Kızlar merhaba.
Öncelikle Ülkemizin başı sağolsun, Allah ailelerine sabırlar versin.
Böyle üzücü bir olaydan sonra benim derdim hiç kalır, ama 2. üyelik aldığım için paylaşmak durumunda kaldım mazur görün.
Yönetimden izinli bir üyelik aldım ve içimi dökmek istiyorum.
Ben 24 yaşındayım, üniversiteye giderken arkadaş ortamında biriyle tanıştım ben edebiyat o tarih bölümündeydik ama arkadaş ortamımız aynıydı. Hiç uzatmayayım sevgili olduk birbirimize çok bağlandık. Aşk tanımını onda yaşadım diyebilirim.
Zaten onunla tanıştığımda 20 yaşına ayak basmıştım. Bölümümün 2. yılında dersler ağır geldi ve bölümümü bıraktım (en büyük hatam buydu) Tam 4 yıldır birlikteydik.
Çok kavgalarımız oldu çok ayrılıklarımız oldu. Bunun yanında çok güzel zamanlarımız oldu. Acısıyla tatlısıyla geçti 4 yıl.
Bazen yeter be dediğim anlar oldu kavgalarımızda, bazen iyi ki hayatımdasın dediğim anlar. Tabi onun içinde aynısı geçerli.
Arada düşünürdüm bu kadar kavga ediyoruz sonra barışıyoruz ne saçma bir ilişki diye, sonra da amaan canım hangi ilişki kavgasız oluyor ki diye düşünüyordum. Kavgalıyken iki düşman gibi, barışınca ve buluşunca "bir daha hiç kavga etmeyelim bak yıpratıyoruz birbirimizi" "ben sensiz yapamam ki" "biz bence özlediğimizden hırçınlaşıyoruz" gibi gibi sözler sarfediyorduk.
Hep aklımda "acaba ciddiyete (söz, nişan gibi) adım attığımızda olgunluğa erişir miyiz "tamamız artık olduk" diyebilir miyiz düşünceleri vardı. Ablamla eniştemle tanıştıracaktım ilk, öyle konuşmuştuk. Çok düşünceli, yardımsever ve romantik biridir hep süprizler yapar, bunları belirtmek istedim hani artıları çok olan biri.
Bir şirkette çalışıyor düşük maaşla, bölümüyle ilgili iş bulamadı malesef, hep evlenirsek yetiririz dimi,
ikimizde tutumlu insanlarız, sana iyi bakıcam gibi şeyler söyleyince merak etme ikimizde çalışır yuvamızı geçindiririz diyordum.
Hiç gözüm yükseklerde olmadı, para mevzularında hep karamsar olduğunda ona destek oldum, zaten evlilikte böyle olmalı diyerek.
Çalışıyordum bi mide rahatsızlığı geçirdiğim için ve bu çalışmamı etkilediği için işi bıraktım şu an evdeyim.
Son zamanlarda çok kavga eder olduk en ufak şeylerden surat asar olduk ve benim hiç sevmediğim şeydir karşımdakinin surat asması, birşey varsa konuşulur çözülür surat asmak birşey kazandırmaz aksine zorlaştırır kaç kere söyledim.
Pişmedik pişemedik olgunlaşamadık bi. En son anlaşamıyoruz biz fikrine vardık ikimizde. Saçmasapan bir şekilde bunları konuşup birbirimizden şikayet edip ayrıldık. Bu hepsinden biraz farklıydı, biliyorum alışılagelmiş bir ayrılık değildi. Dayanamayıp yazardık hep bir şekilde. 17 gün oldu biteli ve ikimizde yazmadık.
İlk başlarda gelen bir rahatlama hissi, tartışmasız tripsiz hayat iyi gelmişti ama şu an duygusal bir geçişteyim sanırım herşey boş geliyor, onu özlüyorum. Okulum yok, işim yok, sevgilim yok artık.
Çok şükür bin şükür ailem yanımda sağlıklılar bu herşeye bedel, her gece şükrederim bunun için.
Ama kendimi o kadar tuhaf hissediyorum ki, hiçbir şeye yaramıyormuş gibi.
Sanırım bu son ayrılığımızdı, müzik cdleri film cdleri eşyaları, birlikte aldığımız ev eşyaları hatta çok sevdiği kitapları bile bende. Yazıp gel al diyemiyorum, demek istemiyorum bilmiyorum nedenini.
Öyle içimi dökmek istedim, yorumlarınızı esirgemeyin lütfen. Olumlu ya da olumsuz her yoruma açığım birşeyler söylemeniz benim için önemli.
Okuyanların yüreğine sağlık..
