyiydi. Baştan karşılıklı beğeni ve çekim vardı, zamanla bağlandık duygu geliştirdik, ilişki yürütebileceğimize inanınca da sevgili olduk.
Dışarıdan bakana inanılmaz boğucu gelirim kesin, ilgi sevgi istiyorum sürekli. Başta çok yakınırdı ama erkek arkadaşım da alıştı artık herhalde. Aynı evde olunca durmadan sarılıp öpüşüyoruz. İstenmeyen bir bebektim, hazır olunmayan bir hamilelik sonucunda dünyaya geldim, ailemde görmediğim ilgi ve sevgiyi hayatıma giren erkeklerde arıyorum
.
Bu daddy issues muhabbeti tamamen doğru. Herkesin yaşadıklarına verdikleri tepkiler faklı. “İnsanlar ne travmalar yaşıyor, bunun arkasına sığınıyorsunuz” demek doğru bir yaklaşım değil. Benzer şeyler farklı insanları farklı şekillerde etkiliyor. Kiminin psikolojisi daha sağlam oluyor o kadar etkilenmiyor kiminin altında farklı nedenler oluyor etkileniyor. Ya da kimi etkilense de farklı şekilde bir tepki veriyor; mesela babasından hiç ilgi/sevgi görmediği için erkeklere tövbe etmek, kimseyi kolay kolay hayatına almamak, kimseye kalbini tam olarak açamamak da bir tepki. Ben başta hep babam gibi erkekleri çektim kendime. İlgisiz, üşengeç, bir şeyi yapması için 40 kere hatırlatmamın gerektiği erkekler. Benden 20 yaş büyük adamla bile görüştüm. Sırf ilgi dolu, beni bir yetişkin gibi görüyor, fikirlerime önem veriyor diye. O adamla yaşadıklarımdan sonra değişmeye karar verdim birçok yönde. Sorunlarımın çoğunu da hallettim. Daha yukarıda bahsettiklerim dışında bir şey kalmadı, kendimi sevme yönünde adımlarım devam ediyor. Hem annemin hem de babamın en iyi özelliklerinin toplandığı bir insanla beraberim şu an. İkisinin en kötü özelliklerini barındıran insanları bulma döngümden kurtulduğum için mutluyum.
