Merhaba hanımlar.uzun zamandır konu açmıyordum ama artık dayanamadım.biliyorum geçmiş konularıma atıflar yapılacak.yok sen şöyle değil miydin, böyle değil miydin ? Hangi ara değişti falan filan.ama yapacak birşey yok.1 senedir bir sevgilim var.gayet güzel gidiyor ama bu sevgilimden ayrılırsam ya da yarın öbür gün başka bir şehre falan gidersen nasıl sevgili bulacağım diye şimdiden dertleniyorum.eskaza bir sevgili buldum ama bu süre zarfında da kayda değer ne bir ilgi gösteren oldu ne de sevgili olmak isteyen.isteyenler de saçma sapan, bana uygun olmayan kişilerdi.bir kadın olarak yeterince ilgi görmediğimi düşünmek beni çok yaralıyor açıkçası.o derece ki gururumu bile ayaklar altına alıp bu başlığı açıyorum.yokluk psikolojisiyle nasıl başa çıkacağım bilmiyorum.kendimi salıyorum iyice, mütevazı olmaya çalışıyorum ama insan kendini sevmeden, kendine güvenmeden de yaşayamıyor.bir ara kısmetimin açıldığını sandım sonra yine eski tas eski hamam.neden herkes işinde gücünde neden kimse yüzüme bile bakmıyor.neden kimse tanışmak istemiyor.artık saçma sapan arkadaşlık uygulamalarıyla kendimi avutmaya çalışıyorum.yaş daha 30.bunun bir de 45'i 50'si var o zaman şans iyice düşecek.bu psikolojiyle nasıl yaşayacağım bilmiyorum.sırf yalnız kalma korkusuyla ilişkimde taviz üstüne taviz vermek istemiyorum.çok zor durumdayım.