Bugün kötü bir gündü. Kardeşimin olayı yine patlak verdi, söylemesi anlatması zor bir olay. Daha önce hiç erkek arkadaşı olmayan 28 yaşında bir kız, Evli ve kendinden belki 20 yaş büyük bir adam...
Çok söyledik, çok anlattık. Güzellikle konuştuk olmadı, bağırdık çağırdık olmadı, psikoloğa götürdük olmadı. Başka odada bebeğimi uyutuyordum, annemin or*spu diye bağırmasıyla yerimden sıçradım. Annem sinir krizi gibi bişey geçirdi. Onu o halde görünce ben de kardeşimin üzerine yürüdüm, vurmaya başladım. Bağırtıdan bebeğim ağlamaya başladı, onun yanına gittim. Anneme mi ağlayayım, 8 aylık bebeğimi korkuttuğumuza mı...
Son zamanlarda whatsapp kontrol, gizli kamera, konum takip araştırmaktan dedektif gibi oldum. Yine de bişi elde edemedim.
Bazen bu kızın aklında bir eksiklik olduğunu düşünüyorum. Ama en çok anneme bişi olursa diye korkuyorum. Biz 2 gün sonra gidicez, ama onlar başbaşa kalacak. Bir anne olarak okuduklarını, duyduklarını kaldıracak gücü tükeniyor. Annemi öyle gördükçe de benim gücüm...
Zaten yeterince mide bulandırıcı kelimeler zihnimde gezerken bugün teyzeme, bir akraba tarafından tacize uğradığını ima etti. Ama kim olduğunu söylemedi. Bu olay gerçek mi, yoksa kendini haklı çıkarmak için uydurdu mu bilmiyorum, ama şimdide bu düşünce beynimi kemiriyor.
Elimizden bir şey gelmiyor. Allahım sen anneme güç, kardeşime akıl ver. Amin...