Ben beş yaşında başladım okula, ikinci sınıftan. Sınıftaki çocuklar benden üç yaş büyüktü. Sinek diye lakap takmıştı melek ırıspısı :) bu yaşımda hala melek ismine takıntım var. Sonra bir de okula geç başlayan hasan vardı. Deli hasan derlerdi o da beş yaş büyüktü benden. Hepsi durmadan benimle uğraşırlardı. O kadar gururlu bir çocuktum ki, anneme "bana böyle yaptılar" diye anlatmazdım. Hiç anlatmadım. Benden epey iri oldukları için gücüm yetmezdi onlara.
Sonra ne mi oldu? Bu deli hasan bir gün benim karnıma yumruk attı. Esasında canım çok acımadı ama bayılma numarası yaptım. Öğretmen müdürü çağırdı. Okul ayağa kalktı. Annemi çağırdılar falan. Hasan hem dayak yedi hem disipline gitti. Müdür sınıfa dönüp "bir daha bu kıza bir şey yapan olursa bana getirin" dedi. Sorun komple çözüldü. Kimse artık beni ezmeye çalışmadı. Bir günlük ev tatili de cabası :)
Bu travmatik okul anılarını niye anlattım. Çünkü ben okuldaki hiçbir mevzuyu anneme anlatmayarak toplumda kendimi nasıl savunacağımı öğrendim. Hayatımın hiçbir döneminde de kendimi ezdirmedim. Evet annesiniz, ben de anneyim anlıyorum endişenizi. Lakin çocuğunuz kendini savunmayı öğrenmeli. Canı yansa da, kırılsa da sesini çıkarmayı öğrenmeli. Ben de çok ağlardım, gizli gizli :) elinizden gelen önlemi alın elbette. Ancak çocuğunuza kendini savunmayı da öğretin. Mümkünse böyle saçma sapan tipler için üzülmemeyi öğrensin. Kesin adı melektir o çocuğun da ahsjsjs.