- 16 Ocak 2011
- 4.493
- 4.528
- 333
- Konu Sahibi EndoplazmikSeyyahikulum
-
- #1
Bugün bir pazar günü...
Yatağımda yine yalnız uyandım, evet böyle bir hayatı biliyorduk...ama bilmekle yaşamak çok farklı şeylermiş...
Binbir hevesle başladığım akademik hayatımın bana yalnızlığı getireceğini nereden bilebilirdim ki? Memuriyete atanıp başlasaydım da mutlu olmazmıydım sanki? Ailemin eşimin belkide bebeğimin yanında uyanırdım kim bilir...
Eşimle evleneli 3 yıl olucak ve biz halen ayrıyız, aramızda 3/4 saatlik bir yol var, senelerde git gellerle sürdürülen bir evlilik...akademisyen olduğum için büyük şehirlerde heryer çakıkı kadro atamamız yok eşimin yanına gidemiyorum...eşimde çok iyi bir klupte çalışıp benim yasadığım küçük şehirde iş imkanı bulup gelemiyor. Üniversiteye geçebilmesi için çok iyi bir dil puanı alması lazım, hiç temeli yok imkansız...artı ordaki işinde yükseliyor ve geleceği parlak duruyor...kısacası birleşemiyoruz ve daha bu ne kadar sürecek bilmiyorum...
Yalnızlığım 3ay önce bebeğimi kaybetmemle kat ve kat arttı...biz eşimle birbirimizi çok seviyoruz, ama şu yaşadığımız kader utansın...vardır herşeyde bir hayır bilmiyorum, ama artık çok yorgunum, sabrım da tükeniyor...burada benim gibi olup sonra birleşen var mudır bilmiyorum ama en ufak bir umut bile içimi ısıtacak...bir öğretmen yada memur olsam çoktan eşimin yanındaydım...emeklerim de çok bu işte ama aile herşeyden önemli...
Yatağımda yine yalnız uyandım, evet böyle bir hayatı biliyorduk...ama bilmekle yaşamak çok farklı şeylermiş...
Binbir hevesle başladığım akademik hayatımın bana yalnızlığı getireceğini nereden bilebilirdim ki? Memuriyete atanıp başlasaydım da mutlu olmazmıydım sanki? Ailemin eşimin belkide bebeğimin yanında uyanırdım kim bilir...
Eşimle evleneli 3 yıl olucak ve biz halen ayrıyız, aramızda 3/4 saatlik bir yol var, senelerde git gellerle sürdürülen bir evlilik...akademisyen olduğum için büyük şehirlerde heryer çakıkı kadro atamamız yok eşimin yanına gidemiyorum...eşimde çok iyi bir klupte çalışıp benim yasadığım küçük şehirde iş imkanı bulup gelemiyor. Üniversiteye geçebilmesi için çok iyi bir dil puanı alması lazım, hiç temeli yok imkansız...artı ordaki işinde yükseliyor ve geleceği parlak duruyor...kısacası birleşemiyoruz ve daha bu ne kadar sürecek bilmiyorum...
Yalnızlığım 3ay önce bebeğimi kaybetmemle kat ve kat arttı...biz eşimle birbirimizi çok seviyoruz, ama şu yaşadığımız kader utansın...vardır herşeyde bir hayır bilmiyorum, ama artık çok yorgunum, sabrım da tükeniyor...burada benim gibi olup sonra birleşen var mudır bilmiyorum ama en ufak bir umut bile içimi ısıtacak...bir öğretmen yada memur olsam çoktan eşimin yanındaydım...emeklerim de çok bu işte ama aile herşeyden önemli...