Hehe kendimi gördüm sizde:)
Ben evliyim 3,5 senelik, çocuk istemiyordum hiç, daha var şimdi olmaz yok bu ayda değil derken tamamen uzaklaştım çocuk fikrinden, eşimden gizli doğum kontrol hapı kullanıyordum. Buna rağmen 1.5 yıl sonra hamile olduğumu öğrendim, çocukları hiç sevmedim , sevemedim. Her gece dua ediyordum Allahım içime evlat sevgisi ver ben bunu nasıl sevicem nasıl başa çıkarım diye. Çünkü biliyordumki gece gündüz birbirine karışacak, öğün yok sosyalleşme yok bi nevi bitkisel hayat :)
Doğum geldi çattı sezaryenle bi kız bebeğim oldu eve geldiğim andan itibaren bütün hayatımı kızıma göre şekillendirmiştim bile :) Annelik inanılmaz bir şey mucize gibi, o bitkisel hayata neden daha erken girmemişim diye kendime kızıyorum şimdi. Şuan kızım 18 aylık ve uykumuz gezmemiz ymemiz içmemiz normal seyrinde. Çok bunaldığımda oluyor illaki , anneler ve kaynanalar bugünler için var diyip bırakıp kaçıyorum bazen :) ama kızımsız yaptığım hiçbirşey in tadı olmuyor artık, kanki panki takılıyoruz
Bu arada hala çocukları sevmemem de değişiklik olmadı, olmayınca olmuyor. Ama evlat bammmbaşka.. İnanın buna..