Öncelikle Ülkemizin başı sağolsun, Allah ailelerine sabırlar versin.
Böyle üzücü bir olaydan sonra benim derdim hiç kalır, ama 2. üyelik aldığım için paylaşmak durumunda kaldım mazur görün.
Yönetimden izinli bir üyelik aldım ve içimi dökmek istiyorum.
Ben 24 yaşındayım, üniversiteye giderken arkadaş ortamında biriyle tanıştım ben edebiyat o tarih bölümündeydik ama arkadaş ortamımız aynıydı. Hiç uzatmayayım sevgili olduk birbirimize çok bağlandık. Aşk tanımını onda yaşadım diyebilirim.
Zaten onunla tanıştığımda 20 yaşına ayak basmıştım. Bölümümün 2. yılında dersler ağır geldi ve bölümümü bıraktım (en büyük hatam buydu) Tam 4 yıldır birlikteydik.
Çok kavgalarımız oldu çok ayrılıklarımız oldu. Bunun yanında çok güzel zamanlarımız oldu. Acısıyla tatlısıyla geçti 4 yıl.
Bazen yeter be dediğim anlar oldu kavgalarımızda, bazen iyi ki hayatımdasın dediğim anlar. Tabi onun içinde aynısı geçerli.
Arada düşünürdüm bu kadar kavga ediyoruz sonra barışıyoruz ne saçma bir ilişki diye, sonra da amaan canım hangi ilişki kavgasız oluyor ki diye düşünüyordum. Kavgalıyken iki düşman gibi, barışınca ve buluşunca "bir daha hiç kavga etmeyelim bak yıpratıyoruz birbirimizi" "ben sensiz yapamam ki" "biz bence özlediğimizden hırçınlaşıyoruz" gibi gibi sözler sarfediyorduk.
Hep aklımda "acaba ciddiyete (söz, nişan gibi) adım attığımızda olgunluğa erişir miyiz "tamamız artık olduk" diyebilir miyiz düşünceleri vardı. Ablamla eniştemle tanıştıracaktım ilk, öyle konuşmuştuk. Çok düşünceli, yardımsever ve romantik biridir hep süprizler yapar, bunları belirtmek istedim hani artıları çok olan biri.
Bir şirkette çalışıyor düşük maaşla, bölümüyle ilgili iş bulamadı malesef, hep evlenirsek yetiririz dimi,
ikimizde tutumlu insanlarız, sana iyi bakıcam gibi şeyler söyleyince merak etme ikimizde çalışır yuvamızı geçindiririz diyordum.
Hiç gözüm yükseklerde olmadı, para mevzularında hep karamsar olduğunda ona destek oldum, zaten evlilikte böyle olmalı diyerek.
Çalışıyordum bi mide rahatsızlığı geçirdiğim için ve bu çalışmamı etkilediği için işi bıraktım şu an evdeyim.
Son zamanlarda çok kavga eder olduk en ufak şeylerden surat asar olduk ve benim hiç sevmediğim şeydir karşımdakinin surat asması, birşey varsa konuşulur çözülür surat asmak birşey kazandırmaz aksine zorlaştırır kaç kere söyledim.
Pişmedik pişemedik olgunlaşamadık bi. En son anlaşamıyoruz biz fikrine vardık ikimizde. Saçmasapan bir şekilde bunları konuşup birbirimizden şikayet edip ayrıldık. Bu hepsinden biraz farklıydı, biliyorum alışılagelmiş bir ayrılık değildi. Dayanamayıp yazardık hep bir şekilde. 17 gün oldu biteli ve ikimizde yazmadık.
İlk başlarda gelen bir rahatlama hissi, tartışmasız tripsiz hayat iyi gelmişti ama şu an duygusal bir geçişteyim sanırım herşey boş geliyor, onu özlüyorum. Okulum yok, işim yok, sevgilim yok artık.
Çok şükür bin şükür ailem yanımda sağlıklılar bu herşeye bedel, her gece şükrederim bunun için.
Ama kendimi o kadar tuhaf hissediyorum ki, hiçbir şeye yaramıyormuş gibi.
Sanırım bu son ayrılığımızdı, müzik cdleri film cdleri eşyaları, birlikte aldığımız ev eşyaları hatta çok sevdiği kitapları bile bende. Yazıp gel al diyemiyorum, demek istemiyorum bilmiyorum nedenini.
Öyle içimi dökmek istedim, yorumlarınızı esirgemeyin lütfen. Olumlu ya da olumsuz her yoruma açığım birşeyler söylemeniz benim için önemli.
Okuyanların yüreğine sağlık..
