- 4 Temmuz 2017
- 129
- 186
- 33
Merhabalar,
Aslına bakarsanız konuyu açmamdaki amaç derdime çare bulmaktan öte iç dökmek ve biraz kendimi iyi hissetme ihtiyacı.
Kısaca kendimden bahsedecek olursam: 29 yaşındayım. Türkiye’de iyi bir derece yaptığım ve en iyi üniversitelere girmeye yetecek puanı aldığım halde sırf ailem üzülmesin ayrı kalmayalım diye şehirdışı tercih yapmamış ve özel üniversitede burslu okumuş, okuldan sonra yine global bir şirketin şehirdışındaki ofisinde çalışmak için teklif almış ve yine ailesine kıyamayıp reddetmiş, tüm imkanları zorlayıp müstakbel eşini kendi yaşadığı şehre getirmeye ikna etmiş (onun ailesi de burada olduğu için) bir insanım. Bunun sebebi biraz da kendimi bildim bileli adam akıllı birbirine sahip çıkan anne-babaya sahip olamamak. Ben kendimi bildim bileli aynı evde iki yabancılar. Sanki sadece abim ve ben onları bir arada tutuyoruz da biz olmasak yalnız kalıp bir taraflara savrulacaklarmış gibi. Asla “ gözüm arkada kalmaz onlar birbirine yoldaş olur” diyemedim.
Neyse evlendim, ailelerimizle aynı şehirde hayatımızı kurduk her iki tarafa da yakınız. Sonra bebeğimiz oldu. 1 yaşına gelmek üzere. Çocuk olmadan önce eşimin sürekli yurtdışına çıkma isteği ve ilerde olursa bebeğimizi orda büyütme düşüncesi vardı. Fakat ben tabii ki yine ailemi kendimizin önüne koydum ve torun sevebilsinler diye eşimi bu konuda aksi yönde ikna etmeye çalıştım (4 yıl erteleyebildim). Ama bebeğim olduktan sonra fikrim değişti her şeye daha farklı açıdan bakmaya başladım. Son zamanlarda ise bir anne olarak ülkede bazı şeyler sabrımı tamamen taşırdı ve eşime çocuğumu burada büyütmek istemediğimi söyledim. Eşimin yurtdışında çok geçerli bir mesleği olduğu için iş bulması çok kısa sürdü ve sonuç olarak iki ay sonra yurtdışına yerleşiyoruz.
Ama ailelerimiz resmen perişan. Bize, bebeğime bakıp bakıp hüzünleniyorlar. Babam ise torununu kastederek “geç bulduk erken kaybettik” diye bir cümle kurdu ve bu cümleyi duyduğumdan beri kendime gelemiyorum. Çok ama çok üzülüyorum. Ama artık kendim ve çekirdek ailem için de bir şeyler yapmak istiyorum. Bu zamana kadar hep yalnız kalmasınlar, zaten birbirleri ile iletişimleri yok ben de evden ayrılırsam ne yaparlar diyerek her şeyden vazgeçtim her şeyden ödün verdim. Şimdi bu fırsatı değerlendirmezsek daha büyük pişmanlık yaşarız ve en çok da çocuğuma haksızlık yaparmışım gibime geliyor. Ama bir yandan da neneleri-dedeleri ile büyümeyecek diye üzülüyorum. Çok zor bir durum. İç ferahlatacak bir kaç söze ihtiyacım var sanırım.
Zaman ayırıp okuduğunuz için teşekkür ederim.
Aslına bakarsanız konuyu açmamdaki amaç derdime çare bulmaktan öte iç dökmek ve biraz kendimi iyi hissetme ihtiyacı.
Kısaca kendimden bahsedecek olursam: 29 yaşındayım. Türkiye’de iyi bir derece yaptığım ve en iyi üniversitelere girmeye yetecek puanı aldığım halde sırf ailem üzülmesin ayrı kalmayalım diye şehirdışı tercih yapmamış ve özel üniversitede burslu okumuş, okuldan sonra yine global bir şirketin şehirdışındaki ofisinde çalışmak için teklif almış ve yine ailesine kıyamayıp reddetmiş, tüm imkanları zorlayıp müstakbel eşini kendi yaşadığı şehre getirmeye ikna etmiş (onun ailesi de burada olduğu için) bir insanım. Bunun sebebi biraz da kendimi bildim bileli adam akıllı birbirine sahip çıkan anne-babaya sahip olamamak. Ben kendimi bildim bileli aynı evde iki yabancılar. Sanki sadece abim ve ben onları bir arada tutuyoruz da biz olmasak yalnız kalıp bir taraflara savrulacaklarmış gibi. Asla “ gözüm arkada kalmaz onlar birbirine yoldaş olur” diyemedim.
Neyse evlendim, ailelerimizle aynı şehirde hayatımızı kurduk her iki tarafa da yakınız. Sonra bebeğimiz oldu. 1 yaşına gelmek üzere. Çocuk olmadan önce eşimin sürekli yurtdışına çıkma isteği ve ilerde olursa bebeğimizi orda büyütme düşüncesi vardı. Fakat ben tabii ki yine ailemi kendimizin önüne koydum ve torun sevebilsinler diye eşimi bu konuda aksi yönde ikna etmeye çalıştım (4 yıl erteleyebildim). Ama bebeğim olduktan sonra fikrim değişti her şeye daha farklı açıdan bakmaya başladım. Son zamanlarda ise bir anne olarak ülkede bazı şeyler sabrımı tamamen taşırdı ve eşime çocuğumu burada büyütmek istemediğimi söyledim. Eşimin yurtdışında çok geçerli bir mesleği olduğu için iş bulması çok kısa sürdü ve sonuç olarak iki ay sonra yurtdışına yerleşiyoruz.
Ama ailelerimiz resmen perişan. Bize, bebeğime bakıp bakıp hüzünleniyorlar. Babam ise torununu kastederek “geç bulduk erken kaybettik” diye bir cümle kurdu ve bu cümleyi duyduğumdan beri kendime gelemiyorum. Çok ama çok üzülüyorum. Ama artık kendim ve çekirdek ailem için de bir şeyler yapmak istiyorum. Bu zamana kadar hep yalnız kalmasınlar, zaten birbirleri ile iletişimleri yok ben de evden ayrılırsam ne yaparlar diyerek her şeyden vazgeçtim her şeyden ödün verdim. Şimdi bu fırsatı değerlendirmezsek daha büyük pişmanlık yaşarız ve en çok da çocuğuma haksızlık yaparmışım gibime geliyor. Ama bir yandan da neneleri-dedeleri ile büyümeyecek diye üzülüyorum. Çok zor bir durum. İç ferahlatacak bir kaç söze ihtiyacım var sanırım.
Zaman ayırıp okuduğunuz için teşekkür ederim.